İBLİS'İN VELİAHTI (TAMAMLANDI)

16. Bölüm

🔥

Bu dünyada en çok yanılmayacağını zanneden insan bile yanılabilirdi. Beklenmedik şeyler, beklenmedik zamanda gerçekleşip bizi afallatırdı. Kötü bir insan olsanız bile bu değişmeyecek bir kural gibiydi.

Elisa'nın tiz çığlıklarını işittiğimde, hızla yatağımdan kalkıp, merdivenlere yöneldim. Toprak ona bir şeyler söylemeye çalışıyor, o ise çaresizce ondan uzaklaşmaya çalışıyordu. Bir kaç basamak aşağı indiğimde Elisa beni farketti ve hızla yanıma doğru gelerek arkama saklandı. Toprak'a baktıkça deli gibi korkuyor, hıçkırığa boğuluyordu.

"Elisa neden böyle yapıyorsun?" Toprak çaresizce ona yaklaşmaya çalıştıkça, "Yapma." diye bağırdı Elisa. Zihnim burada olanları analiz ettiğinde, Elisa'nın Toprak'a baktıkça korkunç bir yüz gördüğünü anladım. Peki ama kim gösteriyordu ki bu yüzü onlara? Elisa'yı kim korkutuyordu böyle?

Onun zihnine sızıp, her şeyin normal olduğunu fısıldamak istedim. Fakat başarılı olamamıştım. Zihni şu an olanların dışına çıkamıyor, onu korkutacak görüntüleri seriyordu gözlerinin önüne.

"Sakinleş. O Toprak'tan başkası değil. Gözlerini kapat ve Toprak'ın yüzünü aklına getir." Onu sakinleştirmem gerekiyordu. Şu an da arkamda deli gibi titriyor, transa girmiş gibi bağırıyordu. Fakat söylediklerimi birkaç saniye sonra idrak edebilmiş, gözlerini kapatmıştı. Korkudan titreyen elleri kolumdan tutunduğunda olduğum yerde donakalmıştım.

Bana dokunmuştu.

Vücudum bu olaya ani bir tepki vererek hızla ısınmaya başlamıştı. Öyle ki, şu an ter döküyor gibiydim.

"Ateş, ona ne oluyor? Çıldıracağım. Neden benden kaçıyor?" Sakinleşmesi gereken bir kişi de Toprak'tı sanırım.

Annem ve kocasının bu kadar gürültüye uyanmaması mucize gibi bir şeydi. Fakat her an uyanabilirlerdi.

"Bilmiyorum." dedim yatıştırıcı bir sesle. Gerçekten şu an her şey benim bile algılamayacağım gibiydi. Elisa'yı korkudan titrerken gördükçe, delirecek gibi oluyordum.

Aradan kaç dakika geçtiğini bilmediğim bir vakitten sonra Elisa kapalı olan gözlerini araladı ve ilk olarak elini kolumdan çekti. Dokunduğu yerin alev alması an meselesiydi. Bu sıradan bir dokunuş değildi benim için.

Çünkü o dokunmuştu.

Toprak'a mesafeli bir bakış attıktan sonra rahatlamış gibi elini kalbine götürdü ve derin nefesler aldı. Sanırım her şey normale dönmüştü onun için. Toprak'a olan bakışları hariç, iyi gözüküyordu.