K3 kent geen geheimen.. Toch?

P.O.V Kristel

Vanmorgen heeft Klaasje mij een foto van een brief van Hanne gestuurd. Wat moet ik er van vinden? Die hele DNA-test hebben we niet eens nodig, het antwoord is deze brief. Ik kan hem aan Karen laten zien, ze weet waarschijnlijk nog wel of ze een brief heeft geschreven. Dit is het antwoord op al onze vragen. Maar op één of andere manier weet ik niet of ik het naar Karen moet sturen. Het antwoord komt zo dichtbij.. Zal ik het sturen? Ik weet het niet.. Ik denk dat ik maar even langs haar ga. Ik zucht, trek mijn jas aan en ga naar Karen toe. Onderweg spookt er van alles door mijn hoofd. Waarom doe ik zo? Het is niet eens mijn probleem, maar zo voelt het wel. Kristel, kappen nu. Gedachten uit, ga naar Karen. Zet muziek op. Ik ga met mijn hand in het kastje voor de passagierstoel en pak de eerste cd die ik voel. Mamasé. Prima. Er zijn momenten dat ik gek word van onze eigen nummers, maar nu maakt het me geen fluit uit.

Ik kom bij Karen aan, loop naar binnen, want dat is wat ik doe bij goede vriendinnen en ga ik de bank zitten naast Karen.
"Karentje, ik heb iets, uhm, dat dit alles kan bewijzen."
"Wat?! Wat dan?" zegt Karen die meteen weet waar ik het over heb.
"Heb jij 22 jaar geleden een brief geschreven aan de pleegouders van je dochter?"
Ik zie Karen nadenken en daarna valt haar mond open.
"Ja.." zegt ze.
"Ik heb een foto van de brief die bij Hanne lag als baby." zeg ik dan.
"Nee.. Zien!"
Ik laat haar de foto zien op mijn gsm. Karen kijkt naar de foto en leest het. Ik zie dat haar gedachten alle kanten op schieten. Haar blik. Haar mond valt open. Ze knijpt met haar ogen. Ze bijt op haar nagels en zegt niets meer.. Ze kijkt me aan met een blik die meer zegt dan duizend woorden. Een blik, waar veel gevoelens in te zien zijn. Ik zie verdriet, angst. Maar ergens ook vrolijkheid. Ik zie geschrokken, gênant, boos.. Alles tegelijkertijd. Het enige wat ik niet uit de blik kan halen is of dit haar brief was. Karens handschrift lijkt er niet op, maar goed, dit is dan ook al tweeëntwintig jaar geleden. Ik kijk naar Karen en ik zie een traan over haar wang stromen. Dan glimlacht ze. Tranen van geluk, zie ik.
"Karentje, is dit jouw brief?" vraag ik dan voorzichtig.
Karen knikt voorzichtig. "Ja.." zegt ze en ze geeft me een knuffel. "Ik ben zo blij.."
Ik glimlach. "Je hebt haar gevonden, ik ben zo trots op je!" Karen is echt Hanne's moeder. Van een kleine overeenkomst in innerlijk en uiterlijk tot moeder en dochter.
Karen mompel iets onverstaanbaars en veegt haar tranen weg. "Hoe ga ik dit aan Hanne vertellen?"
"Daar zorg ik wel voor. Mag ik Sander, Hanne's vader dus, eens bellen?" vraag ik.
"Sure." zegt Karen en ze geeft mij haar gsm. Ik bel Sander.
"Hallo, met Sander." hoor ik.
"Hallo, met Kristel Verbeke. Ik ben een vriendin van Karen. We zijn er achter gekomen wie jullie dochter is."
"Echt? Hoe heet ze?"
"Hanne. Hanne Verbruggen."
Even blijft het stil. "Hanne? Van K3?"
"Ja.. Ik wil jou en Karen een keer samen laten komen om dit te vertellen. Is het goed als ik je app?"
"Ja, is goed. Wat is je nummer?" vraagt Sander.
"**********. En de jouwe? Ik app jou wel, dan."
Sander geeft ook zijn nummer en dan hangen we op.
"Karen?" vraag ik.
"Ja?" zegt Karen.
"Zal ik Hanne bellen?" vraag ik.
"Nee, ja, nee.. Ja, maar niet vertellen over mij. Zeg dat je haar ouders hebt gevonden en dat wel elkaar willen 'ontmoeten'. Niet zeggen wie we zijn."
Ik knik en bel Hanne. Ze neemt op en dan maak ik een afspraak wanneer ze met haar ouders gaat spreken. Overmorgen, om twee uur in het gebouw van pleegzorg Ik app het naar Sander en zeg het ook tegen Karen.

