MY BOSS

Ε Ι Κ Ο Σ Τ Ο Τ Ρ Ι Τ Ο

Νεφέλη

"Αχιλλέα , όλα καλά;" ρώτησα διστακτικά μπαίνοντας στο γραφείο του.

  Φαινόταν εκνευρισμένος ,οργισμένος. Οι αρθρώσεις των δαχτύλων του είχαν κοκκινήσει ενω μια μικρή φλέβα είχε εμφανιστεί στο μέτωπό του. Ξύπνησα πριν λίγα λεπτά , μάλλον με ξύπνησε η δυνα΄τη φωνή του. Σήμερα δεν θα απήγαινε στην δουλειά και ο μικρός είναι απο χθές το απόγευμα στους γονείς του. Έτσι αποφασίσαμε από κοινού να περάσουμε λίγο ποιοτικό χρόνο οι δυό μας , όπως κάναμε τότε. Δεν περίμενα να πω την αλήθεια ότι μετά τον έρωτα που κάναμε επανειλημμένες φορές το προηγούμενο βράδυ , θα ξυπνούσα σήμερα μόνη μου. Πόσο μάλλον να τον δω σε αυτή την κατάσταση. Δεν θέλω να τον βλέπω έτσι, κατά κάποιον τρόπο με τρομάζει , προτίμω το ήρεμο γαλάζιο των ματιών του. Τό χρώμα της θάλασσας όταν είναι ήρεμη ,όχι όταν έχει κύματα.

"Συγγνώμη , σε ξύπνησα μωρό μου ." ανταποκρίθηκε φιλώντας με απαλά και στιγμιαία στα χείλη. 

"Δεν πειράζει , μην το σκέφτεσαι. Έγινε κάτι; Σε άκουσα να φωνάζεις." χάιδεψα τρυφερά το αξύριστο μάγουλό του.  

"Νεφέλη θα σου ζητήσω μια χάρη. Δεν θέλω να πηγαίνεις πουθενά μόνη σου . Συνέχεια μαζί σου θα είμαι είτε εγώ είτε ο Ντέιβιντ , ο υπεύθυνος της προστασίας του μικρού και της δική σου. "

"Αχιλλέα τι λες;Τι έχει συμβεί ;"τον ρώτησα έντρομη.

" Με απείλησαν. Αυτός είναι ο λόγος που δεν θα πάω στο γραφείο για κάποιο χρονικό διάστημα. Είναι αντίπαλος και δεν έχω ιδεά μέχρι που μπορεί να φτάσει. Για αυτό μικρή μου , οτιδήποτε ύποπτο δεις ή λάβεις θέλω να μου το πεις ." η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπά δυνατά .

"Τι σου έστειλε;" τον ρώτησα τραυλίζοντας.

"Φωτογραφίες. Μια δική σου ,μια του μικρού και μια που είμαστε όλοι μαζί στο πάρκο. Έκαψε κάθε όχημα της εταιρείας,για αυτο φώναζα πριν. " ήταν υπερβολικά ανήσυχος.

"Πρέπει , πρέπει να πάμε να πάρουμε το παιδί!άμα τον βρεί τι θα κάνουμε; Θεέ μου Αχιλλέα , πάω να ντυθώ και φεύγουμε."ήμουν ταραγμένη και οι κινήσεις μυ ήτα γρήγορες και αυθόρμητες.

"Νεφέλη όχι!!!" φώναξε τρέχοντας απο πίσω μου.

"Ο μικρός πρέπει να μείνει στους γονείς μου . Για αυτή την εβδομάδα τουλάχιστον .Εκεί θα είναι πιο ασφαλής απο ότι εδώ μαζί μας. " δάκρυα γέμιζαν τα μάτια μου.

"Σε παρακαλώ Αχιλλέα ,πρέπει να πάμε να τον πάρουμε. Δεν τον έχω αποχωριστεί περισσότερο απο δύο μέρες , είναι προσωπική κόλαση για εμένα. "

"Νεφέλη ,λογικέψου. Είναι η καλύτερη επιλογή και η πιο ασφαλής. Θα μιλήσω με τον Νεκτάριο , θέλω να πας για λίγο καιρό να μείνεις μαζί του ."

