Virago: She Who Can See The Future

Ikalabinwalong Kabanata

Ikalabinwalong Kabanata

[Petsa: Ika-28 ng Pebrero, 2038, alas dose ng tanghali]

I wiped the sweat falling down my forehead. Hindi lang ang mukha ang namamawis sa akin, buong katawan. Alam kong dumadaloy rin ang pawis sa likod ko dahil sa tirik na tirik ang araw.

Kasabay ng pagdaloy ng pawis sa gilid ng noo ko ay ang pagdaloy ng luha sa pisngi ko. I can't act strong no matter how the people cheer me. The truth of bidding goodbye to my siblings make my heart ache. Sobrang sakit na parang mahihirapan akong huminga. Sobrang sakit na hindi ko na yata kakayaning magpatuloy pa.

I looked at the helpers again who are assigned to lift the coffins. They counted once again but failed to lift it properly.

"Anong problema?" tanong ni Tita sa kanila.

"Mabigat po," sagot ng isa. "Kanina naman po ay kaya naming buhatin."

"Subukan lang ninyo."

I waited for them to carry my siblings' coffins with no problems. Lumipat ang tingin sa akin ng mga lalaki.

"Ma'am, magpatulong po tayo sa kanila," wika ng isa habang nakatingin sa akin. "Ayaw pa yata nilang magpaalam sa inyo."

Nanlaki ang mga mata ko sa sinaad nila. My siblings do not want to leave me yet but they have to. Even if I want them to be with me forever, the fact that they are dead can't be changed and that means thay they need to rest in peace already.

I took a deep breath and closed my eyes before letting out a sigh.

'Please lang, huwag ng magpasaway sa ate.'

Dinilat ko ang mga mata ko at tiningnan ang mga may dala ng kabaong. Nahihirapan pa rin sila kaya muli kong kinausap ang mga kapatid ko.

'Please, baby Blu, Steph, Jeric. Huwag na kayong magpasaway.'

Pagtingin ko ay nabuhat na nila nang maayos ang kabaong ng mga kapatid ko. Isinakay na nila ang mga ito sa mga sasakyan. Nag-umpisa na kaming maglakad sa ilalim ng initan. Despite the sunny day, I am mourning. Walang epekto sa akin ang pagiging maliwanag ng araw, hindi niya magawang tanggalin ang sakit na nadarama ko. The sun is supposed to brighten up one's day but why does it not help me?

Sa ilang minutong paglalakad ay unti-unting dumilim ang kalangitan na para bang kahit anong oras ay babagsak ang isang malakas na ulan. What is this weather for? To be my company while I cry for my brothers and sister?

The small raindrops fell touching my wet cheeks. Tumingala ako at sinalo ang butil ng ulan. Are my siblings crying for me? Are they feeling what I am feeling?

Bumagsak ang tingin ko sa unahan kung nasaan nakahiga ang mga katawan nila. Nang sandaling iyon ay nag-unahan na namang tumulo ang mga luha ko, mas malala, mas masakit, mas mapait.

'Iiwan na ninyo si ate? Paano naman ako? Sino na lang kasama ko? Akala ko ba magpe-play pa tayo? Paano kapag may nang-away kay ate? Akala ko ba, kayo magtatanggol sa akin? Paano kapag sad si ate, sinong magpapatawa sa akin?'

Their images wearing uniforms flashed in my mind. A scenario where I would be sending them off to school. Tutulungan ko sila sa mga project nila o kaya naman ay ako ang gagawa kapag hindi nila kaya. I would be making their breakfast and lunch boxes. I would prepare their uniforms as they would go to school or to work. I would be putting their medals on their neck during their recognition. I would stand beside them as they receive their diploma. I would be smiling with them as they become successful. I was planning to be with them in their every milestone and the path they want to take. I would be their number one supporter, their mother, their father, and their best sister. I would give them all the best and make them laugh and smile- but I won't be able to give anything now that they're gone.