Θα ‘ρθουν ώρες που μέσα στην αφέλειά σου (αλλά και την απελπισία σου ) θα νομίζεις πως ξεπέρασες εκείνο το πρόσωπο που κάποτε αγάπησες. Θα ανακουφιστείς, όταν πιάσεις τον εαυτό σου να φλερτάρει με άλλους, όταν κάποιος σε κάνει να χαμογελάσεις κι όταν ίσως περάσουν κάποιες μέρες χωρίς να σκεφτείς το πρόσωπο εκείνο. Μα γελιέσαι, γιατί κάτι, σε κάποια ύπουλη στιγμή, θα θυμηθείς κι όλα θα επιστρέψουν, γιατί αυτό είναι το κακό με τις αναμνήσεις∙ ξετρυπώνουν απ’ το πουθενά, χωρίς λόγο κι αιτία, και σε παιδεύουν.Κι ας προσποιείσαι έξω πως όλα είναι καλά. Δεν είναι –ακόμα–, απλά κουράστηκες. Δεν μου ταιριάζει άλλωστε να είμαι αδυναμη. Απλα κουράστηκα. Μια στιγμή και ολα επανέρχονται. Γέλια, χάδια, φιλιά, αγγιγματα, πειραγματα, αναμνήσεις.
Μακάρι να ήταν διαφορετικά τα πράγματα...
"Μαμα;" η γλυκιά φωνη του γιου μου ηχησε στα αυτιά μου μόλις η φιγούρα του εμφανίστηκε στο δωμάτιο μου.
"Αγγελούδι μου" άνοιξα διάπλατα τα χερια μου και χώθηκε στην αγκαλια μου.
"Πότε θα παλεις αδεια; Μου έλειψες τόσο πολύ" με σκλαβωσε...
"Μωρο μου θέλω να συζητήσουμε κάτι" χαϊδεψα τρυφερά την πλάτη του και με κοίταξε, καρφωνοντας με, με τα έντονα μπλε ματια του.
" Θα χρειαστεί να λείψω κάποιες μέρες εξαιτίας της δουλειάς. Είσαι σύμφωνος να μείνεις με τον θείο Νεκτάριο;" τα ματάκια του βουρκωσαν, τα προσωπακι του σφιχτηκε.
Ήταν θέμα χρόνου να μην αρχίσει να κλαίει...
"Αρκετό καιρό;"
"Μια εβδομάδα" του απάντησα
" Δεν μπορώ μαμακα. Θα μου λείψεις τόσο πολύ. "σκούπισε με την άκρη της πιτζαμας του τα λιγοστά δάκρυα που είχαν αρχίσει να τρέχουν από τα ματάκια του.
"Αγάπη μου οχι" τον έκλεισα στην αγκαλιά μου και με το ζόρι κρατήθηκα να μην αρχίσω το κλάμα.
"Αγορακι μου όμορφο, ασε μου να σου πω μια ιστορία. Ηταν μια κοπέλα, μόλις είχε ξεκινήσει τις σπουδές της και γνώρισε έναν κύριο. Με αυτόν τον κύριο αγαπιούνταν τόσο πολύ και δημιούργησαν μια νεα ζωη. Ωστόσο ο μπαμπάς έπρεπε να φυγει λόγω δουλειάς. Αλλα η μαμα τα κατάφερε μόνη της. Γεννησε έναν άγγελο με μπλε ματάκια και κάστανα μαλλάκια σαν τα δικά σου. " του χαμογέλασα και τον άκουσα να γελάει.
Πόσο λατρεύει αυτή την ιστορία...
" Και που λες Λούκας, αυτή η γυναίκα αγαπάει πάρα πολύ τον γιο της και για πάντα θα τον αγαπάει. Και οτιδήποτε κάνει, είναι μόνο προς όφελος του. Σε αγαπώ μικρό μου αγγελάκι, και θέλω να ξέρεις ότι ποτέ και κανείς δεν θα σε αγαπήσει περισσότερο απο εμενα"
" Ουτε ο μπαμπάς μου; "
" Απο εμενα και τον μπαμπά. " πήρα μια βαθιά ανασα.
" Μαμα αν πας θα μου φέλεις δωλο; "χαμογελασε πονηρά η μουσιτσα.
" Φυσικά αγόρι μου. "του άφησα ενα φιλάκι στο μέτωπο.
" Καλα τότε. Να πας και να μου αγολασεις πολλααα παιχνίδια. Πάω να δω λιλο και στιτς "έφυγε σχεδόν πετώντας από το δωμάτιο.
Γλυκέ μου αγγελε...
Έκλεισα τα ματια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα. Ανεπιτυχής αποστολή! Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλα μου για ακόμη μια φορά. Είμαι σπασμένη. Κρυώνω, θελω πίσω τα σπασμένα μου κομμάτια. Τα χρειάζομαι, πρέπει να ενώσω την καρδια μου με κάποιον τρόπο. Μα ποιον κοροϊδεύω, μου λείπει. Μου λείπει ο τρόπος που τα χείλη μας σφραγιζαν μεταξύ τους. Ο τρόπος που τα χερια του ακουμπουσαν τρυφερά τα μάγουλα μου. Τι έχω πάθει; Γιατι παίζω με την καρδιά του Νεκτάριου;Ποια είμαι; Που πηγαίνω πια;
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Να μπω;" το κεφαλι του Νεκτάριου εμφανίστηκε μεσα από την πόρτα και σκούπισα βιάστηκα τα δακρυσμένα μου μάγουλα.
"Και το ρωτάς Νεκτάριε;" προσπάθησα να γελάσω αλλα περισσότερα δάκρυα εμφανίστηκαν.
"Γιατί κλαις Νεφ;" κράτησε το κεφαλι μου στα χέρια του και εκει ξεσπασα. Οι λυγμοι μου ακούγονταν σε όλο το δωμάτιο.
Live and Stereo,ladies and gentlemen. No return engagements. No encore. And this time, absolutely no requests.
"Τον αγαπάς ακόμη έτσι; " η φωνη του ακούστηκε σπασμένη, εξαιτίας μου...
"Συγγνώμη Νεκτάριε, προσπάθησα να σε αγαπήσω. Και σε αγαπάω, αλλα οχι ερωτικά. Είσαι ένας εξαίσιος άντρας με κύρος, με τρόπους. Και δεν σου αξίζω. Δίπλα μου θα είσαι δυστυχισμένος Νεκτάριε, και πίστεψε με δεν σου αξίζει κάτι τέτοιο." τα πράσινα μάτια του με καρφωναν. Γυάλιζαν εξαιτίας των δακρύων που έτρεχαν...
" Νεφέλη, θα του μιλήσω. Είναι καιρός να μάθει και για το παιδί του αλλά και για την ραγισμενη σου καρδιά. Αξίζεις την ευτυχία μικρή, και θα κάνω τα πάντα για να σε δω να χαμογελάς ξανά. Οπως τότε, θυμάσαι; Καθε φορα που έβλεπες τον μαλακα τον φίλο μου, ελαμπες ολόκληρη. Γιατί ήσουν ολόκληρη, πλέον είσαι μισή. "
