MY BOSS

Ε Β Δ Ο Μ Ο

Νεφέλη

Ξύπνησα πιασμενη το επόμενο πρωί. Το σωμα μου πονούσε, ένιωθα τα πόδια μου να μην με κρατανε και με χίλια ζόρια έφτασα μέχρι το μπάνιο. Επλυνα με βιαστικές κινήσεις το πρόσωπο μου και μόλις σήκωσα το κεφαλι μου, αντίκρισα τον Νεκτάριο να χαμογελαει πονηρά από πίσω μου. Εγώ χαμογελάω πάντα, και ενίοτε δυνατά, είτε είναι αληθινό είτε όχι. Για αυτο μου αρέσει οι άνθρωποι να χαμογελανε αληθινά, να φωνάζει η ψυχή τους από χαρά, όχι από πόνο. Πονεμενοι άνθρωποι, φαινόμενο συχνό, συχνο μέχρι αηδίας. Κενό, πόνος, και μόνη. Αυτα είναι τα κοινά χαρακτηριστικά ενός πονεμένου ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που έδωσε, μα δεν πήρε. Πονάνε τα μη αμοιβαία. Πονάνε πολύ, σου καίνε την καρδια σαν τον διαολο. Ξεγυμνώθηκα τόσο πολύ ψυχικά, έδωσα τα πάντα και έλαβα την απόρριψη. Μια γυναίκα ήμουν, που έτρεμε σαν το ψάρι όταν την άγγιζε κι η καρδιά της πήγαινε να σπάσει από την ταχυπαλμία όταν την είχε στην αγκαλιά του αγκαλιά. Μια γυναίκα που τον πόθησε, τον διεκδίκησε και τον αγάπησε όσο κανέναν.

Και τώρα είμαι μόνη μου, με πυξίδα το αύριο. Μια ακόμη δύσκολη μέρα, γεμάτη πόνο και δάκρυα. Το αξίζω άραγε;

"Καλημέρα μωρό μου" ψιθύρισε αισθησιακά στο αυτί μου και το χέρι του ζουληξε τα οπίσθια μου.

"Καλή-καλημέρα" απάντησα τραυλιζοντας.

Απολάμβανα την αίσθηση που μου χάριζε το χέρι του. Ο δείκτης του είχε ήδη αρχίσει να παίζει με τα υγρά του κόλπου μου. Τα μάτια μου πεταριζαν, ετρεμα απο ηδονή και αγανάκτηση. Ηθελα να τον νιώσω μεσα μου, αλλα ήξερα. Ήξερα ότι ήθελε να παίξει μαζί μου. Σαν καθε αρσενικό, ήθελε να επιβάλει την κυριαρχία του. Με κοιτούσε μεσα από τον καθρέφτη. Ενα βλεμμα γεμάτο "Θέλω να χυνεις μόνο για εμενα" έκανε καθε κύτταρο του οργανισμού μου να φωνάζει από επιθυμία. Θέλω να τον νιώσω, να αισθανθώ την ανάσα του να βαραίνει, το βλέμμα του επάνω μου την ώρα που καυλώνει εξαιτίας μου και μόνο για μένα. Θέλω να με αγγίξει όπως δε με έχουν ξαναγγίξει, θέλω οργασμούς, θέλω ποσότητα, θέλω ποιότητα και διάρκεια.Και τα μάτια κλείνουν κι έρχεται το φιλί, αργό ή άγριο, παθιασμένο και γεύομαι τα χείλη, το δέρμα του κι η γλώσσα μοιάζει πύρινη λαίλαπα που καίει ό,τι αγγίζει. Μυρίζω, τη σάρκα του, το άρωμά του, τον ιδρώτα του, το ξεχωριστό αποτύπωμα του καθενός, τη μυρωδιά του.

"Μην με βασανίζεις άλλο" τα τοιχώματα του αιδοίο μου σφιχτηκαν αναμεσα στα δάχτυλα του για να μην τελειώσω.