İBLİS'İN VELİAHTI (TAMAMLANDI)

17. Bölüm

🔥

ELİSA'DAN

Zihnim şimdi bir düğüm misali birbirine dolaşmış düşüncelerle çalkalanıyordu. Ne düşüneceğimi, neye inanacağımı bilmiyor, belirsizlik içinde debeleniyordum.

İki gece önce yaşadıklarım âdeta şok etkisi yaratmıştı ve bu şoku atlatmak için kendime izin vermiştim. İki gün boyunca bir hastalığı bahane ederek ihtiyaçlarım dışında müştemilattan çıkmayıp, koskoca iki günümü yatarak geçirmiştim. Betül Hanım ve Fisun abla hastaneye gitmem için sayısız kez dil dökseler de, onları reddetmiştim. Çünkü hasta değildim. Sadece şok geçirmiş ve etkisinden çıkamamıştım. Hâlâ da çıkmış sayılmazdım. Sanki baktığım her yerde silik silüetler görüyor, garip fısıltılar işitiyordum.

Sanırım deliriyordum.

Evet, yaşadıklarımın mantıklı bir açıklaması yoktu. Allah, sırf onu sorguladığım için beni en ağır şekilde cezalandırıyordu. Gecelerim kâbustan ibaret olmaya başlamıştı. Ruhumdaki sancılar an be an çoğalıyor, aklımı kaybedecek kadar korkmamı sağlıyordu.

Vakit gece yarısına yaklaşırken, ruhumdaki sancılar yerini belli etmeye başlamıştı bile. Yüzümü buruşturarak loş odanın duvarlarına diktim bakışlarımı. Oradaydılar ve her zaman ki gibi korkunçtular.

"Rahat bırakın artık beni." Sesim öyle güçsüz ve ince çıkmıştı ki, ben bile duymakta güçlük çekmiştim.

"Sırf dinini sorguluyorum diye beni cezalandırıyor musun? Sana defalarca yalvardım, tövbe ettim. Bu mu karşılığı?" Tanrı'nın beni işittiğini ve çaresizliğime şahit olduğunu biliyordum. Fakat bildiğim bir şey daha vardı ki, beni kesinlikle umursamıyordu. İki gece önce dinini sorguladığım için O'ndan af dilemiş, beni bu korkunç yaratıklardan kurtarmasını istemiştim. Fakat o çok merhametli olduğunu sandığım Tanrı bana yardımcı olmamıştı. O'ndan istediğim yardımı şeytandan istesem, belki de çoktan bana yardımcı olmuştu.

Korkunç silüetlerin dans ettiği duvara korkuyla bakarken, dışarı çıkmak istedim. Fakat bir güç buna engel oluyordu ve ben yerimden dahi kıpırdayamıyordum. Hissettiğim şey, korkudan da öte bir duyguydu. Aklımı yitirmeme az kaldığını hissedebiliyordum. Neden kimse bana yardımcı olmuyordu?

"Elisa, sen hasta falan değilsin. Sana musallat olmuşlar."

Bu Fisun ablanın sesiydi. Korku ve telaş barındıran sesi, kanımı dondurmuştu. Benim günlerdir reddettiğim gerçeği çekinmeden yüzüme vurmuştu. Ne zaman geldiğini, kaç dakikadır beni seyrettiğini bilmiyordum. Sorgulamayacaktım da.

"Bismillahirrahmanirrahim." Korkudan titreyerek besmele çektiğinde üstüne atıldım. "Okuma!"

Okumasını istemiyordum. O besmele çektikçe ruhuma daha çok işkence edeceklerdi. Çünkü denemiştim. Dua okumayı, besmele çekmeyi denemiştim ve bunun sonuncunda etim parçalara ayrılıyormuşçasına bir acı hissetmiştim.