İBLİS'İN VELİAHTI (TAMAMLANDI)

19. Bölüm

🔥

ELİSA'DAN

Hayat seçimlerimiz üzere kuruluydu ve neyi tercih edersek onu yaşıyorduk. İyiyi seçtiğimizde kendimizle gururlanırken, kötüyü tercih ettiğimizde faturasını ilahi bir güce kesiyorduk. Fakat bu yanlıştı. Kötüyü seçtiğimizde de sorumlusu sadece bizdik.

Halsiz bedenimle saatlerdir hareketsizce yatağımda uzanıyordum. Sanırım dün gece olanlardan sonra korkudan baygınlık geçirmiştim.

"Topraktan gelmeyi reddettiğin ân, ateşe sevdalanacaksın. Cehennemde yanmayı arzulayacağın o günü bekle."

Dün geceye dair en son işittiğim cümleler zihnimde yankılanıyor, zihnimi bir çıkmaza sokuyordu. O fısıltıların sahibi kimdi ve ne demek istemişti anlamıyordum. Kim, bile isteye cehennemde yanmayı arzulardı ki? Ben parmağımın ucu yanınca ağlayan bir insandım. Cehennem ateşine nasıl dayanabilirdim? Hem, topraktan gelmiştim ve bunu reddetme lüksüm yoktu. Yaratılışımı değiştiremezdim ya!

Zihnim uçsuz bucaksız düşüncelerle boğuşurken, müştemilatın kapısının kapandığını işittim. Saat kaçtı bilmiyordum, lâkin günün erken saatleri olduğunu tahmin edebiliyordum. Güneş doğduğu zaman doğrudan ışınları odama vururdu ve şu an güneş ışınları odamı aydınlatıyordu. Fisun abla kahvaltı hazırlamak için çıkmış olmalıydı. Ona yardım etmek isterdim fakat bu gücü hâlâ kendimde bulamıyordum. Bu odada yalnız olduğumu düşünmüyordum üstelik.

Ah! Sanırım hâlâ deli gibi korkuyordum. Fisun abla nasıl olduğuma bakmadan çıkıp gitmişti. Sanırım artık onu korkutuyordum. Hoş, kendim bile bu denli korkarken onun korkması gayet normaldi.

Karnımın gurultusu kulağıma misafir olduğunda yüzümü buruşturdum. Uzun zamandır bir şey yemiyordum ve sanırım bir sonraki baygınlığım korkudan değil, açlıktan olacaktı. Buradan dışarı çıkamıyordum, insan içine çıkmak için kendimi hazır hissetmiyordum. Sanki yanımda insanlar varken ruhuma işkence ediyor gibiydiler.

"Ne olacaksa olsun artık. Gücüm kalmadı." Sesim o kadar cılızdı ki, ben bile zor işitmiştim. Fakat onların işiteceğini biliyordum.

"Bunun için hazır olduğuna emin misin?" Zihnime fısıldanan cümleler eşliğinde etrafımda karanlık silüetler belirmeye başladı. Bir an ürksem de, bana şimdiye kadar çok kötü bir şey yapmamış olmalarının verdiği rahatlıkla derin bir nefes aldım. Evet, ruhuma işkence etseler de, bedenen zarar vermemişlerdi henüz.