Και είναι κάτι πρωινά σαν και το σημερινό , που όλα μοιάζουν να κυλάνε πιο αργά,λες και ο χρόνος ξαφνικά σταματά. Το νιώθω. Το κεφάλι μου είναι βαρύ και οι σκέψεις μου αρχίζουν σιγά σιγά να γίνονται θολές. Είναι η κούραση. Όχι μόνο της προηγούμενης μέρας , αλλά τω τελευταίων εβδομάδων. Είναι πολλά αυτα που έγιναν και χθές. Πολλά αυτά για τα οποία πρέπει να τρέξω , να νοιαστώ , να τακτοποιήσω. Πολλές οι υποχρεώσεις , οι σκοτούρες. Νίωθω το σώμα μου κουρασμένο , λες και οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν σιγά σιγά. Σχεδόν βαριέμαι να σηκωθώ απο το κρεβάτι μας. Δεν θα γίνει και κάτι διαφορέτικο και σήμερα. Ούτε κάτι μεγάλο θα γίνει άλλωστε. Είναι ωστόσο αυτά τα απλά , τα μικρά , τα καθημερινά τα πραγματάκια που κάνουν την διαφορά. Μερικές φορές μπορούν να με εξαντλήσουν, τα συνηθισμένα. Μπορόυν να με τσακίσουν,μέχρι την στιγμή που και τα βλέφαρα θα ξανακλείσουν και οι σκέψεις θα εξαφανιστούν για ακόμη μια φορά.
"Καλημέρα "ακούστηκε η αγουροξυπνημένη φωνή της Νεφέλης απο δίπλα μου και ακούμπησε το κεφαλάκι της πάνω στο γυμνό μου στέρνο.
"Καλημέρα μωρό μου."της απάντησα φιλώντας της απαλά στα χείλη.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Πώς κοιμήθηκες;" την ρώτησα κοιτώντας την στα μάτια.
"Μπορεί να με κουράσατε λίγο παραπάνω κύριε Νικολάου όμως κοιμήθηκα ήρεμα στην αγκαλία σας.Εσείς;" χαμογέλασα γλυκά .
"Αφού είχα εσένα δίπλα μου, κοιμήθηκα κάπως παραπάνω απο καλά μωρό μου.Τι θέλεις να κάνουμε σήμερα ;" τα δάχτυλα μου είχαν μπλεχτεί στα μακριά ξανθά μαλλί της και έπαιζα μαζί τους.
"Δεν έχω ιδέα . Θέλω να μην σηκωθώ απο το κρεβάτι , να χαλαρώσουμε όλη μέρα χωρίς έγνοιες και άλλη δόση πανικού." είχε κουραστεί και η Νεφέλη το ίδιο πολύ όπως και εγώ.
"Έχω λίγη δουλείτσα όμως μικρή μου , μακάρι να μπορούσα."δεν είχα καμία όρεξη.
"Axιλλέα; Πότε θα επιστρέψει ο μικρός κοντά μας;Πάνε μέρες που έχω να τον δω και μου λείπει υπερβολικά πολυ. Ούτε να πάμε να τον δούμε δεν είναι εφικτό;"το παράπονο στην φωνή της ήταν πλέον ορατό και ξεκάθαρο.
Ίσως ήταν η πρώτη φορά που μπορούσα να μπαίνω στη θέση κάποιου άλλου. Είμαι εγωιστής και συχαίνομαι τον οίκτο . Προσπαθώ όσο μπορώ να μην λυπάμαι τους άλλους,παρά μόνο να τους βοηθώ. Την προκειμένη στιγμή όμως ,λυπάμαι τον εαυτό μου. Είμαι ανίκανος να μην παραδεχθώ πόσο πολύ μου λείπει ο γιός μου, ο Λούκας. Για μια και μόνο γαμημένη στιγμή , κατάφερα να μισήσω την Νεφέλη. Συνέβει όταν έμαθα για τον γιο μου, όταν είδα το αγγελικό του προσωπάκι για πρώτη φορά. Δεν χρειάστηκε τεστ DNA, είναι φωτοτυπία δική μου με τον χαρακτήρα της Νεφέλης. Και ,της έχω τυφλή εμπιστοσύνη. Δεν είναι απο τις γυναίκες που θα πήγαιναν μαζί μου με σκοπό να γραφτεί το όνομά της στην διαθήκη μου. Υπάρχει τεραστια διαφόρα ανάμεσα στην αγάπη και το συμφέρον.
