MY BOSS

Δ Ε Κ Α Τ Ο Τ Ρ Ι Τ Ο

Νεφέλη

Φοβαμαι...

Είναι τοσα πολλά αυτά που σκέφτομαι. Είναι όλες οι δυσκολίες που βλέπω ότι πρόκειται να αντιμετωπίσω. Μπερδεύεται το μυαλό μου και γίνονται ενα κουβάρι οι σκέψεις μου. Δεν νιώθω σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Ηθελα χρόνο να ετοιμαστώ ψυχολογικα για να ημουν λίγο παραπάνω έτοιμη, πριν ξεκινησω τον αγωνα που έχω μπροστά μου. Ευχομαι να μπορούσα να το είχα οργανώσει λιγο καλύτερα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, το σκοτάδι με σκοτάδι πολεμιεται. Κανένας, ποτέ και πουθενά, δεν καταφερε να το νικήσει αλλιώς. Εγω γιατί να το κανω;

"Νεφέλη τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Ο Αχιλλέας απαιτεί να βλέπει τον γιο του καθημερινά, και στο σπίτι του. Το έχει παρατραβήξει και δεν θα ηρεμήσει αν δεν το φτάσει στα άκρα." ο Νεκτάριος στάθηκε μπροστά μου, κρατώντας τα χερια μου ανάμεσα στα δικά του.

" Δεν θα μου πάρει το παιδί, έτσι; Πες μου Νεκτάριε, υπάρχει τέτοια πιθανότητα; " η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και γρήγορα. Η αναπνοή μου βαριά και αργή.

" Συνήθως την κηδεμονία ενος παιδιού την έχει εξολοκλήρου η μητέρα. Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις όπου ο πατέρας την κερδίζει. Η δικη σας περίπτωση είναι περίπλοκη. Απο την μια εσφαλες που δεν το είχες ανακοινώσει νωρίτερα αλλα απο την αλλη ο Αχιλλέας δεν είχε δώσει αημειο ζωής τα τελευταία πέντε χρόνια. Με βαση του οικογενειακου κώδικα, εσύ έχεις την επιμέλεια του Λούκα. Απο την στιγμη που προσωρινά έχει και το επίθετο σου "

" Τι εννοείς προσωρινά; "τον κοίταξα ερωτηματικά.

" Ορίστε η αίτηση του δικηγόρου του. Απαιτεί ο μικρός να φερει το επίθετο Νικολάου και κάποιες ακόμη λεπτομέρειες που δεν βρίσκεσαι σε θέση να τις ακούσεις αυτή την στιγμή."

Το αιμα μου έβραζε, η υπομονή μου τελειωνε. Ζητούσε το παιδί ΜΟΥ να μένει στο σπίτι του. Πως θα το κάνω αυτό; Δεν κερδίζεται η εμπιστοσύνη, και δυστυχώς η δική μας ειχε χαθεί αρκετά χρόνια τώρα. Δεν μπορώ να τον εμπιστευτώ. Είναι ό,τι πιο εγωιστικό, οσο παράξενο και αν ακούγεται, δεν θα το κάνω. Είναι μια εσωτερική παλη, ενας αγώνας, τον άλλον, τον διολα, τον δικό σου, να εμπιστευτείς. Δεν θα του αφησουν καμία επιλογή. Ακομη και αυτή, του λάθους. Εχω βαρεθεί να ακούω μόνο λόγια, πράξεις θέλω. Πράξεις αγάπης, οχι πράξεις θελω και μη. Το να εμπιστεύομαι δική μου και μονο ειναι η επιλογή. Και ας εχει η επιλογή αυτη την αμφιβιλια.

"Δεν ξέρω τι θα κάνεις, αλλα θέλω να τον διαλύσεις. Θέλω για μια γαμημενη φορά να πάψω να ειμαι το θύμα. Κατέστρεψε ήδη μια φορά την ζωή μας, θέλω να τον δω να πονάει. Απλώς θίχτηκε ο εγωισμός του! Πιστεύει ότι τι; Δεν εχει μεριδιο ευθύνης; Πως ποτέ δεν είχε, για ολα όσα συνέβησαν; "

" Νεφέλη ηρέμησε "προσπάθησε να με καθησυχασει ο καλός μου φίλος, μα άδικος κόπος.

