The Bet Is Over

/4/🥀

Τ "και τα μοναδικά"

Η "Taehyung τι είναι αυτά που λες" προσπάθησε να με υποστηρίξει.

Τ "είναι ένα άτομο χαμηλής τάξης, πιο χαμηλής δεν γίνεται! Αναρωτιέμαι πως ο πατέρας μου έφερε μια βρομιάρα εδώ μέσα" προσπαθούσα να μην κλάψω. Κοιτούσα κάτω με σταυρωμένα χέρια και την καρδιά μου να γίνεται πέτρα.

Jin "Taehyung κόψε" ύψωσε λίγο την φωνή του προς τον μικρότερο.

Τ "Δεν λέω κάτι το παράλογο Jin! Και σε πολυτελές σπίτι να μένει η πραγματική της όψη δεν θα κρυφτεί. Πάντα θα είναι η βρομιάρα που ήταν!"

Ε "ΝΑΙ" φώναξα, ξεσπώντας σε κλάμα. Τον κοίταξα στα μάτια με απέχθεια! Πότε ξανά δεν έχω νιώσει τόσο μίσος για κάποιον!

Ε "δεν έχουν όλη στην ζωή τους την πολυτέλεια όπως την έχεις εσύ. Κάποιοι μεγαλώνουν μόνοι και προσπαθούν να ζήσουν μέσα σε έναν τόσο μεγάλο πλανήτη, δίχως καμία βοήθεια! Αν είχα το 1/3 από ότι έχεις εσύ πίστεψε με θα ήμουν η πιο ευτυχισμένη κοπέλα στην γη"

Τελειώνοντας τον λόγο μου έφυγα από εκεί. Ανέβηκα στο δωμάτιο, πέφτοντας με τα μούτρα στο κρεβάτι. Ναι, άρχισα να κλαίω! Είναι ο μόνος τρόπος να ξεσπάσω.

Είναι τόσο κακομαθημένος!
Καμία σχέση με τον πατέρα του!

Γιατί να δέχομαι από όλους αυτή την συμπεριφορά?!

Είμαι Ορφανή, αλλά δεν το επέλεξα εγώ!

Η "Choon-Hee! Είσαι καλά?" ακούστηκε η φωνή του Hoseok και έπειτα οι χτύποι της πόρτας.

Σκουπίζοντας πρώτα τα υγρά μου μάτια, σηκώθηκα να του ανοίξω.

Ανοίγοντας την πόρτα με αγκάλιασε. Μου ήρθε αρκετά ξαφνικό μα δεν κρύβω πως μ άρεσε. Πάντα μ άρεσαν οι αγκαλιές!

Αγκαλιάζοντας τον ένιωσα όλη η θλίψη μου να εξαφανίζεται.

Η "μην χαλιέσαι γι αυτόν, πάντα έτσι είναι! Κάποτε θα αποδεχτεί πως πια είσαι μέλος την οικογένειας"

Ε "σε ευχαριστώ που ήρθες να μου μιλήσεις, νιώθω πολύ καλύτερα" χαχάνησε στα λόγια μου.

Η "μπορείς να με έχεις σαν τον μεγάλο σου αδελφό! Μπορείς να μου λες τα πάντα, απλώς φώναξε με και εγώ θα πετάξω δίπλα σου" έσκασα ένα χαμόγελο, παρασύροντας τον μαζί μου.

Η "πάμε τώρα να μας φτιάξει ο Jin κάτι να μπουκώσουμε τα στομάχια μας"

Ε "κατέβα και θα έρθω σε 5 λεπτά"

Η "οκ μην αργήσεις" εγνεψα και βγήκε από το δωμάτιο.

Κάθισα στο γραφείο μου παίρνοντας ένα στυλό και ένα μαύρο βιβλίο που βρήκα.

Καθώς το κοιτούσα θυμήθηκα πως το ημερολόγιο που είχα όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, το είχα στο ορφανοτροφείο. Λογικά θα το έχουν πετάξει, όπως και όλα τα άλλα πράγματα μου. Αποφάσισα έτσι αυτό το τετράδιο να γίνει το νέο μου ημερολόγιο!

Ίσως πείτε τώρα πως είσαι 17 χρονών και έχεις ακόμα ημερολόγιο.
Ναι, έχω! Τόσα χρόνια ήταν ο μόνος φίλος που είχα, ο μόνος που μπορούσα να εκφράσω τα παράπονα μου χωρίς να με κρίνει!
.
.
Γράφοντας το όνομα μου, άκουσα την πόρτα του δωματίου μου να ανοίγει.

Ε "ξέρω άργησα, τώρα κατεβαίνω" έκλεισα το νέο μου ημερολόγιο και σηκώνοντας από την καρέκλα βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με τον Taehyung!

Ήμουν έτοιμη να τσιρίξω μα δεν
μ άφησε, τοποθετώντας την παλάμη του στο στόμα μου και το άλλο του χέρι γύρω από την μέση μου.

Τ "αν νομίζεις πως σε λυπήθηκα είσαι γελασμένη. Ξέρω ποιος είναι ο πραγματικός λόγος της ύπαρξης σου εδώ, μα δεν θα σε αφήσω να εξαπατήσεις τον πατέρα μου" τον έσπρωξα αφαιρώντας τα άγγιγμα του από πάνω μου.

Ε "έχεις μεγάλη φαντασία"

Τ "μπορεί, άσε με όμως να σε προειδοποιήσω για κάτι" έχοντας ένα στραβό χαμόγελο, έφτασε ξανά δίπλα μου τοποθετώντας τα χείλη του κοντά στο λοβο του αυτιού μου.

Τ "όσο θα μένεις εδώ να τα περιμένεις όλα, καλό θα ήταν να ξανά σκεφτείς την ύπαρξη σου εδώ" με κοίταξε, χαμογέλασε και έφυγε!

~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~

Σε επόμενα κεφάλαια εξελίξεις ⚠️

Αστεράκι για να συνεχίσω ⭐