"Υπομονή μικρή μου ,σε λιγότερο απο πέντε μέρες θα τον έχουμε πάλι πίσω στο σπίτι και θα με τρελάνετε και οι δυο με την γκρίνια σας"της απάντησα σφίγγοντας της πιο πολύ στην αγκαλιά μου.
"Τι γλυκούλης μωρε " με ειρωνεύτηκε και γέλασε.
"Νεφέλη , να σε ρωτήσω κάτι;" ήμουν αρκετά διστακτικός.
"Φυσικά μωρό μου "
"Είχες εύκολη ή δύσκολη γέννα; Εννοώ , γέννησες γρήγορα;πόνεσες;"τραύλισα αγχωμένος.
" Δύσκολη. Γέννησα ακριβώς στην ημερομηνία που είχε πει ο γιατρός αλλα με ταλαιπώρησε ο μικρός αρκετές ώρες μέχρι να βγεί. Έσπασαν κανονικά τα νερά αλλά δεν είχα διαστολή. 'Ηθελα βλέπεις η ηλίθια να γεννήσω φυσιολογικά ,είμαι εντελώς αντίθετη με την καισαρική όπως και ο γυναικολόγος μου. Για να μην χρονοτριβώ όμως , γέννησα μετά απο επτά ώρες και ναι πόνεσε ΠΑΡΑ πολυ " και εγω πόνεσα στην σκέψη και μόνο.
"Πόσο γεννήθηκε ο μικρός;"'ηθελα πολύ να μάθω για τις ζωές τους μετά απο τόσα χρόνια απουσίας .
"Σαρανταοκτώ εκατοστά και δυόμιση κιλά.Περιφέρεια κεφαλιού δεμν θυμάμαι με συγχωρείς "γέλασαμε ταυτόχρονα και οι φωνές μας ενώθηκαν σε μια υπέροχη μελωδία γέλιου.
"Ήταν ο Νεκτάριος μέσα,έτσι;"έτρεμα να ακούσω την απάντηση.
Ναι , ζηλεύω τον κολλητό μου. Έζησε όσα έπρεπε εγώ να ζήσω στο πλάι τους , είδε πρώτος τον γιο μου, τον άκουσε να μιλάει , ήταν εκεί στα πρώτα του βήματα. Ενώ εγώ, έφυγα σαν κυνηγημένος μέσα σε ένα βράδυ , αφήνοντας πίσω ένα απρόσωπο γράμμα. Έγινα φυγάς για χάρη της οικογένειας μου κιαι του νεκρού αδερφου μου. Μα δεν ήξερα , ότι η αληθινή μου ευτυχία βρίσκεται στο πρόσωπο της Νεφέλης .'Ημουν μαλάκας που άφησα τον Νεκτάριο να αποκαταστήσει την πατρική φιγούρα μέσα στο σπίτι. Αλλά του είμαι ευγνώμων ,γιατί πρόσεξε την οικογένεια μου καλύτερα απο ότι κάνω εγώ τώρα. Τουλάχιστον δεν τους έθεσε σε κίνδυνο.
"Ο Νεκτάριος με πήγε στην κλινική.Βλέπεις ούτε δίπλωμα είχα και σίγουρα δεν μπορούσα να μείνω μόνη μου. Υπήρξαν διάφορες επιπλοκές κατα την διάρκεια της εγκυμοσύνης και χρειαζόμουν κάποιον υπεύθυνο δίπλα μου."
"Δηλαδή , τι επιπλοκές;" την ρώτησα .
"Ήταν δύο τα μωρά Αχιλλέα. Ο Λούκας και ένα κοριτσάκι .Στον τέταρτο μήνα την έχασα , στο τσάκ πρόλαβαμε τον μικρό.Είχα χάσει ήδη εσένα , δεν θα άντεχα αν δεν μου έμενε πίσω κάτι δικό μας."
