MY BOSS

Δ Ε Κ Α Τ Ο Ε Β Δ Ο Μ Ο

Αχιλλέας

Πολλά πράγματα στην ζωή τα θεωρούμε δεδομένα. Σχέσεις ,ανθρώπους,αγαθά, καταστάσεις,τα οποία για κάποιο ανεξήγητο λόγο έχουμε την πεποίθηση ότι όσο είμαστε εμείς,αυτά θα είναι. Δεν ξέρω να πω αν θα έπρεπε να ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα.Και αυτό γιατί θα ήταν πολύ επίπονο να ζούμε μονίμως με το άγχος του αποχωρισμού .Αλλά ,δεν θα μας καθιστούσε ελεύθερους αυτό ,σωστά; Σίγουρα ομως υπάρχουν οι στιγμές ,αυτές οι στιγμές ,που μας δίνεται η ευκαιρία να αναγνωρίσουμε .Να αναγνωρίσουμε αυτές τις σχέσεις, αυτούς τους αγγέλους που έχουμε δίπλα μας , τα πάντα , Να αναγνωρίσουμε ποιοι ήρθαν για μικρό χρονικό διάστημα και ποιοι με τις πράξεις τους, με μια απλή φράση απέδειξαν ότι ήρθαν για να μέινουν. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Έρχονται όμως και οι στιγμές που πρέπει να πούμε ένα συγγνώμη, ένα μετάνιωσα ,πριν οι σχέσεις σπάσουν. Ένα σ' αγαπω στους δικούς μας,πριν αυτοί φύγουν.Όταν έρθει η στίγμη, αυτή η μοιραία ώρα και οι σχέσεις θα σπάσουν και οι άνθρωποι που θεωρούσες μέχρι τότε οικογένεια θα φύγουν. Ίσως φύγεις έσυ πρωτού προλάβουν να εξαφανισθούν απο την ζωή σου ένω σου τάζανε όνειρα , μέλλον ,ελπίδες για ένα καλοφτιαγμένο ψέμα.Φταίω...

" Παρακαλώ; " τοποθέτησα το ακουστικό στο αυτί μου μόλις σήκωσα το τηλέφωνο της δουλειάς.

" Μπαμπά; " ακούστηκε η τρομαγμένη φωνή του γιού μου απο την άλλη γραμμή.

Το παιδί μου...

"Λούκας; Τι έπαθες; Πονάς κάπου; Η μαμά που είναι; " τα χέρια μου καθώς κια τα πόδια μου έτρεμαν απο την ανησυχία και την αγωνία που είχε καταλάβει το σώμα μου.

" Πήλαν τηλέφωνο την κυλία Μαίλη απο το νοσοκομείο και της είπαν οτι είναι εκεί η μάμα μου. Μπαμπά θέλω την μαμά πίσω . Σε χρειάζομαι ,έλα να με πάλεις θέλω να δω την μαμά " η φωνή του έσπαγε διαρκώς και συνεχόμενα ρουφίγματα μύτης ακούγονταν .

" Σε δέκα λεπτά θα είμαι εκεί μικρέ μου. Μέχρι να σκουπίσεις τα ματάκια σου και να φορέσεις τα παπουτσάκια σου και το μπουφάν ο μπαμπάς θα είναι εκεί. Στο υπόσχομαι γιέ μου. " σηκώθηκα ένρομος απο την δερμάτινη καρέκλα μου και τρέχοντας βγήκα έξω απο το γραφείο.

Οι εργαζομενοί μου , με παρατηρούσαν να τρέχω σαν παλαβός ανάμεσα τους. Έσπρωξα πολλούς προκειμένου να φτάσω όσον το γρηγορότερο γίνεται στο αντράκι μου , στον γιο μου. Για δεύτερη συνεχόμενη φορά σήμερα είχα καταφέρει να γίνω επίκεντρο της προσοχής των περισσοτέρων εδώ μέσα. Και τις δύο φορές ,η μοναδική μου οικογένεια πλεόν, με χρειαζόταν. Δεν με ένοιαζαν τα σχόλια τους , αυτοί άραγε δεν υπήρξαν ποτέ τους ερωτευμένοι; Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Ξυπνάμε χωρίς να ξέρουμε τι θα μας φέρει η επόμενη ώρα και κοιμόμαστε δίχως να ξέρουμε τι θα μας φέρει το ξημέρωμα. Και προτιμώ να είναι καλά οι δικοί μου άνθρωποι παρά να ακούω παραλογισμούς και σχόλια πικραμένων ανθρώπων.

[...]

" Αγοράκι μου ,ηρέμησε !" προσπάθησα να ηρεμήσω τον γίο μου απο τη ταραχή και το κλάμα που τον είχαν πιάσει μετά το ξαφνικό τηλεφώνημα του Νεκτάριου μόλις μισή ώρα πριν.

