K3 kent geen geheimen.. Toch?

P.O.V Karen

Ik zit naast Hanne op de trap op het podium. Het is de volwassen show. Ik zie dat Kristel naar ons kijkt en glimlacht. Ik geef een knipoog. Ik kijk naar Hanne. Bruine ogen, rood haar, mooie lach. Ik begin mijn solostuk van verliefd te zingen en de vooral volwassenen in de zaal zingen heel hard mee, waardoor ik mezelf bijna niet hoor. Ik moet mezelf tegen houden om niet in de lach te schieten.

"Eyo!" klinkt het door de zaal en Hanne en ik gaan helemaal los en we krijgen de slappe lach. Met Hanne kan je echt goed lachen. Hanne is een schat van een meid en ze doet het super goed als nieuw K3'tje, samen met Marthe en Klaasje. We kunnen de fakkel doorgeven met veel liefde. We gaan bij elkaar staan en we zingen het nummer af. De zaal gaat los.
"Een groot applaus voor Marthe, Hanne en Klaasje!" zegt Kristel en de zaal juicht voor hen. De nieuwe K3'tjes lopen af en wij beginnen K3 Loves You te zingen. Ik zie mensen die vooraan staan huilen en geef ze een handkusje. Ze geven ook een handkusje terug en ik lach. Zo cute! Ik ga dit gevoel echt wel missen. De tour is bijna afgelopen en dan zal ik officieel geen K3'tje meer zijn, al weet ik dat K3 voor altijd een stuk van mijn leven zijn. Ik ben trots wat ik, Kristel, Kathleen en Josje in die zeventien jaar hebben bereikt. Wij laten ook de zaal even zingen en dan gaan we op de trap staan.
"Dankjewel, iedereen!" zeg ik met een brok in mijn keel.
"Tot ziens!" roept Josje.
"We houden van jullie!" zegt Kristel en we zwaaien.
"Hier is.." zeggen we. "K3!"

