Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
MULING itinaas ni Zenith ang dalawang kamao at humanda sa muling pag-atake ng kanyang opponent. It was a friendly sparring. Ang kalaban niya ay si Vengeance Liu. Kanina pa ito nakalalamang ng puntos sa kanya at napipikon na siya. He heard Vengeance's father bragging to his Dad that his son trained in Thailand to hone his fighting skills in Muay Thai.
Who the fuck cares?! nasusuyang sabi niya sa sarili. He's into mixed martial arts, too. At tiniyak ng amang si Eiichi Fujimori na pawang mahuhusay na instructor ang magtuturo sa kanya upang mahasa ang husay niya sa pakikipaglaban.
Nang mapatingin siya sa direksyon ng kanyang ama ay nakita niya ang dismayadong ekspresyon sa mukha nito. Mukhang hindi nito nagugustuhan ang mga nangyayari. Nagtiim ang kanyang mga labi sa isiping na-disappoint na naman niya ang kanyang ama. He hates disappointing his father. Madalas nitong sabihin na ayaw nitong magkaroon ng anak na mahina. He even hates the fact that most people regards him as pretty boy. Lalaki raw siya. At ang isang lalaki ay hindi dapat tawaging pretty. His father is a notorious Yakuza. At simula yata nang mamulat siya sa mundo ay itinatak na nito sa isip niya na isang liability ang anumang senyales ng kahinaan.
Umatake si Vengeance. Ilang sipa at knee strike ang pinawalan nito. Salag at ilag at mabilis na footworks ang ginawa niya. He wants to corner him. At nababasa niya kung ano ang gusto nitong gawin. He is attempting to grip his head. Clinch. Kapag nangyari iyon ay tapos na ang kanilang laban. But he's not gonna lose. He won't allow it. Never. Mistula silang dalawang tandang na naggirian sa gitna ng octagon. It was a freestyle sparring using any form of martial arts.
Sumipa siya sa ilalim, nakaiwas ito at hangin ang kanyang nahagip. Bahagyang umikot ang kanyang katawan. Umatake ito ng sipa sa itaas, ginamit niya ang gravity para mai-bend ang katawan at maiwasan ang atake nito. Vengeance delivers a low kick and hits the side of his knee. Napaluhod siya. Muli nito iyong sinundan ng isa pang sipa, aiming for the side of his head ngunit mabilis niyang nasalag iyon ng kanyang braso. Ginamit niya ang kanyang ulo at sinuwag ito sa dibdib. Hinuli niya ang binti nito at mahigpit itong hinawakan sa ilalim ng tuhod at sunod-sunod na suntok sa tagiliran nito ang kanyang pinawalan.
Ibinuhos niyang lahat sa suntok na iyon ang kanyang desperasyon na manalo. He needs to win. He must win. He hits him with his elbow, then his knee. He grabbed the back of his neck and was about to deliver a deadly blow when someone grabbed him from behind.
"Enough, enough!" awat ng isa sa kanilang mga instructor na siyang tumatayong referee sa kumpetisyong iyon.
Putok ang mga labi at namumula ang isang bahagi ng mukha ni Vengeance. Ngunit kung anong galit ang nakabakas sa kanyang mukha ay siya namang kawalan ng emosyon sa mukha nito. He's a puzzle to him. Kahit dalawang magkasunod na taon na niya itong nakasama sa training camp na iyon sa tuwing sasapit ang bakasyon sa eskuwela, isa pa ring malaking palaisipan sa kanya kung bakit para itong robot na walang emosyon. Hindi rin ito nakikihalubilo sa mga kaedaran nilang bata. Madalas itong mapag-isa, kung hindi libro ang hawak ay panay ensayo lamang ang ginagawa nito.
