Olmaması gereken bir yerde, görmemesi gereken şeyleri gören masum bir kız.
BAHAR ÖZTÜRK
Hayatında kimseye merhamet etmemiş kalbi buz tutmuş karanlık bir adam.
AYAZ KESKİN.
♣
O depoda ne kadar kaldım hatırlamıyorum. Tek bildiğim biliçsiz kalana dek ağladığım ve beni Can'ın eve getirmesiydi. O anlar bile tam olarak aklımda değildi.
Neredeyse üç ay geçmişti fakat Ayaz'dan hiç bir haber yoktu. Ruhen bitik durumdayım. Etrafa gülücükler saçarken kendi karanlığımda boğuluyordum.
Sigaraya başlamıştım. Eskiden iğrendiğim şeylere bağımlı olmak beni korkutuyordu.
Onu görmek umuduyla en son görüştüğümüz bara gitmek hobim haline gelmişti.
En acınası ise yokluğuna alışıyordum. Bu kalbime bir mızrak yemişim gibi hissettiriyordu.
Annem her şeyin farkındaydı. Bana destek olmak için bir tatil bile ayarlamıştı.
Yarın İzmir'e gidiyordum.
Eskiden İzmir'e gittiğimde heyecandan uyuyamazdım, şimdi ise uyuyamama sebebim kalp ağrımdı.
Boğazımda ki düğüm ne kadar yutkunursam yutkunayım geçmiyor, gözlerimde ki yaşlar, pınarlarımda her an akmak için pusu kuruyordu.
Onla geçirdiğim vakitlerin hiç bir anı aklımdan çıkmıyordu. Yataktan her uyandığımda yanımda ki sıcaklığını arıyordum. Kokusunu, sesini, nefesini...