We lopen in de backstage. Ik word verdrietig als ik eraan denk dat binnenkort de laatste shows zijn. Gewoon niet aan denken, Karen. Hanne, Klaasje en Marthe zijn nu 10000 luchtballonnen aan het zingen en ik zing zacht mee. Ja, na die tientallen shows ken ik dat nummer ook wel uit mijn hoofd. Het is ook zo gek dat dat nummer wel van K3 is, maar niet van ons. Hanne, Klaasje en Marthe komen af en we knuffelen hen. Dit was de laatste show van de dag en nu mogen we, als het goed is, naar huis. We lopen met z'n zessen naar buiten en we zien weer fans staan die ons staan op te wachten. Ze hebben allemaal cadeautjes. Ik ga met iedereen op de foto en deel nog wat handtekeningen uit. Hoeveel handtekeningen zou ik die zeventien jaar al hebben gegeven? Ik kijk naar de nieuwe K3'tjes, ze doen het zo goed. Ik wandel naar mijn auto en stap in. Ik probeer de motor te starten, maar het werkt niet. Start nou, rotding. Ik heb echt een nieuwe auto nodig. Ik stap uit en zwaai uitbundig naar Kristel die net wegrijd. Ze rijd naar me toe. Ik ga met mijn duim boven de weg staan alsof ik op een taxi wacht.
"Hallo, meneer, of ik bedoel, mevrouw de taxichauffeur. Mag ik met U mee? Mijn auto werkt niet mee." vraag ik lachend aan Kristel.
"Maar natuurlijk, taxigast. Stap in." lacht Kristel en we schieten in de lach.
"Wat is er dan kapot aan je auto?" vraagt Kristel.
"De motor startte niet. Oké, na een paar keer proberen zou die wel lukken, maar een meidenavond bij jou is veel leuker dan een auto repareren."
Kristel knikt en we schieten in de lach.
"Hier is Oya Lélé van K3!" hoor ik door de radio en Kristel zet het geluid op het hardste.
"Gek!" roep ik lachend. Ik zing mee net zoals Kristel doet. Dit is nog de versie met Kathleen, hoor ik.
Het nummer is afgelopen. "Het jammere is dat het nu eigenlijk als carnavalsnummer gezien wordt." zegt Kristel. Ik knik.
"Nanou heeft verteld dat toen op haar schoolfeest Oya Lélé werd gedraaid, iedereen naar haar wees en dat iedereen moest lachen."
"Da's echt belachelijk. Ik hoor wel vaker van fans dat ze ook gepest worden omdat ze fan zijn." zeg ik. "Ik vind dat zo rot.."
"Me too." zegt Kristel. "Ik bedoel, wij zijn toch ook maar zangeressen?"
"Ja, precies." zeg ik. "Onze muziek is niet eens voor kinderen gemaakt. De films en shows misschien wel, maar de muziek is puur pop."
"Jep." zegt Kristel en ze parkeert de auto. We lopen naar binnen.
"Kan ik blijven slapen? Morgen hebben we toch weer shows." zeg ik.
"Tuurlijk, schat." zegt Kristel en ik lach.
"Hey, poepie!" zegt Gene en hij geeft Kristel een kus.
"Ook hallo." zeg ik.
"Hoi!" zegt Gene en we schieten in de lach. "Ik wist niet dat jij er ook was, joh."
"Ik ben er nog steeds!" zeg ik en haal mijn schouders op.
"Pak maar drinken als je wil, zoals altijd." zegt Kristel tegen mij.
"Is goed." zeg ik en loop naar de keuken. Ik ben hier echt al zo vaak geweest, t'is als een tweede thuis. Maarja, ik ken Kristel ook al ruim zeventien jaar, dus da's niet gek. We zijn echt als zussen. Kristel heeft ook een logeerkamer, daar slaap ik. Niet heel groot, maar prima om een nachtje in te slapen. Ik pak cola uit de koelkast en roep: "Kristel, Gene, willen jullie drinken?"
"Ik ga een fruitshake maken." roept Kristel en ze loopt naar me toe.
"Waar zijn Nanou en Lily?" vraag ik.
"Al op bed. T'is half twaalf." zegt Kristel.
"Half twaalf en jij maakt een fruit shake?" lach ik.
"Nooit te laat voor fruit!" zegt Kristel. Ik lach. Kristel doet er banaan en aardbei in. Haar favoriete fruitshake. Ze heeft dat ook vaak mee met optredens. Ik heb het ook weleens gehad, echt lekker! Ik moet gezonder eten, bedenk ik me. Ik drink nu vooral cola en koffie. Oké, voor optredens heb ik wel water mee. En ik eet ook vaak fruit. Maar toch.

Ik lig op de logeerkamer op bed en denk na. Toen ik 19 jaar was, heb ik een kindje gekregen, een meisje. Naamloos. Ik heb haar laten adopteren, enkel ik en Antony weten dat. En Kristel. Ik ben echt wel benieuwd hoe ze eruit ziet. Weet ze zelf dat ze überhaupt geadopteerd is, welke hobby's heeft ze, is ze bekend. Zelfs haar achternaam weet ik niet, want ze heeft nu de achternaam van haar pleegouders. Ik wil haar wel ontmoeten, maar als ik ergens een oproep zou doen, zou het meteen in het nieuws komen, en daar heb ik geen zin in. Ik zie het al voor me: Karen van kleuterpopgroep K3 op zoek naar dochter. Slecht idee. Het meisje moet nu 22 zijn. Ik heb haar al zo vaak geprobeerd te vinden in het geheim, maar ik kan geen meiden vinden die een beetje op me lijken. Maarja, ik vind sowieso niemand op mij lijken, dat is meestal zo. Meestal vind je niemand op jou lijken, omdat je gewend bent aan de exacte jij. Ik zal het eens aan Kristel vragen. Misschien weet zij wie er op mij lijkt, maar die kans ik zo klein. Zeven miljard mensen op aarde, hoe moet je daar ooit je eigen dochter uit vinden?!