" Οχι Νεκτάριε. Τον μισώ, με ακούς τον ΜΙΣΏ. Αυτό το παιδί δεν γεννήθηκε μόνο του, αν ο μαλακας φορούσε προφυλακτικό δεν θα γίνοταν το ατύχημα. Είναι ένα παιδί όμως Νεκτάριε, ενα παιδί που χρειάζεται ηρεμία για να μεγαλωσει. Αν ήταν έστω και λίγο άντρας, θα καθόταν να με ακούσει χωρίς απειλές. Νομίζει ότι έχω λεφτά για πέταμα; ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΊΔΙΑ. Δεν ξέρει πως να αντιδράσει, γονιός δεν υπήρξε ποτέ, πως θα μάθει; Κάνοντας το ένα σφάλμα μετα το άλλο;Είναι παιδί, ας το καταλάβει επιτέλους."η φωνη μου αντιχουσε σε ολο το γραφείο του. Η γραμματέας μας, μαλλον με κοιτούσε περίεργα.

" Σου τελειωσαν τα κοσμικά επίθετα Νεφέλη; "η φωνη που κάποτε λάτρευα, ήχησε στα αφτιά μου.

Στεκόταν εκεί, δίπλα στην πόρτα άνετος. Είχε περάσει τα χερια του στις τσεπες και με παρακολουθουσε. Γελούσε, το γαϊδούρι το όρθιο γελούσε με την κατάσταση που με είχε φέρει. Διασκέδαζε με τον πονο του άλλου. Βρισκόμουν σε άθλια κατάσταση. Μαύρα ρούχα για να κρύψω τα κιλα που έχω χάσει, μαύροι κύκλοι κοσμουσαν το πρόσωπο μου και η υπομονή μου είχε κάνει φτερά. Δεν  καταλαβαίνω κάποιους ανθρώπους. Πως γίνεται ενώ ξέρουν πόσο κακό έχουν προκαλέσει, πως έχουν καταστρέψει όχι μια αλλα δυο ζωές, να είναι τόσο χαλαροί. Μυστήριο πλασμα ο άνθρωπος τελικά. Μπερδεμένο ον μεσα σε ενα κόσμο γεμάτο υποκρισία και ψέματα. Ψέματα που ενώ υπάρχουν, φοβούνται να υποθουν.

"Νεκτάριε ζητά από τον κύριο να φύγει. Αλλιώς θα ζητήσω περιοριστικά μέτρα" δεν μπορούσα να τον κοιτάω.

Τον σιχαινομουν σε σημείο που μου προκαλούσε εμετο...

"Ήρθα για να βρούμε μια λύση. Εκτός αν θέλεις να τα βρούνε οο δικηγόροι μας. Αλλα ξέχασα, εσύ πηδιεσαι με τον δικό σου. "η ειρωνεία ξεχυλιζε από το στόμα του.

" Αχιλλέα, κοφτό!" κοπανησε τα χερια στο γραφείο ο Νεκτάριος.

"Αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο, μπορεί να μιλήσει η πελάτισσα σου Νεκτάριε. Ε Νεφέλη, πόσο καλα σε πηδάει ο κολλητός μου; "ενιωσα την παρουσία του ακριβώς από πίσω μου.

"Τόσο καλα που εύχομαι αυτός το λάθος, να το είχα κάνει μαζί του!" και επιτελους ειδα τα ματια του.

Ματιά γεμάτα μίσος και έρωτα. Ματια που μετάνιωσαν αλλα ντρέπονται μα το παραδεχτούν. Τα ματια που κάποτε λάτρευα να κοιταζω. Κάποτε, σύνδεσμος παρελθοντικος . Πλέον, δεν ξέρω τι νιώθω. Που πηγαίνω, τι φοβάμαι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πολεμησω, και ας με διαλύσει. Άλλωστε η πρώτη φορά θα είναι ή η τελευταία; Μα ξέχνα, με ποιον μεγάλωσε το παιδί του...