🚫Noway Back🚫

Chapter 11

تمام کارآموزها داشتن به سختی تمرین می کردن چون به زودی ما قرار بود یه مسابقه با کارآموزهای کمپانی های دیگه داشته باشیم. همه اساتید و کارمند های کمپانی بهمون هشدار داده بودن که این مسابقه همه چیز رو درباره ما تعیین می کنه و شکست خوردن توش باعث تغییر مسیر زندگیمون می شه.  این بهترین فرصت بود که به جی وای پی ثابت کنم که می تونه بهم اعتماد کنه و اگر این اعتماد و داشته باشه باعث سربلندیش می شم.
بعد از آسیب قوزک پام سه روز بود که دوباره شروع به تمرین کرده بودم و خیلی حالم بهتر بود با اینکه بعضی وقتها مچم یکمی درد می گرفت. ولی من درد رو تحمل میکردم چون از استراحت کردن متنفر بودم.

" این مسابقه خیلی مهمه جکسون. اگه بتونیم حرکت پرشیمون رو درست انجام بدیم، مطمئنا یه نمایش خوب براشون اجرا می کنیم نظر تو چیه؟ اگه خوب اجرا کنیم، می تونیم به عنوان یه تیم موفق و برنده باشیم " به نظر هیجان زده میومد.
سرم رو در تاییدش تکون دادم ولی توی قلبم واقعا عصبی بودم و استرس داشتم چون این یه برنامه ضبط شده نبود بلکه یه اجرای زنده بود، فقط یه اشتباه کافی بود تا ما کلی از درجه ای که توش بودیم سقوط کنیم. برای ما و کمپانی مون، همه چیز به این اجراها بستگی داشت.
ما از صبح شروع به تمرین می کردیم، در واقع ما اولین نفرهایی بودیم که به سالن می رفتیم و شروع به تمرین می کردیم. یوگیوم هم یکی از اون ترینی هایی بود که تو این مدت باهاش آشنا شده بودم، اون از هر سه تای ما کوچکتر بود ولی ظاهرش به نظر از هر سه مون بزرگتر میومد. اون قد بلند بود و ظاهر اروپایی داشت و من تا حالا تو عمرم رقصنده ای به خوبی اون ندیده بودم. بلافاصله که موزیک استارت می شد، بدنش ناخودآگاه با ریتم موزیک شروع به حرکت می کرد. این واقعا عالی بود که من با این گروه با استعداد یه تیم داشتم و نمی تونستم برای گرفتن جواب این سخت کار کردنمون بیشتر از این صبر کنم.
ما چهار تا قرار بود توی مسابقه های رقص و رپ شرکت کنیم و بقیه ترینی ها هم تو گروه وکال بودن.
تمرین آخرمون رو با نظارت رئیس جی وای پارک انجام دادیم و کمتر از دو ساعت برای شروع مسابقه مون وقت داشتیم.
بلاخره زمان اجرای ما رسید و همه دور تا دور استودیو نشستن، منتظرمون بودن تا شروع کنیم. ما قرار بود با خوندن رپ شروع کنیم من باید عالی انجامش می دادم، مهم نبود چی پیش بیاد، چون من به سختی تلاش و تمرین کرده بودم و حتی چند خط رو خودم نوشته بودم.

واقعا استرس داشتم، همون موقع بود که مارک اومد کنارم و من رو توی آغوشش گرفت و چند ضربه آروم به پشتم زد.
" یادت باشه اول از همه از اجرای خودت لذت ببری، اجازه نده به نظر خیلی غیر واقعی و بی احساس بیاد. پی دی نیم می خواد رپ خوندنمون طبیعی باشه. حتی اگه اشتباه بکنی، اون یادش میمونه که داشتی از خواندن لذت میبردی و امتیاز خوبی بهت میده. بهترینت رو انجام بده، منم دقیقا کنارتم " موهام رو یکم بهم ریخت و من واقعا سبک تر و راحت تر از قبل شده بودم.
یکی دیگه از اعضای تیم رپمون برایان هم باهامون بود و من مطمئن بودم ما این اجرا رو با موفقیت پشت سر میزاریم. مخصوصا به خاطر لهجه هامون. مارک لهجه آمریکایی داشت، برایان تو کانادا بزرگ شده بود و منم که هنگ کنگی بودم. این یه اجرای میکس می شد. یکم برای رپ کره ایم نگران بودم ولی از اونجایی که کلی تمرین کرده بودم می دونستم این بهترین کارم خواهد بود.
اجرامون عالی برگزار شد و به جز رئیس پارک بقیه ترینی ها هم ازش کلی لذت بردن و تشویقمون کردن. جی وای پارک خیلی شاد نبود ولی احساس رضایت می کرد و قانع شده بود و همینم عالی بود.