"Ateş." Diye fısıldadım.
"Beni sevmeyi denermisin?"
"Yapamam." Dedi.
İşte bir kere daha hayallerim yıkıldı. Bir kere daha kalbim kırıldı. Bir kere daha umutlarım tükendi.
Çünkü Ateş beni asla sevmeyecekti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"ATEŞ ACAR"
3 Ay sonra
Üzerimdeki beyaz elbiseye bakıp gülümsedim. Gelinlik gibiydi sanki. Etrafımdaki ağaçlara baktım. Burası neresiydiki? Her yer ağaçlarla doluydu. Beni buraya kim getirmişti? Hiçbir şey hatırlamıyordum.
"Ateş." diye bağırdım."Kimse yokmu?" Bir çıkış yolu bulmalıydım. Buradan kurtulmalıydım. Oysa ne kadar da sevinmiştim üzerimdeki elbiseyi görünce.
Etrafımdan sesler duyunca koşmaya başlamıştım. Gözümden gelen yaşları durduramıyordum. Neler oluyordu? O sesler neydi?
"Nil." diye bağıran Ateşin sesini duyunca gülümsedim. Bulmuştu beni. Bu sefer bırakmamıştı dimi beni?
"Ateş nerdesin?"
Nereye koştuğumu bilmeden sese koştum. Ayaklarım neden çırılçıplaktı? Ayakkabılarım yoktu. Canım çok acıyordu. Ama sonunda Ateşe kavuşmak vardı. Koş Nil koş.
Dakikalarca koştum. Dakikalarca Ateşin sesine koştum. ağaçların arkasında yerde kanlar içinde yatan kadını görünce ağzımdan bir çığlık firar etti. O kimdi? Ölmüşmüydü?
Kanlar içinde yatan kadına yaklaştığımda hıçkırıklara boğuldum. Bu nasıl olabilirdi?
Nazlı Sayar kanlar içinde yerde yatıyordu. Ateşin annesi ölmüştü.
