"ေဖေဖ ေတာင္းပန္ပါတယ္ သမီးေလးရယ္ ..."
အံ့ထား အံ့ကို ႀကိတ္ထားလ်က္ အေဖျဖစ္သူရဲ႕ မ်က္နွာကို စိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနမိသည္။
"ေဖေဖ့ကို တခုခုေတာ့ေျပာပါအံုး သမီး...
ေဖေဖ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါကြာ .. သမီးေလးကို အၿမဲတမ္းေတြ႕ခ်င္ခဲ့တာ ..သမီးလို႔ အၿမဲတမ္းေခၚခ်င္ခဲ့တာပါ ..."
မငိုဖို႔ တင္းခံထားေသာ္လည္း ဘယ္ကလာမွန္း မသိေသာ မ်က္ရည္မ်ားက က်ေနေလၿပီ။
အံ့ထား က်ေနေသာ မ်က္ရည္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲသုတ္ကာ...
"ေဖေဖ...."
ဦးမင္းထင္ အံ့ထားရဲ႕ မ်က္နွာေလးကို ၾကည့္ကာ အံ့ၾသေသာ အမႈအယာမ်ားျဖင့္...
"သမီး ...ေဖေဖလို႔ေခၚလိုက္တာလားဟင္.."
"သမီး ေဖေဖ့ကို အျပစ္လည္း မယူပါဘူး
ေဖေဖ့မွာ ခက္ခဲတဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိခဲ့မွာေလ သမီးနားလည္ပါတယ္.."
ဦးမင္းထင္တစ္ေယာက္ အံ့ထားရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ေသြးေၾကာထဲထိစိမ့္ကာ အံ့ၾသျခင္းကိုခံစားလိုက္ရသည္။ သမီး အံ့ထားက အ႐ြယ္နွင့္မလိုက္ေအာင္ ရင့္က်က္ေနတာကို လည္း ပိုမို အံ့ၾသရသည္။
"ေဖေဖ ေျပာထားတဲ့ ပညာသင္ကိစၥေရာ သမီးဘယ္လိုသေဘာရလဲ ..သြားမယ္ မဟုတ္လား .."
"ေဖေဖ့ သေဘာပါ ...သမီး ဘဝ ျမင့္မားဖို႔ပဲ သမီးသြားရမွာေပါ့.."
ဧည့္ခန္းထဲမွာ စကားေျပာေနေသာ သားအဖနွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ကာ ေဒၚသူဇာ ေခြၽးပ်ံေလၿပီ။
အိမ္အထိ လာၿပီး သမီးေလးကို လာေတြ႕ေသာ အကိုရဲ႕ သတၲိကိုလည္း ေလးစားမိသည္။ သူ႔ရဲ႕ ဂုဏ္ေတြ ပကာသနေတြ မပါပဲေပါ့။
ထမင္းစားခန္းကေနပဲ အကိုနဲ႔ သမီးေလးကို လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။
"ေမေမ...မမက ဘယ္သြားမွာလဲဟင္ အထုတ္အပိုးေတြ
ရံုး ေတြ႕လို႔ ..."
ေနာက္အိမ္ေထာက္နဲ႔ ရၿပီး က်န္ခဲ့ေသာ သမီးေလး ထိကရံုးကို ေဒၚသူဇာ ၿပံဳးၿပံဳးေလးၾကည့္ကာ ...
"သမီးရဲ႕ မမက .ေမေမတို႔ထက္.ခ်မ္းသာတဲ့ေနရာကို သြားေတာ့မွာေလ."
