"Ateş." Diye fısıldadım.
"Beni sevmeyi denermisin?"
"Yapamam." Dedi.
İşte bir kere daha hayallerim yıkıldı. Bir kere daha kalbim kırıldı. Bir kere daha umutlarım tükendi.
Çünkü Ateş beni asla sevmeyecekti.
~Diğer bölüme göz atmayı unutmayın. Unutmuş olabilirsiniz.
Not:Ortalığı karıştırdım djsjsj
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ateş Acar ____________________________
Mavi gözlerim yorgunlukla açılıp kapanırken sesli bir nefes aldım. Uyumamak için kendimi zorlarken direndim. Uyumamalıydım, uyumayacaktım. Sırtımı biraz daha dikleştirdiğimde saatlerdir olduğumuz pozisyonu değiştirmiştim. Onu incelediğimde dizlerime yatmış saatlerdir izlediği beyaz tavana bakıyordu. Tereddütle ellerimi saçlarına götürdüğümde irkilmişti. Saçlarına dokunulmasından nefret eden adam şuan hiçbir şey demiyordu. Homurdanmıyordu, huysuzlanmıyordu.
Dağınık saçlarını karıştırırken sinirle yerinden kalktı. Gözlerine baktığımda kıpkırmızıydı. Bu uykusuzluk muydu yoksa acı mıydı? Yataktan yavaşça kalktığında derin nefes aldı. Gözlerim itinayla onu seyrederken her hareketini ezberlemek istiyordum. Elleri yavaşça dağınık olan saçlarına gittiğinde karıştırmıştı. Yüzünde çözemediğim bir duygu vardı. Kendi kendine bir şeyler mırıldandığında sinirli bir ses verdi. Cama doğru yürüdüğünde itinayla onu izlemeye devam ediyordum. Camı açtığında soğuk hava bütün odayı doldurmuştu.
Kollarımı göğsümde birleştirdiğimde dudaklarım kıvrıldı. Soğuk hava iyice tenime işlediğinde sinirle homurdandım. Ne düşünüyordu ne ediyordu hiçbir fikrim yoktu. Acının tohumları tek tek filizleniyordu. Benim yaşadıklarımı oda yaşıyordu. Onun bir şansı vardı ama benim asla bir şansım yoktu. İyi olması gerekirdi. Sinirlendiği şeyi asla anlayamıyordum. Ben 3 gündür sevdiğim adamı çözemiyordum. Yemiyordu, içmiyordu. Konuşmuyordu hiçbir duygu barındırmıyordu. Elimden gelen bir şey yoktu. Yapabileceğim hiçbir şey yoktu.
Yataktan kalktığımda üzerimi özenle düzelttim. Yatağın karşısındaki aynayla göz göze geldiğimde dağılmış saçlarım, kızarmış yüzümle çokta iyi görünmüyordum. Uykusuzluğun verdiği sersemlikle sarsıldım. Tutanacak yer ararken belimden sıkıca tutulduğumda panikle kollarından sıkıca tutundum. Derin bir nefes verdiğimde uzaklaştım ondan. Üzerime giydiğim siyah ceketimle üşümem geçmişti. Yüzüne bile bakmadan odadan çıktığımda ondan uzaklaşmam ne kadar doğruydu bilmiyordum.
Yaşadığı acıyla baş başa kalmak istiyorsa yalnız bırakırdım. Öyle de yapıyordum. Gidiyordum. Ne yapmak istiyorsa onu yapacaktı. Benden uzak durmak istiyorsa dururdu. Elimden gelen bir şey yoktu. Zor zamanlarımda o benim yanımdayken benim olmama izin vermiyordu. Ateşle başa çıkamayacağımı anladığımda pes etmiştim. Banyodaki aynadan kendime bakarken dudaklarımı dişledim. Soğuk su tenime işlerken titremiştim. Yüzümün ıslaklığını havluyla silerken bir kenara koymuştum. Saçlarımı bir nebze olsa düzelttiğimde derin nefesler alıyordum. Dolan gözlerim beni kötü yaparken kendimi temkinledim. Ağlamamalıydım!