Ik kom thuis en plof neer op de bank naast Gene zonder iets te zeggen. Nanou en Lily zijn al op bed. Ik ben nog steeds ondersteboven van het nieuws van Karen en Hanne. Dat ze echt familie zijn.
"Ik ken die blik, schatje. Vertel." zegt Gene als hij naar me kijkt. Moet ik het vertellen? Het is wel Karens geheim.
"Het is Karen.." zeg ik dan. Sorry Karen, maar dit moet ik echt even kwijt.
"Wat is er dan?" vraagt Gene lief.
"Dit mag ik eigenlijk niet vertellen, maar ik moet mijn ei kwijt. Karen heeft op haar negentiende een dochter gekregen en laten adopteren."
"Echt?" vraagt Gene vol bewondering. "Heeft ze je dat verteld?"
Ik slik. "Ik weet het al jaren.. Maar nu zijn we erachter gekomen wie haar dochter is en dat was schokkend nieuws."
"Wie dan?" vraagt Gene.
"Het is.. Het is Hanne." zeg ik dan.
"Hanne? K3 Hanne?"
"Ja." zeg ik. "Vertel het niet door."
Ik kijk naar de gangdeur en dan zie ik Nanou, mijn oudste dochter, er staan. Mijn mond valt open.
"Nanou, wat is er?" vraag ik lief.
"Ik hoorde je thuiskomen, dus ik dacht, ik kijk even.."
"Heb je.. heb je dit gehoord?" vraag ik geschrokken.
"Euhm, nee hoor.." liegt ze.
"Nanou, kom eens naast me zitten.." zeg ik en ze komt bij me zitten.
"Ik weet dat je dit hebt gehoord, je moet me beloven dat je dit voor jezelf houdt en het niet doorverteld.."
"Oké, mama. Ik ga weer slapen."
"Welterusten." zeg ik. Maar ik ken mijn dochter. Ze is een flapuit.
Als Nanou weer naar boven is praat ik weer tegen Gene.
"Ik heb met Sander, de ex van Karen en dus de vader van Hanne gesproken. Karen en Sander spreken overmorgen af met Hanne om dit te vertellen."
"Sander?" vraagt Gene. "Wie is dat?"
"Sander Koetsier, heet hij volgens mij."
"Ik ken hem." zegt Gene.

"Wat? Hoe?" vraag ik.
"We waren beste vrienden op de het middelbaar." zegt Gene.
"Echt? Wat dreef jullie uit elkaar dan?"
"Hij verhuisde naar Noord-Frankrijk."
"Oh.." zeg ik.
"Tenminste, dat zei hij. Hij gaf zijn adres, en ik reed een jaar later naar hem toe met mijn ouders. Toen bleek het niet zijn adres te zijn. De mensen die er wel woonden, kwamen uit Rusland, woonden er al veertig jaar en kenden helemaal geen Sander. Hij had me bedrogen. Later ben ik hem tegengekomen en ontkende hij alles wat ik zei. Hij heeft me geslagen."
Ik bijt op mijn lip. Hij klinkt zo als een losbol. Net als Karen toentertijd.
Ik zie Gene nadenken. "Er was een meisje bij, als ik goed nadenk. Een meisje met blond haar, ze leek zwanger, ik heb haar nog gefeliciteerd."
"Dat moet Karen zijn geweest. Maar Karen onthoudt zulke dingen niet, dus we zullen het ooit weten. Maar als ik het zo hoor, is die Sander dus niet de beste gast."