The More You Hate, The More You Love

Chapter 19

"What do you want, Cel?" Laurence asked.

"Anything" ngumiti ako sa kanya.

Nakatitig ako sa likod niya habang umo-order siya. Hawak pa din niya 'yung rose na hawak niya kanina. Para sa'kin ba 'yun? Agad din naman siyang bumalik.

"This is for you.."

Inabot niya sa akin ang pulang rosas bago siya umupo sa harapan ko. Inamoy ko ang mabangong rosas at tipid na ngumiti sa kanya.

"Salamat.." mahinang tugon ko.

"By the way, are you already fine?" he asked.

"I'm fine now." tipid kong sagot.

"Oh? Are you sure?" I smiled to assure him that I'm okay.

Maya-maya pa ay dumating na ang order ni Laurence. Nagsimula na kaming kumain. Tipid akong kumain dahil nahihiya ako kay Laurence! He's staring at me while eating!

"Hey, are you on diet? Ang unti mong kumain." nahiya ako sa tanong niya.

"U-uhm no..." I'm shy!

"Or... nahihiya ka sa'kin?" he smirked. Mariin akong pumikit.

"O-ofcourse not!" mas dinamihan ko ang kain. Narinig ko siyang tumawa.

"Oh okay, sabi mo eh.." ngumisi siya.

"Hm, why did you gave me a rose?" I asked. Kasi nakakapagtaka naman kung bibigyan niya ako ng rosas, for nothing. I think it's romantic.

"B-bakit? Don't you like it?" nanlaki ang mata ko.

"No n-no, I like it. I'm just curious..." nagulat ako nang nag-angat ako ng tingin ay nakatitig siya sa mukha ko.

"I have something to tell you. Alam kong mabilis pero..." biglang kumabog ang dibdib ko sa sinabi niya.

"Celestine.."

"I heard a lot about you, mostly sa mga lalaki. They admired you. Maganda at matalino. Kaso masungit.." tipid akong tumawa "Doon ako unang nagkainteres sa'yo."

"W-what do you mean, Laurence?" kinakabahan kong tanong. Ang bilis ng tibok ng puso ko!

"I like you, Celestine. Damn!" bulong niya sa huling salita.

Nagulat ako nang may biglang malakas na tumikhim sa kabilang lamesa. What the hell is he doing here?! Ni hindi ko man lang napansin na nandyan siya!

"Uh sorry, I know it's too fast. Sana hindi kita nabigla.." bumaling ako sa kanya at hindi na pinansin ang lalaki sa kabilang table.

"Hmm..." Gosh! Anong sasabihin ko? My crush just confessed to me!

"Okay lang kahit hindi ka sumagot.." namumula ang tenga niya at hindi makatingin sa'kin. Nasagi ng mata ko ang lalaking nasa kabilang table, ilang beses na umirap at ngumisi na parang inis na inis.

"Kailan mo ako.. uh nagustuhan?" pumikit ako. Bakit 'yan ang naitanong ko?! 'Cause I'm speechless!

"I-I don't know, Cel.." ngayon ay nakatingin na siya sa'kin. "I noticed you, kasi maraming ding nagkakagusto sa'yo. Naduduwag ako dahil... mukhang hindi mo naman ako papansinin.." nahihiya na 'ko! Narinig ko na mahinang tumawa 'yung lalaking nasa kabila. Nasa likod ni Laurence kaya ako ang nakakakita sa kanya. Bakit ba kasi siya nandito?!

Pero.. kailan pa nagkagusto sa'kin ang mga lalaki dito? I didn't notice it! At.. may gusto din pala sa'kin ang matagal kong gusto! I'm so lucky! Kinikilig ako deep inside pero hindi ko pinapahalata!

"Sa tuwing nakikita kita, I didn't know na... nahuhulog na pala ako" mahinang sabi niya.

How could he easily confessed to me? Samantalang ako, halos hindi na makahinga sa bawat salitang binabanggit niya! Nag-iinit na din ang mukha ko.