'ျပန္ေရာက္ပါၿပီ ...'
ၾကယ္စင္ အိမ္က လူေတြကို ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း ေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ေမေမက ဟင္းခ်က္ရင္း ထြက္ၾကည့္ကာ ေျပာသည္။
'ၾကယ္စင္ ..တခ်ိန္လံုး အျပင္ပဲ ထြက္မေနနဲ႔
သင္တန္းေလး ဘာေလး တက္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိဘူးလားဟင္..'
Resultထြက္မွ သင္တန္းတက္ရန္စဥ္းစားထားသည္ကို မိခင္ျဖစ္သူရဲ႕ တေန႔တေန႔ မရိုးနိုင္တဲ့ ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးေၾကာင့္ စိတ္ရႈပ္စြာပဲ ဆံပင္မ်ားကို ကုတ္လိုက္မိသည္။
'တက္မွာေပါ့ ေမေမကလည္း resultက ျဖင့္မထြက္ေသးတာကို ...'
resultကလည္း ရက္ပိုင္းသာ လိုေတာ့သည္။ ၾကယ္စင္ ရင္ခုန္လား ေမးေတာ့ ရင္ခုန္သည္။ မိမိအတြက္မဟုတ္ခဲ့ဘဲ
အံ့ထား ဆိုေသာ မိန္းကေလး အတြက္ ရင္ခုန္သည္။
'ေမေမ ဘာခ်က္လဲ ဗိုက္ဆာၿပီဗ် ...'
အျပင္က ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ေမးေနၾက ထိုစကားေလးက ၾကယ္စင့္ရဲ႕ အေမ ေဒၚထားထားအဖို႔ ၾကည္ႏူးရၿပီး နားဝင္ခ်ိဳေသာ စကားေလးေတြျဖစ္သည္။
'ခဏေစာင့္အံုး
သြား ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲ ေန..
ေဖႀကီး ျပန္လာမွ အတူတူစားၾကမယ္ .'
'ဟုတ္ကဲ့ပါ ...'
မိခင္ျဖစ္သူကို အၿပံဳးပန္းေတြ ေဝဆာေအာင္ ၿပံဳးျပေနေသာ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနမိတယ္။
ကေလး ဘဝထဲက ေသြးအားနည္းတဲ့ေရာဂါရွိလို႔ က်န္းမာေရးခ်ဳခ်ာလြန္းၿပီး ေဆးရံုေဆးခန္းခဏခဏ ေရာက္တဲ့ သမီးေလးကို သနားရွာသည္။ လူအရမ္းေၾကာက္တက္ၿပီး အားငယ္တတ္တာကလည္း တျခားလူေတြ မသိဘဲ ၾကယ္စင့္ မိသားစုသာ သိတဲ့ လ်ွို႔ဝွက္ခ်က္ေလးပါ။
ေသသပ္ၿပီး ရွင္းလင္းေနေသာ မိမိအခန္းကို ၾကည့္ကာ
ၾကယ္စင္ အားရမိတယ္။ေခါင္းရင္းနားက နံရံေလးမွာ အံ့ထားရဲ႕ ဓာတ္ပံုေသးေသးေလးကို Stickerမ်ားနွင့္ ကပ္ထားသည္မွာ ျမင္လိုက္တိုင္း ရင္ခုန္ရျပန္တယ္။
'လြမ္းလိုက္တာ အံ့ရယ္ .....'
အံ့ထားရဲ႕ ဓာတ္ပံုေလးကို လက္ေလးျဖင့္ ဖြဖြေလးထိကာ
ေျပာမိတယ္။ အံ့ထား မဟုတ္ပါပဲ ဓာတ္ပံုေလးသာ သက္ရွိဆိုရင္ ၾကယ္စင့္ကို အရမ္းသနားသြားမလားမသိဘူး။ ေန႔ရွိသ၍ ဓာတ္ပံုေလး ကိုင္ကာ ငိုေနလို႔ေလ။
