OUR SURNAME

CHAPTER 15

Herriette's POV

Ilang araw na ang nakalipas matapos ang Trip namin sa Boracay. Hindi ko alam kung bakit parin ako nalulungkot.

Hindi ko alam kung bakit may inis akong nararamdaman kay Jacinth.

Bakit hindi niya ako hinanap?

Isinantabi ko ang inis ko sa kaniya dahil kailangan ko siyang kausapin. Hindi puwedeng labanan nalang kami ng pride.

Oo, parehas naming hindi pinapansin ang isa't isa. We keep on avoiding each other. Hindi kami magkasabay sa lunch instead magkasabay kami ni Juliane at sa nakikita ko, sumasabay siya sa pagkain kay Viana. Hindi narin kami sabay umuwi and I admit I missed his presence.

"Hoy pinsan!" He moved his head up and looked at me. Hindi siya nagsasalita.

"Hmp! Bakit hindi mo na ako kinakausap at pinapansin?" I'm trying to make the atmosphere normal.

"Hindi bat ikaw naman ang hindi namamansin at kumakausap sa'kin?" Pabalik na sagot niya. Lumapit ako sa kaniya at umupo sa tabi niya. Narito kami sa rooftop.

"Oo na, oo na. Naiinis lang ako sa'yo! Hindi ba ako mahalaga sa'yo ha? Bakit hindi mo ako hinanap no'ng nawala ako? Buti pa si Juliane. Alam mo bang muntik na akong mamata--"

"Buti nga nahanap ka ni Juliane diba? Dapat mas masaya ka kasi 'yung gusto mo 'yung nakahanap sa'yo."

"O-oo nga pero k-khit na! Basta nagtatampo ako sa'yo pinsan!" He chuckled and distracted my curly hair.

"I searched for you." He mumbled.

"Ha?" I ask as if I didn't get it.

"I searched for you for almost an hour." He stoop up and make a two steps outward.

He stopped and speak, "Sabay na ulit tayo umuwi mamaya." There, he totally left me. Hindi parin magsink in sa utak ko ang sinabi niya kanina, he searched for me? What? search for an hour? Argh! Basta! What really matters the most is, okay na kami ng pinsan ko!

-

Simula noong araw na magkaayos kami ni Jacinth, bumalik lahat at lalo kaming naging malapit.

Hindi ngayon pumasok si Juliane at Viana dahil may trip ang family nila sa ibang bansa, but they will return tomorrow.

"Pinsan! kilala mo na kung sinong gusto ko. Ikaw? Kelan mo sasabihin sa'kin kung sinong gusto mo? Teka may nagugustuhan kaba dito?"

"Oo."

"Hala! Yieee sino 'yan? Mind to share?" Sigaw ko dahil sa excitement.

"Ayoko."

"Dali na pinsan. Sige na tutulungan kita sa kaniya promise!" Huminto siya sa pagkain matapos kong sabihin 'yon at tumitig sa akin.

"Hindi puwede. Bawal kami."

"Walang bawal bawal pagdating sa love, sus!"

"Talaga ba?" He smirks.

"Oo dali! Tutulungan kita sa kaniya, promise pinsan, alam kong 'di ka n'on matatanggihan sa guwapo mong 'yan." Pagpupumilit ko.

"Sige tulungan mo ako sa sarili mo." I was partly shookt of what he said. My facial expression changed.

"H-ha?" I stuttered as I felt being uncomfortable. My heart started to make hard beats. I tried to calm it but it won't stop.

Silence took over us that could make my lips trembled as the way my hads are. What did he just said?

"Tulungan mo sarili mo para hanapin 'yung gusto ko." Pag-ulit niya and just like that, I laughed.

Matapos 'yon ay bumalik na kami sa room namin.

I don't know, but I feel different. Nagulat ako sa unang sinabi niya, pero bakit ako nadissapoint no'ng dinagdagan niya ito?

Bakit parang mas gusto kong hindi niya nabawi 'yung sinabi niya? Argh! Herriette! Don't think that you like him. He's your cousin, ok?

Si Juliane ang gusto mo, Herriette. Only Juliane.

Juliane alone. Not your cousin. Not him.