The Shotgun Wedding (COMPLETED)

33 Damayan

Lilac POV

"Why do you keep coming here?!" I can hear exasperation in his voice. Wala ng benda ang mata ngayon ni Mawi. This is one of the many days that Mawi is not in his good mood because he just learnt that he can't barely see. Halos sabay sabay kaming nadismaya nila Heart, Tito at Tita ng sabihin ni Mawi na malabo ang paningin niya pagkaalis ng benda niya sa mata. Nagwala si Mawi and he throws everything he can grasps. Masakit pa ang tagiliran ko ng tamaan ng silyang naibato ni Mawi pero hindi ko iyon iniinda. Mas lamang ang pag-aalala ko kay Mawi kaysa sa sarili kong kapakanan. Knowing he can't see is another set back from our little progress of regaining his strength and will to live. He badly needed the eye operation now more than ever.

"I come here because I want to see you." Aniko sa pinasiglang boses.

"Why?!" Pagalit na tanong niya na nagpakislot sa akin sa gulat.

"A-ano ka ba?! 'Diba sinabi ko na sa'yo dati n-na.. na g-gusto kita, m-matagal na." Aniko sa lalaki. Hindi ko alam bakit nautal ako sa pagsasabi non. Dahil ba sa kaba sa paninigaw ni Mawi o dahil hindi na iyon talaga ang dahilan kung bakit ako naririto. The idea is being rejected by my brain and my heart is telling me I'm lying. May biglang mukha na sumisiksik sa utak ko at nakapagtataka na bigla ko siyang naalala.

"I doubt that! Look at me! I'm not what I used to be Lilac...I'm blind! A cripple!" He shouted at me. Napilig ko ang ulo ko para mawala ang imahe ng lalaki sa isip ko.

"Hindi ka ganon! May pag-asa ka pang makalad! May pag-asa ka pang makakita!" Pagtatama ko pero umiling-iling lang si Mawi.

"You should stop coming here! Get out now Lilac! I dont want you here!" Inis na tumayo ako mula sa pagkakaupo sa gilid ng kama niya. My patience is wearing thin. Kung dati ay ako lang ang hinahayaan niyang makalapit sa kanya, now he is closing his doors to me too. Aalis na sana ako pero hindi ko napigilan at muli akong bumalik sa tabi ng kama ni Mawi.

I had enough of this. Its been a month now but I can't see any progress from all the things I sacrificed for him. Instead he is drowning himself in self-pity and his suicidal tendency is getting worst. I wanted to slap and punch his exgirlfriend that left him after hearing about his accident. She added to this dark depression Mawi is in. But the worst part is, I wanted to hurt myself too, for causing this accident.

"Would you stop it already?! Stop feeling sorry for yourself! Huwag mong ibaon ang sarili mo sa depresyon dahil sa sitwasyong kinasadlakan mo ngayon! Buhay ka! You survived the accident at ipagpasalamat mo iyon!" Inis na bulyaw ko sa kanya. Halata ang gulat sa mukha ni Mawi ng tumaas ang tono ng boses ko sa kanya. For the past days ay tiniis ko ang suicidal na mood niya pero hindi ko na iyon makayanan. Mawi has to wake up from his misery to see that there is still something or someone to live for. Kailangan ko iyon ipaintindi sa kanya para mabawasan ang dinadala ko sa konsensya ko.

"I know it's my fault! If I didn't told you about Miranda that day, you would have never drove while your drunk. It's my fault that I couldn't stop you. Kasalanan ko kaya ginagawa ko ang lahat para bumalik ka sa dati because I care for you. Please dont just give up on yourself! Because we didn't! We are giving all our best for you. Tulungan mo naman kami." Pinahid ko ang luha kong naglandas na pala sa aking pisngi.

"Lahat ng nagmamahal sa'yo ay walang ginawa kung hindi ang mag-worry sa'yo! We love you that much that we are hurting seeing you like this! Please Mawi? Please! Stop this already..." I sounded pleading and desperate but I dont care. I want him to realize just how much we wanted him to live. Hindi ko alam paano niya nahatak ang kamay ko pero nagawa niya iyon kaya napasaldak ako sa dibdib niya. Niyakap niya ako habang walang tigil ang pagtulo ng luha ko.

"Stop crying Lilac. Hindi ko gustong magpaiyak ng babae. I'm sorry." Malambing na ani Mawi habang patuloy siya sa paghimas sa aking likod.

"Ikaw kasi! Sumosobra ka na!" Hindi ko mapigil na paninisi sa kanya habang unti-unti na akong tumatahan. I heard him chuckled at what I said.

"Napagod ka na ba kakaalaga sa akin?" Ani Mawi na agad kong ikinailing. Alam kong ramdam naman niya ang pag-iling ko dahil nakapaloob pa rin ako sa mga bisig niya.

"Hindi ako napapagod na alagaan ka pero napapagod ako na kumbinsihin kang mabuhay. Masakit marinig na gusto mo ng tapusin ang buhay mo." Naiiyak nanamang aniko sa lalaki. He deeply sighed.

"I'm sorry." Malambing pa ring ani Mawi.

"I'm sorry din Mawi. Kasalanan ko ito." Aniko sabay pahid muli ng luha ko.

"No. It's not your fault. You're not the one who's holding the wheel. Kasalanan ko ito dahil tanga ako na nagmahal sa maling babae." Matigas na sagot ni Mawi.

"Pero.." hindi ko natapos ang sasabihin ko ng patungan ni Mawi ng daliri ang labi ko.

"Shhhh... let's not talk about my ex or the accident anymore." Aniya. I felt concious of his finger on my dry lips.

"If only I looked closer... sana sa tamang babae ko inalay ang puso ko... sana sa tulad mo na lang..." he soflty uttered. His words and closeness made me so uncomfortable. Kung noon narinig ko ang mga salitang iyon baka namatay na ako sa kilig pero ngayon pakiramdam ko ay gusto ko na lang magtatakbo palabas ng kwarto niya. My eyes widened when his finger started tracing the corners of my lips. His finger moved lower until he is holding my chin and lifted it to meet his lips.

"Mawi... t-teka..." protesta ko ng  lumalapit na ang mukha niya sa mukha ko. I know he is going to kiss me. I wanted to push him but I dont know why I felt like I shouldn't. I know it's not love, not even desire. But it's pity and guilt. I dont have the heart to push him away and add rejection to his list of malevolent behaviour.

Mawi is kissing me and I dont know what to do. I clamped my lips together, hoping he would stop but he didnt, instead he started nibbling my upper lip.

I couldn't take it anymore. This is wrong. So wrong that I know I'm making a sinful act. To hell with Mawi's feelings! I have to stop this!

I was about to push him when I heard a loud bang near the door. Doon na tumigil si Mawi at napalingon ako sa pinto para lang matagpuan si Gian na nakasuntok sa pader habang nakamamatay ang mga titig na binabato sa amin. Mabilis na napalayo ako kay Mawi. Gusto kong himatayin ng tumaas pa ang gilid ng labi ni Gian sa ginawa ko. Inalis ni Gian ang kamao niya sa pader at namutla ako ng makitang may bahid ng dugo na nagmantsa sa pader at may ilang tumutulong dugo doon marahil sa sobrang lakas ng isinuntok doon ni Gian.

At ng magsalubong ang mga tingin namin ni Gian I just felt I am about to die too. His stare is like a death sentence.

Lintek ka Mawi! Matutuluyan nga tayong dalawa! Gusto mong mamatay pero nandamay ka pa!