"Ateş." Diye fısıldadım.
"Beni sevmeyi denermisin?"
"Yapamam." Dedi.
İşte bir kere daha hayallerim yıkıldı. Bir kere daha kalbim kırıldı. Bir kere daha umutlarım tükendi.
Çünkü Ateş beni asla sevmeyecekti.
Ateş güldü. O sevdiğim gülüşü sinirdendi biliyordum.
"Hadi Aras açıkla her şeyi ne bekliyorsun? Benim her şey için bir sebebim var peki sen? " Dedi Ateş alayla.
"Biri bana ne olduğunu açıklasın yeter" Diye bağırdım. Sinirden ellerim titriyordu. Yalanlardan nefret ediyordum.
"Bana ne olduğunu söylemesseniz yemin ederim beni bulamassınız. Yüzümü bile göremessiniz. O babam dediğim adama bile sığınırım, gerekirse bunu yaparım." Sesimin tınısına dikkat edemiyordum artık. Oysa Ateş bağırmamdan nefret ederdi. Şimdi ise sadece yüzüme bakıyordu.
"Yapamam." Dedi Ateş.
Yüzümü Arasa çevirdim. "Bana daha dün söz verdin Aras, mutlu edecektin! Neden mutlu değilim ben? " Diye bağırdım ama ikiside beni takmıyordu.
Ağladığımı yeni farkediyordum. Onlar her şeyi bilirken ben hiçbir şey bilmiyordum.
Yavaşça Ateşe yaklaştım. Gözyaşlarım usul usul akıyordu, durduramıyordum. "Senden nefret ediyorum" Dedim. Kulaklarımda acı bir ses oluşmuştu, çünkü ben Ateşe tokat atmıştım.
Hızlıca kantinden çıktım. Merdivenleri hızlıca çıkarken ayağımın takılmasıyla yere düştüm.
Sinirden çığlık attım. "Yeter ya yeter bıktım allah kahretsin bıktım."
Herkes bana bakıyordu. "Defolun gidin." Diye bağırdım. Yerden kalkamıyordum,dizlerim kan içindeydi.
Merdivenlerin başında Ateşi gördüm. Beni gördüğünde hızlıca yanıma geldi.
"Allah kahretsin" Diye tısladı. "Amacın ne kızım senin? Kendine niye zarar veriyorsun! Seni kaç kere uyardım Nil! Deliricem ya deliricem."
Beni kucağına aldığında "Bırak beni " Diye bağırdım. "Kes sesini Nil! Elimden bir kaza çıkmadan kapa o çeneni." Diye tısladı.