" ΤΙ; ΌΧΙ. Ούτε να το σκέφτεσαι Αχιλλέα . Είμαι ήδη μακριά απο τον Λούκας , δεν θα φύγω και απο το σπίτι μας. Δεν θα αντέξω μακριά σου "τύλιξα τα χέρια μου γύρω απο τον λαιμό του και ξεκίνησα να κλαίω γοερά στον ώμο του.

  Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι η απουσία κάποιων ανθρώπων.Η απουσία». Λίγους μήνες νωρίτερα, η απάντησή μου θα ήταν η μοναξιά. Μέσα σε αυτούς τους μήνες, κοντεύει χρόνος τώρα πια, μεγάλωσα απότομα. Ίσως και να ωρίμασα, ίσως κι όχι. Ίσως η αλλαγή αυτή να πηγάζει από πίεση κι άγχος.Όπως και να 'χει τώρα το κατάλαβα. Δε φοβάμαι να μείνω μόνη μου. Δε φοβάμαι την παρέα του εαυτού μου. Αυτό που με φοβίζει είναι η απουσία. Η απουσία ανθρώπων που αγαπάω και τους έχω στη ζωή μου καθημερινά.Ο φόβος κι ο πανικός φέρνουν κι άλλο φόβο και πανικό. φόβος από την απώλεια του ελέγχου που πιστεύουμε ότι έχουμε στη ζωή είναι η στιγμή που τα παίζουμε όλα για όλα και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν τοίχο, ο οποίος δεν κινείται. Εκείνη τη στιγμή αν δε φωνάξουμε για βοήθεια με όση δύναμη μας έχει απομείνει, δε θα μας ακούσει κανείς και απλώς θα βυθιστούμε στο βάλτο του φόβου και του πανικού μας.

"Εντάξει. Αλλα Νεφέλη; Αν χρειαστεί θα πας χωρίς δεύτερη κουβέντα."

"Φοβάμαι!"παραδεχτηκα.

"Και εγω ,πολυ."πρώτη φορά τον άκουγα τόσο σπασμένο.

"Όλα θα πάνε καλά μωρό μου , θα το δεις "συνέχισε σκουπίζοντας τα δάκρυα που μούσκεψαν το πρόσωπό μου.

"Κάτι τρέχει Αχιλλέα , κάτι μου κρύβεις " ξέφυγα απο την αγκαλιά του και τον κοίταξα περίεργα.

    Είναι το συναίσθημα που έχεις όταν κάτι δεν πάει καλά. Καταλαβαίνω όταν κάποιος δικός μου άνθρωπος μου κρύβει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό που θα έπρεπε να γνωρίζω. Μπορώ να καταλάβω τον άλλον και απο ένα απρόσωπο μήνυμα. Είναι τρελό το ξέρω , αλλά έμαθα να ζω έτσι. Με τον μόνιμο φόβο να διαγράφεται στα μάτια μου, πριν μιλήσει ο άλλος. Ίσως φοβάμαι ότι θα με διώξει απο κοντά του , ίσως φοβάμαι ότι τα νεύρα μου θα γίνουν μέρος της συζήτησης , ίσως είμαι απλά δειλή και διστάζω να κοιτάξω τον άλλον κατάματα και να ακούσω αυτό που έχει να μου πει. Το μυαλό μου βγάζει θεωρίες που άλλωτε είναι σωστές και άλλωτε όχι. Δεν το ελέγχω , με ελέγχει και κάποτε θα με τρελάνει.

" Αυτός σκότωσε τον αδερφό μου "τα μάτια μου γούρλωσαν απο έκπληξη .

"Είμαστε μαζί σε αυτό πλέον Αχιλλέα ,μην το ξεχνάς αυτό. Θέλω να προσέχεις τον εαυτό σου ."

"Πρέπει να προσέχω και εσάς όμως .Είμαστε οικογένεια πλέον Νεφ. Ο μικρός και εσύ έχετε προτεραιότητα πια. Εγώ θα μπαίνω σε δεύτερη μοίρα. Σας το χρωσταω ούτως ή άλλως"

Εγώ σου χρωστάω την ζώη μου όμως...