" Τι σας είπε στο τηλέφωνο;Είναι κάτι σοβαρό;" απευθυνθηκά στην κοπέλα που τον προσέχει και τον σήκωσα να καθίσει στα πόδια μου όσο εκείνος ,με τα μικροσκοπικά χεράκια του με έσφιγγε περισσότερο πάνω του. Λες και φοβόταν ότι θα έφευγα ξανά απο δίπλα του.

Ποτέ άγγελέ μου,ποτέ ξανα . Στο υπόσχομαι...

" Eίχε ένα ατυχηματάκι στο γυμναστήριο και έπαθε μια ελαφριά διάσυση. Μας τηλεφώνησε ο Νκετάριος και ενημέρωσε ότι σε λίγα λεπτά θα είναι πίσω . " άφησε την κούπα με τον καφέ που της ζήτησα να μου φτιάξει στο στρόγγυλο ,γυάλινο τραπεζάκι μπροστά μου και την ευχαρίστησα με ένα μου νεύα.

"Μπόμπιρα , ακούς; Η μαμά είναι καλά ψυχούλα μου , επιστρέφει δριμύτερη για νέα παιχνίδια και πολλές αγκαλίες . Κομμένο το κλάμα λοιπόν. Τώρα που θα έρθει η μαμά πρέπει να μας δεί χαμογελαστούς ,σαν να μην συνέβη τίποτε , σύμφωνοι;" έτεινα το μικρό μου δαχτυλάκι προς το μέρος του και με κοίταξε γελώντας.

" Τσίφωνοι μπαμπά " τα μάτια του έλαμψαν μόλις πρόφερε την λέξη <<μπαμπά>>

Η πόρτα ακούστηκε να ανοίγει και σε δευτερόλεπτα ο μικρός είχε κάνει φτερά απο την αγκαλιά μου. Στο σαλόνι πρώτος εμφανίστηκε ο Νεκτάριος ,κρατώντας έναν ιατρικό φάκελο στα χέρια του. Δεν προλάβαμε να μιλήσουμε, μας διέκοψαν οι έντονοι λυγμοί που ακούστηκαν απο την είσοδο του σπιτιού. Με αθόρυβα βήματα - προσπαθήσαμε τουλάχιστον να μην ακουστούμε - τους πλησιάσαμε. Στέκονταν εκεί, στην είσοδο,αγκαλιασμένοι σφιχτά ο ένας με τον άλλον. Το πρόσωπο της Νεφέλης είχε κοκκινήσει απο το κλάμα ενώ τα ποδαράκια του μικρού μας γιού ήταν τυλιγμένα γύρω απο την λεπτεπίλεπτη μέση της μητέρας του.

" Η απάντηση , μωρό μου είναι εύκολη για εμένα . Πιο πολύ απο όσο φαντάζεσαι.Πιο πολυ απο όσο φοβάσαι ,πιο πολύ απο ότι ονειρεύεσαι . Μέστα στα χέρια μου όταν κοιμάσαι. Πιο πολύ απο εμένα σ'αγαπω!!!" η μελωδική της φωνή ηχούσε στα αυτιά όλων μας .

Αυτό το τραγούδι αφυπνούσε έντονες αναμνήσεις μέσα μου .Θυμάμαι ,θυμάμαι πεντακάθαρα εκείνη την μέρα. Είμασταν οι δυό μας , καθισμένοι στην χρυσή αμμουδία μιας ερημικής παραλίας. Της το είχα αφιερώσει και τώρα αυτή με την σειρά της ,το αφιέρωνε στον καρπό του έρωτά μας,στον γιο μας. Τώρα συνειδητοποιώ τι έχασα αυτά τα πέντε χρόνια. Εκτός απο τα πρώτα βήματα του γιούμου και τις πρώτες του λεξούλες ,έχασα και πέντε πολύτιμα χρόνια μακριά απο την γυναίκα της ζωής μου. Της είχα υποσχεθεί ότι θά πέθαινα για εκείνη. Και περιπού το έκανα. Η καθημερινότητα μου ήταν μια βασανιστική αιωνιότητα, πέθαινα αργά και σταθερά με έντονες καμπυλόγραμμες ευθείες κάπου - κάπου. Έκανα μια φορά το λάθος ,δεν θά έπιαζα ξανά με την τύχη και την μοίρα μου.

" Μαμά γιατί φολάς κολάλο;" είπε ο μικρός και τότε τα μάτια μου έπεσαν στον λαιμό της.

Λογικά η μετακόμισή τους θα επιταχυνθεί λιγάκι...