Olmaması gereken bir yerde, görmemesi gereken şeyleri gören masum bir kız.
BAHAR ÖZTÜRK
Hayatında kimseye merhamet etmemiş kalbi buz tutmuş karanlık bir adam.
AYAZ KESKİN.
♣
Güçlü durmam lazımdı, zaman gerekliydi bana. Ayaz'ı aşmama...
Gözyaşlarımı silerek okula giden yolda ilerlemeye başladığımda, sokağımızın bu kadar tenha olmasına lanet ettim.
İçime bir öküz oturduğunu hissettiğimde sıkıntıyla derin bir nefes aldım. Birine ulaşmaya çalışsam yanımda telefon dahi yoktu salak gibi tek başıma çıkmıştım evden.
Her adımımda kalbimin sesinin kulaklarıma yayıldığını hissedebiliyordum.
Üzerime doğru gelen bir arabayı gördüğümde far görmüş tavşan gibi gözlerim ayrıldı. Ayaklarım yere mıhlanmış gibi hissediyordum.
Önümde sert bir frenle durduğunda derin bir nefes aldım. Artık korkmak istemiyordum.
Arabadan inen Can'ın tanıdık yüzünü gördüğümde kaşlarım istemsizce çatıldı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ne yaptığını zannediyorsun?"
"Seninle iletişime geçmeye çalışıyordum."
Yandan bir gülümsemeyle cevap verdiğinde bedenimdeki tüm kasların gerildiğini hissedebiliyordum.
"Arabayı üzerime sürerek mi?"
"Yani biraz yanlış bir iletişim biçimi ama iş görür."
Çapkın bir ifadeyle göz kırptığında daha fazla dayanamayarak yanından geçmeye yeltendim.
"Senin yerinde olsam bu kadar asi olmazdım, sonuçta bır sır paylaşıyoruz değil mi?"
Sözleri kalbime bir ok misali saplanırken vücudum buz kesti.
Önümü dönerek bıkkınlıkla derin bir iç çektim.
"Peki dinliyorum."
"Bir yerlere gidip oturalım mı?"
"Hayır, burada anlat."
Sesli şekide derin bir nefes aldığında dik dik gözlerine baktım.
"Pekala...Ayaz'la üvey kardeşiz. Annesinin ölümünden babamı sorumlu tutuyor ve eğer ben Ayaz'ı öldürmezsem Ayaz babamı öldürecek. Neden böyle yaptığımı azda olsa anlamışsındır diye düşünüyorum."
Söylediklerine şaşırmıştım, ama artık bunlar bana hiçbir şey ifade etmiyordu.
"Sen de, Ayaz'da, aile meselelerinizde, umurumda değil."
Hafiften çenesi kasıldığında, tek kaşımı kaldırdım. Her seferinde korkup kaçmaktan bıkmıştım. Artık güçlü durmam gerekliydi.
