Love Affliction ✓

Chapter 15

Chapter 15: After Death

Eya's Point of View

I was in a middle of darkness when I saw an angry ethereal. I am afraid to take this path. Tornadic thunderstorms and lightnings were hit and explode in the largest part of the ocean. I thought I was already dead. This is really such a miracle. It was quite dark, I only see lights inside the house near at the seashore of the city. I felt that it was the angry ocean held and chase me out of here.

Naramdaman kong kumirot ang aking sugat sa aking dibdib nang may tumamang kahoy nito. Huminga muna ako nang malalim at saka pinunit ang damit ko at pagkatapos ay itinali ito sa aking sugat. As I tightened the tie hindi rin nagpatalo ang sakit na nararamdaman ko.

"Where am I?" Tanong ko sa aking sarili rito sa madilim na kapaligiran. Hindi ko alam kung paano ako maka-ahon dito sa malalim na karagatan.

Nag-umpisang lumabas ang aking takot nang may nakikita akong nagliliwanagang nilalang dito sa ilalim ng aking nilalanguyan. The fact that I have aquaphobia. Mas tinatakot pa ako ng aking isipan when my mind started to imagine something weird. Takot ako sa dagat lalo na't ako'y nag-iisa. Takot ako na baka may malaking sea creatures sa ilalim ng dagat at kakainin nalang ako bigla. I became a trimulant when there's an electric fish roams around me.

Mas binilisan ko pa ang paglangoy ko nang mas dumami pa ang mga isda. I should be a keen observer especially to the people who could help me. Malayo-layo na rin ang aking nilangoyan nang may nakita akong barko. I saw many seafarers and passengers in the ship. As hope continues living in me, my winning smile flashes at the facade of the ship.

"Help! Help! Hey Please Help Me!" I fluttered my hands as I shouted loudly. I didn't stop waving at them, shouting the best as I can. I saw a navigation lights. Sinubukan kong pumatapat sa liwanang ngunit sa bilis ng takbo ay nababaling na naman sa iba ang liwanag nito.

Ganun din ang ginagawa ko sa bawat may sasakyang pandagat ang dumadaan. I kept on uttering a loud call but people couldn't hear me screaming in pain.

Ilang araw na akong palutang-lutang dito sa dagat yet nobody sees me. Nangangatog at nanginginig na ang aking mga tuhod sa ginaw. Mahina na rin ang aking katawan. Gusto ko ng matulog dahil tatlong gabi na akong hindi natutulog dito. I saw myself having a sleepy-eyed in the water as self-reflection. Iminulat ko nang malaki ang aking mga mata nang marinig kong may paparating. Nakita ko ang isang Yacht na papalapit sa'kin.

"Help! Please help me I'm drowning!" Sigaw ko kasabay nang pagbagsak ng aking katawan.

I woke up in this boring plain-white wall. I barely open my eyes and slowly get up. Nakita ko ang mga body guards dito malapit sa pintuan. Why I am here? I don't even know them. Nasaan ba kasi ako?

"Hey, what are we doing here?" Marahang tanong ko sa kanila at saka lumapit nito. Subalit hindi ito nakarinig sakin.

"Hey, are you deaf?" I asked again with matching angry face. At sa puntong ito ay nakuha ko na ang atensyon nila.

"Madame, gising na po siya." Sabi niya sa linya ng telepono. I was so shocked nang magsalita ng filipino ang isang gorilya dito.

"Hoy mga gorilyang pinoy! Wala ba kayong planong sagutin ako?" I yelled at them seriously. Nakaka-inis hindi man lang nila ako sinagot.

"What are you doing?" Mahinang giit ko rito nang lumapit sila sa'kin at kinuha ang mga braso ko. "Let go of me! Pakawalan ninyo ako!" Sigaw ko sa kanila habang nagpupumiglas na bumitaw sila mula sa pagkahawak sa'kin.

"Hoy ikaw babae ka. Tumigil ka sa kakasigaw kung ayaw mong kainin ko 'yang puke mo." Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Bigla ko namang tinakpan ito at tumingin nang masama sa kanya.