Love Affliction ✓

Chapter 3

Chapter 3: Farewell

Eya's Point of View

Nabulabog ang lahat ng tao rito sa loob ng simbahan. Bigla nalang pumapatak ang mga luha ko at umiiyak nang malakas sanhi ng aking pagkagulat.

"Kurt Mendez had a plane accident just right now. Please don't be panic rather keep calm." The commentator said. I can't believe, God won't do this lalo na sa mismong araw ng kasal namin.

Tumakbo ako palapabas para puntahan ang asawa ko sa mismong lugar kung saan siya na aksidente. Kurt couldn't do this. I hope this is just a false news. I know that Kurt is still alive and he's waiting for our wedding ceremony. Hindi ako mapakali rito sa inu-upuan ko sa loob ng kotse namin. Umiiyak at nagdadasal na sana panaginip lang ang lahat. But the reality slaps me 100 times when I saw many people in that certain place. Bumuhos ang mga luha ko kasabay ang malakas na pagtibok ng aking damdamin. Kinakabahan ako habang nagmamadaling puntuhan ang mga nakapalibot na tao.

"Please God don't do this. 'Wag mong hayaang mangyari ito sa asawa ko. He has been a good father to our kids." Noong naka-abot na kami sa area ay lumabas ako kaagad. Wala akong paki-alam kung ano ang sasabihin ng mga tao sa mga paghihikbi ko.

"Excuse me, Ma'am. You are not allowed to enter in this area. Who are you by the way?" Tanong ng mga pulis sa'kin pero nagmamatigas ang ulo ko kaya di ako nagpa-awat. I used to be stubborn and a hardheaded woman. Lumusot ako at dali-daling binuksan ang nakatakip sa katawan niya. Unti-unti akong nabuhayan nang makita kong hindi ito hindi Kurt.

"Where's my husband?" I asked the police. "Please answer me. Nasaan yung asawa ko?" Patuloy pa rin akong umiiiyak dito.

"Sino ka po ba, misis?" Tanong ni SPO2 Recarte sakin. Sinagot ko naman ang tanong nito.

"May isa pong lalaki kaming nahanap na duguan. And he is in a critical condition." Ani ng isang police rito sa tabi ni SPO2 Recarte. "Where is he?" I quickly asked.

Pagkatapos sinagot ng pulis ang tanong ko ay agad na kaming pumunta sa St. John Memorial Hospital. Hindi ko magawang patahanin ang sarili ko dahil sa masakit ito para sa'kin. Around 30 minutes ay naka-abot na kami. Agad kong hinanap ang emergency room and that made me even cried louder. Ang asawa ko ay puno ng dugo kanyang buong katawan. Pinalibutan siya ng mga doctor dito para gamutin ang mga sugat niya. Sadyang huminto ang mundo ko. Hindi ako makagalaw at lalong hindi ko magawang lapitan ang asawa ko.

Naghihintay lang ako rito sa labas umiiyak at naghihintay matapos ang operasyon ni Kurt. Naa-awa na sina mama at papa sa'kin dahil hindi pa rin ako tumatahan sa pag-iyak.

Nang matapos na ang operation niya ay inilipat agad ito sa ICU room. Maraming reporters dito sa hospital and I don't have time to talk with them. Mas inuuna ko pa ang kondisyon ng asawa ko. I'm still wearing my wedding dress kaya pala ngayon lang ako nakaramdam ng bigat since then.

"Doc? Is Kurt okay?" Malungkot na tanong ko sa Doctor dito. "Sad to say, he is in coma but everything will be alright. Just believe in God." Mas lalong gumuho ang mundo ko nang marinig ko ang sinabi ng doctor.

Mas lalong hindi ko maka-usap ang asawa ko ngayon. Kaya patuloy pa ring nagsipatakan ang mga luha ko.

"Doc, maaari ko bang malaman kung kailan siya magigising?" Tanong ko. "We have no assurance kung kailan. Kasi malala yung pagka-aksidente niya. All we have to do is to pray and wait for his fast recovery. Excuse me." Niyakap na ako ng mommy at daddy ni Kurt para patibayin ang loob ko.

"Mom, dad, I'm strong. Nakayanan ko nga ang HIV illness ehh." Sabi ko sa kanila at sabay yakap nang mahigpit kay Kurt.

"Kurt, baby. Gumising ka na please. Naghihintay na ang kambal natin. Please Kurt maawa ka. Magtatampo talaga ako sayo 'pag palagi ka nalang matutulog." It hurts me so much knowing that someone you love is lying in the hospital.