BARBAR | GAY -tamamlandı

B19

"Gitsene sen artık evine!"

"

Gitmiyorum lan!"

"İnadında boğul Ufuk." Bunu beklemiyor olacak ki çekiştirdiğimiz yer bezini bırakıp kaşlarını çattı.

"Tövbe de lan!"

Bezi alıp yere attım. Omuzlarımı silkip "Yo demicem." dedim.

"Bu evi temizleyeceksin." diye tekrar inat etmeye başlayınca yerdeki bezi işaret ettim. "Ben temizlik yapmasını bilmiyorum Ufuk. Çok istiyorsan eğil kendin temizle."

Ufuk bir bana bir yer bezine baktı. Yer bezi dediğime bakmayın. Ufuk'un eski olduğuna inandığı bir atletim yerdeydi şu an. "İyi temizlerim. Sende git yemek hazırla o zaman."

"Ya ben bu saatte yemek falan yemem." Dedim okuldan geldiğimizden beri bir türlü anlaşamamış hava kararana kadar atışıp durmuştuk. Aslında işime geliyordu bu durum. Evde ses olması sesime ve bedenime direnç getirmişti.

Ufuk elini beline yerleştirip beni baştan aşağıya süzdü. "Belli. Çubuk gibi kalmışsın."

Daha fazla atışmamak için mutfağa doğru gittim. Odadan çıköadan önce arkama dönüp Ufuk'a baktım. Hazırladığım yer silme suyuna bakıyordu. Sanırım nasıl temizlik yapacağını kafasında planlıyordu.

Buzdolabını açıp içerisine baktım. Sabah Ufuk'un marketten iki elma birkaç mandalinayla dönmesini bekliyordum fakat bildiğimiz adam akıllı bir alışveriş yapmıştı.

İçeriden domates ve biber alıp tezgahın önüne geçtim. Menemen dışında bir sikim bilmiyordum.

Domates ve biberleri yıkayıp doğrama tahtasında domatesleri keserken içerden Ufuk'un arada kendi kendine sesli söylenmelerini duyuyordum. Hatta çoğunda küfür ediyordu.

Bir kere bile temizlenmemiş evi nasıl temizlemeyi planlıyordu bilmiyorum. Eminim babam onu bir kere bile şu durumda bırakmamıştır.

"Yağız!"

Kestiğim domates ve biberleri tavaya koyarken "Efendim?" diye bağırdım.

"Bu ne?"

Mutfak kapısının önüne gelip elinde tuttuğu siyah kapaklı deftere baktım. "Ne bilim ben?" dediğimde garipser gibi yüzüme baktı. "Ulan senin evin. Ne demek bilmem?"

Tavadaki domatesleri karıştırıp ateşin altını kıstım. Ufuk defterin kapağını açtıktan sonra bir middet öylece baktı ve kahkaha attı.

"Neye gülüyorsun?" diyerek yanına yaklaştım. Ne yazmış olabileceğimi düşünerek Ufuk'un elindeki deftere uzandım.

Ufuk benden uzaklaşıp sesli okumaya başladı. "Sevgili günlük, Bugün karıncalar ile arkadaş oldum." Ufuk tekrar kahkaha atınca gözlerimi kapattım. "Tam karıncalarla arkadaş olma işi sana uygun, Yağız."  Hatırlıyorum! Lanet olsun ki! İlkokula giderken yazmayı yeni öğrendiğimizde hoca günlük tutmamızı istemişti.

"Ama karıncalar beni sevmedi. Onlara yuva yaptım ama içerde durmuyorlar." Ufuk defterden başını kaldırıp gülmekten kısılmış gözleriyle bana bakınca istemsizce gülümsedim. Gülerken kısılan gözlerinden yeşillerini görmeye çalıştım. Ellerimi cebime koyup mutfak kapısının pervazına yaslandım.

"Tamam yeter bu kadar kapat." dediğimde Ufuk elini havaya kaldırıp beni durdu. "Dur dur hepsini okuyacağım." dediğinde elindeki deftere uzandım. "Olmaz."

Bu defteri annem ile babamın arası bozulana kadar tutmuştum. Sonrasında evdeki kavgadan veya annemin ağlama krizlerinden dolayı ne odama gidebiliyordum ne de okuldan sonra dışarıya çıkıp oyun oynayacak vaktim oluyordu.

"Karıncaları çok sevdim. Birde öğretmenimi çok seviyorum. Adı Tufan. Tufan öğretmenimi çok seviyorum."

Ufuk kaşlarını çatıp defteri kapatınca gülümsemeyi kesip kaşımı havaya kaldırdım. "Noldu?"

"Kim bu Tufan?" dediğinde gözlerimi kırpıştırdım. "Ne?" dedim inanamazcasına. Ne diyordu bu çocuk?

"Tufanmış. Öğretmenini diyorum. Neyse yeter bu kadar git yemeğine bak." Defteri arkasındaki küçük ayakkabı dolabının üzerine bırakınca gülümsedim. Beni mi kıskanmıştı o? Oha yok artık! Ufuk'tan bahsediyorduk.

"Şöyle durmaya devam edersen seni öğerim, Ufuk." dedim kapıya yaslanmayı kesip tavaya doğru ilerledim.

"Eğer beni öpersen çükünü keserim." dedi ve içeriye doğru yürüme sesleri geldi. Sesli kahkaha atarken defteri okurken ki neşeli halini gözümün önünden ayırmadan tavanın altındaki ateşi kapattım.

Ah ben hayvan gibi aşığım bu çocuğa!