K3 kent geen geheimen.. Toch?

Throwback Karen's Adoptie

P.O.V Karen

23 juli1993
Ik loop samen met Sander naar de apotheek om een zwangerschaps test te halen. Ik ben pas 18 jaar, en het kan zijn dat ik zwanger ben. Ik heb het met Sander gedaan, maar zijn condoom was gescheurd. Ik zucht en koop de zwangerschapstest. Ik vind het zelfs een beetje schamend om dit te kopen, ik ben nog maar een tiener.
We komen bij mij thuis en gelukkig zijn mijn ouders er niet. Ik ga naar het toilet met de test. Even later kom ik de toilet uit en ik leg de test op tafel. Over een minuut zou die de uitslag moeten weten. Ik vind het doodeng. Er moet een n of p staan en ik hoop op n: negatief. Even later begint dat ding te piepen en ik kijk erop. Sander kijkt ook. P. P?! POSITIEF?!!!
Ik zucht en barst in huilen uit. Ik ben zwanger! Ik ben gewoon zwanger!! Dit kan je toch niet menen?! Sander slaat een arm om me heen..
"Karen, het komt goed." zegt hij met een brok in zijn keel. Wat nou, het komt goed?!
"Waarom ik?! Altijd ik.." piep ik. Ik schrik op en zeg: "Hoe ga ik dit mijn ouders vertellen? Die krijgen een hartverlamming!"
"Je kan ook, uhm.." zegt Sander. "Abortus."
Even spookt het idee door m'n hoofd, maar ik weet niet of ik het iets voor mij vind. Ik schudt m'n hoofd en zeg: "Nee, dat wil ik niet."
"Als je ouders terug zijn vertel je het ze. Ze worden heus niet boos."
"Mijn ouders worden al verbaasd als ze weten dat ik überhaupt seks heb gehad. Ik ben nog hun kleine kleine meisje. Ik ga dan wel veel uit, maar dat doe ik ook stiekem. Ze zijn altijd zo bezorgd, als ze dit te weten komen.."
"Karentje, je hebt geen keuze, vrees ik." zegt Sander en hij kijkt me aan.
"Je hebt gelijk.. Wil je zo naar huis gaan? Ik moet dit even verwerken. Alleen. Sorry."
"Is goed. Je mag altijd bellen, hè?!" zegt Sander en ik knik.
Sander vertrekt en niet veel later komen mijn ouders thuis terwijl ik boven in het gangetje met de zwangerschapstest zit.
"We zijn thuis, Karen!" hoor ik mijn moeder roepen en ik loop zacht naar beneden.
"Mama, papa.." zeg ik en ze kijken me allebei aan. "Ik moet iets zeggen.. Niet boos worden, maar euhm.."
Ik geef mijn moeder de gebruikte zwangerschapstest die op positief staat.
"Mijn ouders kijken ernaar en even later kijken ze elkaar, en dan mij met grote ogen aan.
"Dit meen je toch niet?" stamelt mijn vader.
"Ja, sorry.." zucht ik en ik moet huilen.
Mijn moeder slaat een arm om me heen. "Geen zorgen schat, hoe lang ben je het al?" vraagt mijn moeder.
"Ik denk twee weken." zeg ik.
"Dan heb je nog lang tijd om abortus te plegen." zegt mijn moeder,
"Wat?!" roep ik. "Nee, dat wil ik niet. Dan zorg ik nog liever zelf voor de baby."
"Lieverd, je bent achttien jaar. En volgend jaar negentien. Dat is echt te jong om moeder te zijn." zegt mijn vader.
Misschien hebben ze gelijk, maar ik kan het niet. Ik kan het niet over m'n hart verkrijgen om m'n kindje weg te laten halen, al is het nu nog niet veel meer dan een paar cellen.
"Nee, ik wil geen abortus laten doen."
Mijn ouders zuchten en kijken elkaar aan..

9 maanden later.. 3 maart 1994
Mijn kindje ligt in mijn armen op mijn schoot. Het is een meisje geworden. Ze is helemaal gezond, het is het mooiste baby'tje van de wereld! Het is nu half acht 's avonds. Vanmorgen begonnen de weeën, het ging heel snel. Ik heb de verloskundige gebeld en die is gekomen om alles te checken. Ze raadde mij aan om in het ziekenhuis te bevallen, en dat heb ik dan ook gedaan. Voor ik het wist was de middag voorbij en was de bevalling echt begonnen. En een kwartier geleden was ze er dan! Sander, een goede vriend van mij waar ik vorig jaar een relatie mee had, en de vader van het kind, geeft me een knuffel en we kijken naar ons gezonde dochtertje.

