MY BOSS

E I K O Σ Τ Ο Π Ρ Ω Τ Ο

Νεφέλη

       Βλέπουμε τον κόσμο ανάλογα με τα μάτια μας. Όσο κακός και αν είναι αυτός , τα μάτια μιας μαλακής και ευαίσθητης ψυχής όλο και κάποιο ελαφρυντικό θα βρουν. Πράξεις θα δικαιολογήσουν και ανθρώπους θα συγχωρήσουν. Τα μάτια από μίζερες συμπεριφορές γεννιούνται, αυτά τα μάτια που κάποτε σκληρόκαρδα θα κρίνουν. Δεν φταίνε μόνο αυτά όμως.

  Φταίνε τα πολλά <<προσπάθησα>>, << σ'αγαπάω >>.Με λίγα λόγια φταίνε τα λόγια που ενώ υπόθηκαν, δεν υλοποιήθηκαν ποτέ τους. Οι μισές αγκαλιές , τα εξαναγκαστικά φιλιά , οι αποδείξεις αγάπης μόνο όταν βρίσκεται τριγύρω ο κόσμος. Και σε αυτό το σημείο ,αφήστε με να επισημάνω κάτι σημαντικό! Όταν μπει ο εγωισμός στην μέση , πρέπει να ξέρεις ότι δεν υπάρχει γυρισμός. << Εγωιστής >>, το λέει και η λέξη , <<Εγώ>>. Πόσες φιλίες ,σχέσεις ,έρωτες χάθηκαν μέσα από μια παρεξήγηση εγωισμού; Διότι ο εγωισμός είναι ένα όπλο δίχως σκανδάλη που σε πυροβολεί χωρίς σταματημό.  Ξέρω, είναι μια στάση άμυνας, την έχω χρησιμοποιήσει και εγώ στο παρελθόν. Μέχρι και πριν ένα μήνα , δεν γνώριζα ποιο επίθετο με χαρακτηρίζει καλύτερα. Πεισματάρα ή εγωίστρια ; Πλέον ξέρω , ήμουν εγωίστρια και σκεφτόμουν μόνο το δικό μου καλό , όχι το καλό μας .  Ήμουν κλεισμένη σε μια γυάλα χωρίς καν να μπορούσα να κολυμπήσω,έστω να κάνω ένα βήμα. Έκρυβα τα συναισθήματά μου πίσω από το δαχτυλάκι μου .

   Μα όλα άλλαξαν απο την στιγμή που τους είδα και τους δύο χαρούμενους. Ο Λούκας υποδέχεται τον μπαμπά του με μια σφιχτή αγκαλιά ,ενώ τον αποχαιρετά κάθε βράδυ  με ένα κουβά δάκρυα. Μα ξεχνάει το βασικό, ήρθε για να μείνει.  Από την άλλη , ο Αχιλλέας είναι ο ορισμός του καλύτερου πατέρα. Προσπαθεί να περνάει το μεγαλύτερο μέρος την ημέρας μαζί μας ενώ όσες φορές τον έχω στείλει για να ξυπνήσει το μοναχογιό μας , κάθεται και τον χαζεύει. Όπως μου παραδέχτηκε χθες το βράδυ , αφού με έκανε αμέτρητες φορές δική του , ξανά και ξανά , όλα αυτά του φαίνονται σαν όνειρο. Μα πρέπει να θυμάται , ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα. Έτσι τελειώνουν όλες οι ιστορίες αγάπης , η δική μας δεν το αξίζει;

" Μαμά , κουλάστηκα " η παιδική φωνούλα του ακούστηκε και άφησα το βιβλίο μου στο τραπεζάκι δίπλα απο τις ζωγραφιές του.

" Τι θα ήθελε ο μικρός πρίγκιπας να κάνουμε ;" τον ρώτησα σηκώνοντας τον από το καρεκλάκι του για να τον αγκαλιάσω .

" Πάμε για σκι ;" η ερώτησή του με ξάφνιασε  , σχεδόν κόντευα να πνιγώ με το σάλιο μου.

"Να μαντέψω , ο μπαμπάς σου το έμαθε έτσι; Μωρέ σε έχω γεννήσει εγώ , σιγά μην μου ζητούσες να σε πάω στο βουνό. Πιο πιθανό θα ήταν να μου ζητούσε παγωτό Φεβρουάριο μήνα , παρά να σε τρέχω στο κρύο." το δεξί μου φρύδι είχε υψωθεί και είδα τον μικρό να κρυφογελάει.

"ΜΠΑΜΠΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΒΓΕΣ ΕΞΩ" φώναξε ο μικρός και ένας χαρούμενος και κατά ιδρωμένος Αχιλλέας ξεπρόβαλε στο σαλόνι μας.

" Εμμ να , σκεφτήκαμε με τον μικρό ,βασικά σκέφτηκα μήπως ήθελες παρέα αύριο στο χιονοδρομικό;Απλά να , δεν είναι ότι ντρεπόμουν να στο πω απλά δεν ήξερα τον τρόπο ." ΄πόσο μου αρέσει όταν μπερδεύει τα λόγια του μπροστά μου .

" Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω. Ήσουν ο χειρότερος μαθητής που είχα ποτέ. Και στα χνάρια σου βαδίζει και ο γιος σου . Θα πάω μόνη μου νωρίς το πρωί και μέχρι το απογευματάκι θα έχω γυρίσει ." άφησα ένα πεταχτό φιλί στο στόμα του και ένιωσα ένα μικρό χεράκι να με σκουντάει.

" Μαμά ; Θα έλθει και ο θείος Νεκτάλιος μαζί σου; " ρώτησε ο μικρός και το βλέμμα του Αχιλλέα πάγωσε για μερικά δευτερόλεπτα.

"Ναι μικρέ , με τον θείο θα πάμε ." του απάντησα και ένιωσα το βλέμμα του Αχιλλέα να με καίει.

" Νεφέλη έρχεσαι λίγο στην κουζίνα που θέλω να σου πω κάτι; " γρύλισε ο Αχιλλέας μέσα απο τα δόντια του και με αργά βήματα μπήκαμε στον χώρο της κουζίνας.

  Για λίγα λεπτά ,κανένας απο τους δύο μας δεν τόλμησε να πάρει τον λόγο πρώτος. Κατα διαστήματα κοιταζόμασταν μόνο . Ήταν νευριασμένος σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό. Συγκεκριμένα ήταν έτοιμος να εκραγεί , μπορούσα να φανταστώ τον λόγο και φυσικά δεν χρειαζόταν.

"Δεν θέλω να πας μαζί του !" πέταξε την βόμβα και τον κοίταξα χαμογελώντας του ειρωνικά.

"Ορίστε; Αχιλλέα είναι ο κολλήτος μου , δε υπάρχει περίπτωση να σε ακούσω και το ξέρεις πολυ καλά. "του ξεκαθάρισα.

" Δεν θα πας Νεφέλη! " φώναξε κοπανώντας την γροθιά του στον μαρμάρινο πάγκο.

" Δεν έχεις δικαίωμα να μου λες τι να κάνω και τι μη! Και χαμήλωσε τον τόνο της φώνης σου "

"Δεν τον επιστεύομαι "παραδέχτηκε αυτή την φορά πιο ήρεμα.

"Eμένα; Εμένα με εμπιστεύεσαι Αχιλλέα;"η φωνή μου βγήκε πιο δυνατά απο ότι ήθελα.

"Δεν ξέρω, μου είναι δύσκολο και δεν θέλω να στο κρύβω .Προσπαθώ όμως , θέλω να σε εμπιστευτώ αλλά ρε πούστη μου, δεν θα μπορώ να ξεχάσω τι έκανες . Και συγγνώμη αν γίνομαι σκληρός ,. Είσαι η γυναίκα της ζωής μου και δεν αλλάζει αυτό , το ξέρεις έτσι;" τα λόγια του χτύπησαν κατευθείαν την καρδιά μου.

"Το ξέρω . Αλλά Αχιλλέα ξέρεις κάτι; Εγώ θα πάω με τον Νεκτάριο όχι για να σε κοντράρω ,αλλά επειδή θέλω να περάσω λίγο χρόνο με τον καλυτερό μου φίλο. Τον άνθρωπο που ήταν εκεί για εμένα , κάθε φορά που τον χρειαζόμουν. Γιατί αυτός ήταν στον τοκετό μαζί μου , όχι έσυ. Και τότε όπως και τώρα , βάζεις τον εγωισμό σου πάνω απο την σχέση μας. Μόλις χθες τα βρήκαμε , μην γκρεμίσεις το κάστρο τόσο γρήγορα μωρό μου. Δώσε μου μια ευκαιρία όπως σου έδωσα και εγώ. 'Ανθρωποι είμαστε , λάθοι κάνουμε και ευκαιρίες δίνουμε. Μην με κάνεις να μετανίωσω , γιατί μετά το παιχνίδι χάθηκε."σκούπισα τα βουρκωμένα μου μάτια και βγήκα απο την κουζίνα.

Ρίχνει τον εγωισμό του όποιος αγαπάει περισσότερο...