hij en ik

29

Een mes belandde naast mijn hoofd maar het was niet Arthur die het mes gooide. Ik maakte snel gebruik van het moment net als Robin. We rukten ons los en pakte het eerste beste wapen van de grond dat we vonden. Ik gooide een mes in het gezicht van de ene man die nge vasthield. Ik keek snel weg want ik wilde niet zien wat ik de man had aangedaan. Op de achtergrond hoorde ik pistoolschoten en een enorme dreun van de dikke man die op de grond viel. Ik gooide het volgende mes naar de andere man die me had vastgehouden maar een kogel doorboorde zijn hoofd. De mannen van Arthur lagen dood op de grond en alleen Arthur stond nog. Hij had Julia in zijn armen met een mes op haar keel. Julia had het mes gegooid.. Arthur pakte zijn pistool en begon op ons te schieten en toen gooide ik. Ik had niet de tijd om op iets te richten, ik gooide gewoon. Het mes vloog uit mijn handen en vloog door de lucht. Please raak Arthur please raak hem. Het mes kwam gevaarlijk dichtbij Julia maar plantte zichzelf in Arthurs oog. Arthur zakte in elkaar en ik pakte het mes en pistool uit zijn handen. Ik richtte het pistool op zijn hoofd en knalde hem neer. Zijn ene oog draaide weg en zijn lichaam stopte te bewegen. Ik haalde Julia uit zijn armen en maakte haar los. Zodra haar handen los waren wees ze naar Robin. Robin!? Ik draaide me met een ruk om en rende naar hem toe. Hij lag op de grond met een hand op zijn buik. Nee! Hij is geraakt.

"oh mijn god Robin!"

Tranen sprongen in mijn ogen. Al de hele avond had ik niet kunnen huilen. Zelfa niet om mijn vader en nu kwam het allemaal. Ik wil dit huis niet verlaten zonder hem. Wanhopig deed ik mijn shirt uit en duwde het op de wond. Ik wist niet of het zin had maar ik moest toch iets doen?

"Noatje doe maar geen moeite"

"ik verlaat dit huis niet zonder jou!"

"Noa.. Je bent echt..de liefde van mijn leven weet je dat?"

De tranen rolden over mijn wangen. Hij begon met zijn afschijd...

"je mag niet dood gaan, laat me niet alleen achter"

"Noa je red het wel, dat weet ik zeker"

"nee..nee nee! "

Ik wist niet wat ik moest zeggen.

"ik kan niet zonder je leven" zei ik

"ik hou zoveel van je Noa, dat kun je, je wordt ouder en een mooie vrouw, je zult trouwen en kleine Noa'tjes krijgen"

"nee, niet zonder jou.."

"je bent zo lief schatje"

"ik zal altijd van je houden"

"ik ook van jou.."

Hij sloot zijn ogen en zei niks meer.

"NEE! Kom terug! Blijf bij me!"

Ik begon als een gek te huilen. Ik schreeuwde maar Robin reageerde niet. Ik kan niet zonder hem leven. Robin is degene met wie ik mijn leven wil delen. En als hij weg gaat, verlaat het leven mij. Ik hield Robins hamd vast en keek door mijn tranen naar zijn mooie gezicht. Zijn prachtige gezicht waar ik verliefd op werd en nog altijd ben. Ik kneep zachtjes in zijn hand maar kreeg geen reactie. Volgens mij...is hij dood...

Op het einde denken ze meestal terug aan het begin. Maar wat is het begin? Van mijn geboorte wist ik niks meer. Toch heeft mijn einde iets te maken met mijn geboorte, mijn begin. Wanneer ik sterf zal ik bij Maria zijn. En bij mijn moeder die mij heeft opgevoed als haar eigen kind. Ik was haar kind. En natuurlijk zullen er mensen hier zijn die me zullen missen. Maar ik mis mijn overleden dierbaren meer. Dus ik besluit dit leven achter me te laten. Dit is een mooi einde. Ik had een mooi leven. Ik groeide blij en gelukkig op. Maakte vrienden en vriendinnen. Ik heb gelachen in mijn leven en gehuild. En ik ben met beide blij. Ik werd ouder en volwassener op de middelbare school. Die ik nooit zal af maken. Nu ik er terug op kijk is school niet alleen je vakken leren. Het is ook een periode van leren wie je bent. En ik weet wie ik ben. Ik ben Noa en ik had een mooi leven. Ik was goed met messen en kon goed leren. Ik was een aardig, lief, eerlijk en oprecht persoon. Een goede vriendin. Een liefe dochter. Niet verwend maar altijd blij met wat ik had. Zo ben ik blij met mijn leven. Ik deed dingen waar ik doodsbang voor was zoals met een luchtballon meegaan. En het toppunt van mijn leven. Ik ontmoette de meest perfecte jongen van de wereld. Met de mooiste lach, de liefste stem, de warmste armen en de zachtste lippen en de allermooiste persoonlijkheid. Zorgzaam, lief, knap en lekker.. Perfect. Ik hou zijn hand vast en zal met hem meegaan. Meegaan waar ook heen. Ook de dood in.

Ik pakte het mes en met een goed gevoel over mijn daad worp ik het mes mijn buik in. Pijn schoot door mijn lichaam maar het was het waard.

Nu zal ik bij Robin zijn, voor eeuwig.