Virago: She Who Can See The Future

Ikalabimpitong Kabanata

Ikalabimpitong Kabanata

[Petsa: Ika-27 ng Pebrero, 2038, alas dos y media ng hapon]

"My deepest condolences."

I do not pay attention to the people who give sympathy because of my loss. I do not even give a care to the new comers not until my eyes were caught by the arrival of few persons I can't seem to recognize. Tiningnan ko silang mabuti. There's a girl whom I think age is in 30s. She is with two other guys who look older than her and two other guys who are probably of my age. Beside them stood two beautiful young ladies. Doon ko lang napansin ang titig nila sa akin kaya napaiwas ako ng tingin.

I yawned, trying to keep myself awake no matter how sleepy I am. Pasimple kong pinahid ang luha ko sa gilid ng mga mata. Ilang araw na akong walang tulog at pagod na pagod na ang katawan ko.

No, I don't want to leave my siblings here. Natatakot akong baka paggising ko ay mawala na sila ng tuluyan sa paningin ko. Hindi ko kakayanin.

"You should sleep. Ako na muna rito." Hinaplos ni Tita ang buhok ko. I glanced at her before moving my gaze back again to my sleeping brothers and sister.

"T-Tita, hindi ko... hindi ko kaya."

I cried again. The only thing that comforts me right now is my arms hugging their bed — their coffins.

"Kung sanang... kung sanang nandoon lang ako," bulong ko. "Kasalanan ko..."

She caressed my back and hushed me. "Wala kang kasalanan. Hindi mo kasalanan."

I did not try speaking again. No one understands how I feel. No person can tell how hard it is right now for me. Umiyak lang ako nang umiyak hanggang sa naramdaman ko na naman ang pagod. Sinubukan kong maglakad patungo sa puwesto ng mga upuan pero napapikit lang ako dahil sa naramdamang pagkahilo.

"Be careful."

Tiningnan ko ang lalaking umalalay sa akin. He's one of those people who came earlier.

"Have you eaten?"

"Ayokong kumain."

Dinala niya ako sa isa sa mga upuan at tumabi sa akin. "You need to eat."

"Ayoko."

Malapit na akong mainis sa kanya. Kapag sinabi kong ayaw ko, ayaw ko. Wala siyang magagawa. Si Tita nga ay hindi ako mapasunod, siya pa kaya na hindi ko naman talaga kakilala?

I don't want to eat. Mas mabuti pang magutom na lang ako hanggang sa mamatay para makasama ko na ang mga kapatid ko.

"They will not like your thoughts."

Hindi ko siya sinagot.

"Kumain ka na," pagpupumilit niya pa.

I raised my voice. "Ano bang paki mo?"

My eyes wandered and realized how people stare at me with pity in their eyes. That's the very least thing they can do for my sadness. They can sympathize but can't ease my pain.

Tumayo ako at lumapit kay Tita. "Magpapahangin lang po ako sa labas."

Sinabi kong sa labas pero wala akong sinabi kung saan ang eksaktong lugar.