Πιάσε με αν μπορείς

47.Νέα πραγματικότητα

Η επόμενη μέρα δεν άφησε περιθώρια στην Βανέσα. Ετοίμασε μια βαλίτσα με μερικά προσωπικά αντικείμενα και μία τσάντα για τον γιο της. Ο Άλεξ της είπε πως δεν χρειαζόταν πολλά, είχε δώσει εντολή να υπάρχει ο,τι χρειάζεται για ένα μωρό μόλις φτάσουν στην Ρωσία, διαβεβαιώνοντας την μάλιστα πως ήταν τα πάντα ελεγμένα και άριστης ποιότητας.
Θα έκαναν επίσης τεστ πατρότητας για τυπικούς λόγους, αν και δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο νόημα και ο Άλεξ θα προσχωρούσε στην πλήρη αναγνώριση του παιδιού.

Ετοιμαζόταν για ένα ταξίδι στο άγνωστο, με έναν άνδρα που αγαπούσε μα αυτός την μισούσε. Της έστειλε ένα ξερό μήνυμα με οδηγίες, λες και δεν σήμαινε τίποτα για αυτόν και της είπε πως θα συζητούσαν από κοντά για το μέλλον του γιου τους.

Έπρεπε να γυρίσει στην Μόσχα οπωσδήποτε γιατί είχε δουλειές που δεν μπορούσαν να πάρουν αναβολή και η Βανέσα θα τον ακολουθούσε. Φρόντισε να της τονίσει πως αν δεν την χρειαζόταν ο γιος της δεν υπήρχε περίπτωση να ασχολούνταν ξανά μαζί της. Την πλήγωναν ανεπανόρθωτα τα λόγια του.

Ήξερε πως ήταν σοβαρό αυτό που πήγε να του κάνει, μα ήταν απελπισμένη, έδρασε σύμφωνα με αυτό που πίστευε καλύτερο.

Από την άλλη ο πατέρας της δεν το πήρε καλά, όσο κι αν τον διαβεβαίωνε πως θα ήταν μια χαρά και δεν χρειαζόταν να ανησυχεί.
Η επιλογή να μην πάει δεν υπήρχε καθόλου, δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει μόνο τον γιο της και δεν θα διακινδύνευε να νευριάσει τον Άλεξ και να μάθει αν όντως μπορούσε να κάνει πράξη τις απειλές του.

Της είπε θα πάνε με ιδιωτικό αεροπλάνο, γεγονός που την παραξένεψε αρκετά. Της εξήγησε πως ανήκει στην ''εταιρία'' που δουλεύει αλλά η Βανέσα δεν το έχαψε. Ποια εταιρία έχει ιδιωτικό αεροπλάνο και γιατί;
Όταν πάτησε το πόδι της μέσα τα έχασε με το πόσο πολυτελές ήταν. Τα καθίσματα ήταν σε αποχρώσεις του μπεζ και του κρεμ επενδυμένα με δέρμα, το πάτωμα ήταν στρωμένο με μια μπεζ μοκέτα, ενώ διέθετε κρεβατοκάμαρα, ένα ευρύχωρο μπάνιο και γενικότερα η κάθε μικρή λεπτομέρεια ήταν προσεγμένη στην εντέλεια.

Ο Άλεξ κάθισε σε ένα από τα δερμάτινα, άνετα καθίσματα χωρίς να αφήνει τον γιο του από την αγκαλιά του καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Η Βανέσα παρόλο που έβρισκε το θέαμα αξιαγάπητο, ένιωθε μερικές φορές παρείσακτη. Καθόταν σε μια από τις δερμάτινες θέσεις απέναντί τους, χωρίς ο ίδιος να δίνει σημασία στην ύπαρξη της, λες και ήταν κάποιο περιττό βάρος που έπρεπε αναγκαστικά να κουβαλήσει μαζί του. Τις φορές όμως που τα βλέμματα τους διασταυρώθηκαν το δικό του ήταν άκρως ψυχρό, σχεδόν εχθρικό και αυτό σίγουρα δεν μπορούσε να την κάνει να αισθανθεί άνετα.