Maar..

Pleegzorg is bij ons. We laten ons kindje adopteren en dat doe ik met pijn in mijn hart. Maar ik kan niet voor haar zorgen. Ik ben volop aan het studeren, heb een baan. Mijn leven is veel te druk voor een kindje, bovendien woon ik nog bij mijn ouders thuis. Ik wil mijn dochter haar beste kans geven, en dat kan niet bij mij.
"Gesloten of open adoptie?" vraagt de man van Pleegzorg.
Sander kijkt me aan. "Gesloten.." zeg ik dan. Gesloten wil zeggen dat wij geen gegevens krijgen van de ouders, en zij niet van ons. Pleegzorg zal die informatie ook nooit aan ons of de pleegouders geven. Ik zou dolgraag een open adoptie hebben, maar Pleegzorg zegt dat het volgens verhalen alleen maar gedoe geeft en voor nu geloof ik dat. Ik zucht zacht en geef mijn dochtertje nog eens een kus.
"Het is nu nog even afwachten wie de pleegouders zullen worden. Over een dag of drie/vier ongeveer weten we dat. Tot dan is het kindje van jullie."
Ik glimlach en ik voel een traan over mijn wang stromen, van geluk, maar ook heel erg van verdriet. Ik wil dat mijn dochter een goed en gelukkig leven krijgt, en dat kan niet bij mij, daar voel ik me schuldig over. En ik denk niet dat ik behoefte ga krijgen om mijn dochter te ontmoeten later. Ik zou een slechte ouder zijn. Nee, laat het opvoeden maar aan de pleegouders over. Toch ga ik mijn dochtertje nooit, maar dan ook NOOIT vergeten.

4 dagen later... 7 maart 1994
"We hebben pleegouders voor jullie dochtertje gevonden. Vanavond om acht uur komen ze haar ophalen." zegt een man van Pleegzorg die binnenkomt in onze kamer. Ik mocht al naar huis, maar Sander en ik hadden ervoor gekozen om toch hier te blijven en te kijken naar onze dochter. Ik zucht. Het meisje dat negen maanden in mijn buik heeft geleefd, ga ik vanavond afstaan aan twee andere ouders. Ik weet dat dit het beste is wat ik kan doen voor haar. Dit is het beste.
Ik lees mijn brief voor de pleegouders nog eens door.
Beste pleegouders,
Ik ben zelf nog maar 19 jaar, en toen ik vorig jaar erachter kwam dat ik zwanger was, was het een enorme schok voor mij. Hoe moest ik dit gaan doen? Moest ik abortus plegen? Zelf voor het kind gaan zorgen? Tot ik besloot dat adoptie de beste keuze was en is. Ik wil jullie enorm bedanken om mijn dochtertje op te vangen en er voor te zorgen dat ze een gelukkig leven leidt. Ik wil haar haar beste kans geven, en dat kan niet bij mij, maar wel bij jullie. Geniet ervan en super veel plezier, succes, geluk, en ik wens jullie alles!
Met Vriendelijke Groeten,
De biologische moeder van jullie dochtertje.
Ik zucht.

Ik kijk op de klok. Vijf voor acht. Ik loop dat onze baby toe en pak haar nog eens vast. Ze slaapt. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd. Ik leg haar in een babymandje met een knuffelbeertje erbij. Ik leg de brief erbij in en dan hoor ik geklop op de deur.
Ik doe open en de man van Pleegzorg staat voor de deur.
"Hallo, ik kom het baby'tje ophalen." zegt hij en ik knik. Ik pak voor de laatste keer onze dochter vast en knuffel haar. Ik zie dat ze wakker wordt en ik glimlach. Ik geef haar nog een laatste kus op haar wangetje en Sander doet hetzelfde.
"Vaarwel, lieve dochter." zeg ik met een lach en een traan. "Ik zal je missen.."
Ik leg ons baby'tje dat niet langer van ons is in de babymand en ze begint hard te huilen. Ik reik voorzichtig de mand uit aan de man van Pleegzorg. We geven hem allebei nog een hand en dan loopt hij de deur uit. Ik kijk nog even naar ons dochtertje en dan barst ik in huilen uit. Ik val in Sander's armen en ik zie hem slikken. Het was volledig onze eigen keuze, maar toch doet het pijn.