İBLİS'İN VELİAHTI (TAMAMLANDI)

2. Bölüm

🔥

Kötüler de sevebilirdi değil mi? Mesela yaptığı her hangi bir kötülükten hoşnutluk duyup, ona karşı hoş duygular besleyebilirdi. Ben çoğu zaman yaptığım kötülüklerden oldukça hoşnut olup, onları alıp göğüs kafesimin içerisine hapsetmek ve tekrar tekrar onları yapmak istiyordum. Pekâlâ, öyleyse kötülerde sevgi denilen hissi barındırabilirdi.

Peki ya aşk? Tutku? Bir kötü bütün bunlara sahip olabilir miydi? Eğer cevap olumsuzsa ben kötü sayılmazdım. Lâkin biliyordum. Ben kötüydüm.  Öyleyse kötüler de aşık olabilirdi değil mi?

Hem de ilk görüşte.

Az önce mutfak kapısından içeri süzülen bedene her baktığımda bunu bir kez daha hissedebiliyordum. Tanrı bütün gücünü, kendisine ait bütün güzellikleri bu kızın yüzünde kullanmış olmalıydı. Bu yaşıma kadar o kadar çok kız tanımış, o kadar yüz ezberlemiştim ki.. Hiç biri şu an karşımda duran yüz kadar cezbedici ve tapılası değildi. Eğer bir gün bir şeye tapacak olursam; bu kesinlikle tanrı değil, onun var ettiği bu güzel suret olurdu. 

"Merhaba. Ben Elisa. Dilerseniz sizinle çalışmak isterim." Dudaklarından dökülen her bir kelime en güzel şarkının en güzel notası kadar hoş bir tınıya sahipti. Kehribar rengi gözleri, biçimli dudakları ve oval suratıyla baş döndürücü bir güzelliği simgeliyordu. Eğer Afrodit gerçek bir tanrıysa, o kesinlikle karşımdaki bu kızdı.

"Daha önceden tecrüben oldu mu tatlım?" Annem oldukça yumuşak bir dille onunla iletişim kurmaya çalıştığında, ben hâlâ gözlerimi ondan alamıyor, büyük bir hayranlıkla tepeden tırnağa her hattını ezberlemeye çalışıyordum. Uzun siyah ve parlak saçları ilk kez aydınlığa dair duyduğum bir hoşnutluğa kucak açıyordu. İlk kez parlak olan bir şey ilgimi çekmiş, nefesimi kesmişti. Ortalama bir boya ve kusursuz bir fiziğe sahipti. Beyaz teni kusursuzluğunu bir kez daha gözler önüne sererken, derin bir iç çektim. Tanrı neler var ediyordu böyle?

"Hayır efendim, tecrübem yok. Tecrübemi burada edinmek isterim." Bir de oldukça kibar ve nezaketli bir kıza benziyordu. Fakat ben ona lâyık mıydım ki? Ben kötüydüm, o ise iyiye benziyordu. Ruhum karıncalanmaya başladığında yanımdakilerin huzursuzlandığını hissettim. İçinde bulunduğum duygu yığınından rahatsız olmuşa benziyorlardı.