¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
" Μια δουλεία είχες Αχιλλέα! Να είσαισ την ώρα σου για να πας τον μικρό στον παιδικό. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΑΝΙΚΑΝΟΣ ΕΙΣΑΙ"ούρλιαξα μπροστά στο πρόσωπό του και τον έσπρωξα μακρυά μου.
" 'Εχω χιλιάδες πράγματα στο μυαλόμου. ΑΛΛΑ ΕΙΣΑΙ ΑΧΑΡΙΣΤΗ"φώναξε και αυτος με την σειρά του ,άρπαξε το κινητό του και μπήκε μέσα στο γραφείο του.
Μαλώσαμε. Άλλη μια φορά που είμαστε μαλωμένοι. Ξέρω τι πρόκειται να ακολουθήσει. Τώρα θα περιφερόμαστε μέσα στο ίδιο σπίτι αμίλητοι. Σιωπηλοί. Θα ανταλλάξουμε κάποιες ψώφιες και κοφτές λέξεις για να μην μας καταλάβει ο Λούκας όταν γυρίσει και μετά ο καθένας θα ξαναγυρίσει στην σιωπή του. Που και που σκέφτομαι να πάω να του ζητήσω συγγνώμη. Να τον πιάσω και να του μιλήσω ,προκειμένου να λυθεί η παρεξήγηση . Αλλά δια μαγείας αλλάζω γρήγορα γνώμη. Ας βάλει τον εγωισμό του κάτω και ας έρθει να ζητησει μια ταπεινή συγγνώμη. Στο κάτω - κάτω, δικό του σφάλμα ήταν. Αυτός είχε πει οτι θα πήγαινε τον μικρό στο σχολείο. Αλλά όχι, ξέχασε να ξυπνήσει το ίδιο του το αίμα.
« Γιατί πάλι εγώ να κάνω την πρώτη κίνηση;» σκέφτομαι ξανά και ξανά απο την αρχή.
Το μοναδικό κοινό που έχουμε με τον Αχιλλέα είναι ότι και οι δυό μας είμαστε τρελά εγωιστές . Και ξέρω πολυ καλά ότι και οι δυο μας είμαστε βυθισμένοι στις σκέψεις μας ,στην μοναξιά και τον εγωισμό μας. Μπορεί να περάσουν στιγμές , ώρες και μέρες ακομή μέχρι να ελαφρύνει το κλίμα αναμεσά μας και να ανταλλάξουμε αληθινά χαμόγελα μεταξύ μας. Το θέμα είναι ότι ο χρόνος περνάει και εγώ τον έχω ανάγκη.
« Συγγνώμη που σου φώναξα πριν :( » γράφει το μήνυμα που μόλις του έστειλα και δεν αργεί να έρθει η απάντηση.
« Είχες δίκαιο Νεφέλη,έγω συγγνώμη που για ακόμη μια φορά φέρθηκα σαν σωστός κάφρος. Να έρθω στο σαλόνι ή κινδυνεύει η σωματική μου ακεραιότητα :) ;»
