Clare

02

-რატომ?_თითქმის ატირებულმა ვიკითხე მე.-რატომ მაინც და მაინც მე?_ცრემლები გადმომცვივდა.

-ნუ მე დიდხანს ვარჩევდი_ ბიჭის ხელი მუხლზე ვიგრძენი, რომელიც თანდათან ზემოთ და ზემოთ მიუყვებოდა.-სხვადასხვა კანდიდატებიდან ყველაზე მეტად შენ მომეწონე_როდესაც კაბის ქვეშ ხელი შეაცურა ვეღარ მოვითმინე და წამოვვარდი.

-დაჯექი_მან ხელზე უხეშად მომქაჩა და უკან დამაბრუნა_ხომ იცი რა ხდება,როდესაც ცუდად იქცევიან?

ვდუმდი,ცრემლები ღვარა-ღვარა მდიოდა,თავი ჩავქინდე,ვცდილობდი სახე დამემალა,მაგრამ ბიჭმა ნიკაპზე ხელი წამავლო და მისკენ მიმაბრუნებინა თავი და მაიძულა, რომ მის ზურმუხტივით მწვანე თვალებში ჩამეხედა.

-გამეცი პასუხი იცი თუ -არა?_უხეშად იკითხა.

თავი უარყოფის ნიშნად გავაქნიე და მან ხელი გამიშვა.

-მატყუებ! ყველაფერი კარგად იცი! აი ზუსტად მატყუარებს და შეუგნებლებს სჯიან. ოღონდ ისეთი დასჯა არ არის, როგორც ბავშვობაში იყო,გაცილებით უარესია.
ამიტომაც გირჩევ, რომ დამიჯერო.

-როდის გამიშვებთ? _ჩუმად ვიკითხე.

-რა უკვე მოიწყინე?

გაჩუმება ვარჩიე.

-როდესაც საჭიროდ ჩავთვლი მაშინ გაგიშვებ. ჰო კიდე გაქცევაც კი არ სცადო. კიდევ უფრო მეტ უსიამოვნებას გადაეყრები.

სახე ხელებში მოვიქციე და ბოლო ხმაზე ავბღავლდი.
-ნწ,ნწ_თქვა ბიჭმა და მომშორდა.
***

ხელებით მუხლებს დავეყრდენი და ჩუმად ვქვითინებდი.
ოთახში შემაშინებელი სიჩუმე იყო,არ ვიცოდი აქ მარტო ვიყავი თუ კიდევ იყო ვინმე.

რამოდენიმე ხანში თავი მაღლა ავწიე და ოთახს თვალი მოვავლე,ოთახი ცარიელი იყო.
თვალები ამოვისრისე და მუცელზე მჭიდროდ მივიკარი ხელები.ღრმად ამოვისუნთქე.

-დამშვიდდი?_იკითხა კართან მდგარმა ბიჭმა,რომელსაც ხელები გულზე ჰქონდა გადაჯვარედინებული.