SENİ SEVİYORUM

11

Sertab Erener
"İyileşiyorum"

~Diğer bölüme göz atmayı unutmayın. Unutmuş olabilirsiniz.🌹
____________________

Gözlerim güneş ışığını reddedercesine daha da kapanırken homurdanmadan edemedim. Uyuyamayacağımı anladığım da yataktan yavaşça kalktım. Gözlerim, hatta yüzümün şiştiğinden emindim. Ağlamak, mutlu olunca güzeldi. Mutluluktan ağladığımı hatırlıyordum. Annemin bana kızdığını hatırlıyordum. Annemle ilgili çok şey hatırlıyordum. Beni mutluluktan ağlatan ilk insandı. Belki de tek insan.

Annemi 15 yaşında kaybettiğim de, geçirdiğim krizler tek tek gözümün önüne geliyordu. Defalarca kez sinir krizi geçirmiştim, yemiyordum, içmiyordum. Sadece boş boş duvarlara baktığımı hatırlıyordum. Babam tarafından Zorla kliniğe yatırıldığım da, Hayatın bana daha neler getirebileceğini düşünmüştüm. Zor olan ölümü atlatmak değildi. Zor olan Babamın yanımda olmamasıydı.

3 SENE ÖNCE

Bedenimin uyuştuğunu hissediyordum. Bu kaçıncı yediğim iğneydi bilmiyordum ama bunlar son olmayacaktı onu da biliyordum.

Odamda sadece sessizliği dinlerken tek başımaydım. Annemin ölümünden kaç ay geçmişti bilmiyordum. Belki daha azdı, Belki de ben öyle hissediyordum. Zaman geçmiyordu. Zaman hiç bir zaman geçmezdi. Zaman dediğimiz şey Annemle geçerdi. Şimdi ise duruyordu. ilerlemiyordu.

Klinikten çıktığım da psikolojikmen iyi olduğuma kanaat getirmişlerdi. Psikoloğumdan duyduğum nasihatların hepsi boş geliyordu. Herşey boş geliyordu. Böyle durmak boş geliyordu. Yaşamak bile boş geliyordu.

İyi falan değildim ama iyi bir oyuncuydum. Yediğim iğneler beynimi uyuşturuyordu. Beni bitirdiklerinin kimse farkında değildi. Herkese iyiyim demekten sıkılmıştım. Yalandan gülümsemekten, yalandan yaşamaktan sıkılmıştım.

Ölmek istememiştim. Ölümün hiç bir zaman çare olmadığını bilirdim. Ama kolay olanın da ölüm olduğunu bilirdim. Annemi gözlerimin önünde yavaş yavaş kaybederken söz vermiştim ona, ölmeyecektim! Ama yaşamıyordum da, Ben insanlara küsmüştüm. Hayata küsmüştüm. ağlamıyordum mesela gözümden tek yaş gelmiyordu. Çok az yemek yiyordum. Bütün günümü yediğim ilaçlarla uyuyarak geçiriyordum. Ta ki iyi bir oyuncu olana kadar..

Verdikleri ilacı almayı bırakınca iyiyim numarası yapmaya başlamıştım. Yediğim iğneler de yavaş yavaş azalınca herşey yolunda gibi gözüküyordu. Kimseye acımı hissettirmeyecektim. Kimsenin bana acımasına izin vermeyecektim. Beni iyi bileceklerdi, iyi kalacaktım. Saatlerimi geçirdiğim yataktan uyuşuk adımlarla kalktım. Bütün günümü bu odada geçirince, Hareket etmekte zorlanır hale gelmiştim. Adımlarımı zorlukla kapıya doğru yönlendirirken elimi kapıyı açmak için uzatmıştım ki, O kapı açılıp suratıma çarpmasaydı...

Sinir ve acıyla inlerken elim yüzüme gitmişti.

"Anasını satayım nereye düştüm ben? Kaçıcam derken girmediğim delik kalmadı." Sinirli bir erkek sesi duyduğum da bunun hangi gerizekalı olduğunu düşünüyordum.

Elllerimi yüzümden çekince, gözlerim arkası dönük, beni farketmeyen çocuğa kaydı. Arkadan onu incelediğim de, uzun boylu biri olduğu çok belliydi. Saçları camdan gelen güneşle daha da kumrala dönerken onun kim olduğunu düşünmeden edemedim. Kaç saniye boyunca burnumun acısıyla durdum bilmiyorum ama sinirimi kesinlikle çıkarmam gereken biri vardı.

"Hep böyle sakarmısın acaba?" Dedim sinirle henüz yüzünü göremediğim Çocuğa sövmek gibi planlarım vardı.

Benim sesimi duymasıyla arkasını dönmesi bir olmuştu. "Hass siktir noluyor lan? Tövbe yarabbim sen nerden çıktın kızım?" Sesindeki şaşkınlık farkedilmeyecek gibi değildi.