MY BOSS

Δ Ε Κ Α Τ Ο Τ Ε Τ Α Ρ Τ Ο

Νεφελη 

Έτρεμα...

   Το κρύο χτυπούσε με φόρα τα γυμνά μου μπράτσα. Τα μαλλία μου έπεφταν στο πρόσωπό μου αλλά δεν έκανα την παραμικρή κίνηση να τα μαζέψω. Ήθελα για λιγα δευτερόλεπτα να νίωσω ελεύθερη .Δεν ήθελα να σκέφτομαι , να προβληματίζομαι για καταστάσεις που ήμου αδύναμη να τις αντιμετωπίσω.Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει , ότι απο μικρή ήμουν μια μαχήτρια , μια δυναμική προσωπικότητα που δύσκολα κάποιος δεν με κοιτούσε. Και όντως ισχύει! Σπάνια άφηνα κάποιον να με ρίξει κάτω είτε με τα σκληρά του λόγια είτε με τις πράξεις του.Ήμουν αθλήτρια ,απο τις καλύτερες μάλιστα στο άθλημα μου. Το απέδειξα κίολας , όχι μια αλλά πολλές φορές . Μακάρι και ο γίος μου να έιχε πάρει έστω ένα κουσούρι απο εμένα. Μα που τέτοια τύχη. Μέχρι και αύτα απο τον πατέρα του τα πήρε. Κατατάλλα τα εικοσιτρεία χρωμοσώματα είναι από εμένα και τα υπόλοιπα εικοσιτρεία απο τον πατέρα του. Μάλλον και τα σαρανταέξι τα πήρε απο αυτόν...

" Σαν τον ήλιο " τον άκουσα να λέει.

" Τι εννοείς ;" τον ρώτησα .

" Για δίκαιους και άδικους κάθε μέρα ανατέλλει. Και δύσκολες μέρες και σκληρές και με πόνο γεμάτες ,αλλα και μέρες καθαρές σκεπάζει. "

"Και εμείς , τι κάνουμε Νεκτάριε ;Εμείς τι πρέπει να κάνουμε..."

'' Επιλέγεις " Έτσι μου είπε " Απλά επιλέγεις . Πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στην ευτυχία σας και την ευτυχία σου " 

" Σε καταλαβαίνω και πιστεύω γνωρίζεις ήδη την απάντηση. Αν αύτο είναι που θα κάνει τον γίο μου ευτυχισμένο ,ποια είμαι εγώ που θα αρνηθεί την ευτυχία του παιδιόυ της;"

" Είσαι διαφορετική απο τους άλλους. Θέλω,αν μου επιτρέπεις ,να σου πώ κάτι. Πως μερίδιο ευθύνης έσυ δεν έχεις , ποτέ δεν είχες , για όλα οσα συνέβησαν. Ήσουν έφηβη ,ερωτευμένη και ξέρεις πολύ καλά τι λένε για τους ερωτευμένους. Εμπόδια και δυσκολίες δε λογαριάζουν. Ήσουν ένα παιδί που δημιούργησε και αναθρέπτει σωστά μια νέα ζωή. Μόνη σου κατάφερες να μεγαλώσεις αυτό το αντράκι ,που όλοι μας αγαπάμε και θα αγαπάμε για πάντα. Ακόμη και ο Αχιλλέας , πίστεψε με. Τον λατρεύει τον μικρό και θα γίνει θυσία και για τους δυό σας ."

"Μαμα ;" τα πρόσωπά μας ταυτόχρονα γυρίσαμε προς την παιδικη φώνουλα. Το κεφαλάκι του προεξήρχε μονάχα απο την μπαλκονόπορτα.

"Σας αφήνω να τα πείτε " μας φίλησε και τους δύο στο κεφαλι και έπειτα χάθηκε απο το οπτικό μας πεδίο.