Karen heeft op haar 19e een kindje gekregen, en laten adopteren. Enkel zij, haar man en Kristel weten dit. Ze weet niet wie haar dochter is, maar Kristel vindt Hanne wel heel erg op Karen lijken, qua uiterlijk, maar ook qua innerlijk..
Tegelijkertij...
Het is nu een twee weken later en ik mag gelukkig weer intensief bewegen, want mijn been is genezen. Vanmiddag hebben we een optreden in Plopsa Coo, ik ben nu nog in mijn appartement in Antwerpen. We blijven ook in Coo slapen, dus ik pak mijn weekendtas in. Kleding, make-up, tandenborstel.. Hopelijk vergeet ik niet. Oh ja, mijn in-ears, die ben ik al eens vergeten op tour, dat was niet echt handig. Ik pak ook mijn dagboekje, waar ik al sinds het begin van K3 mee bezig was, eigenlijk al sinds de bootcamp. Ik heb zelfs dingen over Marthe erin geschreven. Als ik bij haar ben, ben ik gelukkig, hetzelfde gevoel als met Max, heel raar. Het is een fijn gevoel, een gevoel van liefde, maar het is toch niet goed als ik dat bij een goede vriendin voel. Het erge is dat we gezoend hebben en ook zag ik dat Marthe schrok, net als ik. Ik laat het wel gewoon rusten. Dit weekend gaan we dus ook in een hotel slapen, dat vind ik altijd leuk, dan krijg je echt zo'n vakantiegevoel. En dat is ook zo gezellig, dan blijven we tot in de avond bij elkaar zitten om te kletsen.
We komen aan bij het hotel, vlakbij Plopsa Coo. We droppen eerst onze tassen en koffers hier, en daarna gaan we naar het pretpark. We hebben allemaal een eigen kamer. Ik neem het pasje van de medewerker aan en we lopen naar boven om onze kamers te zoeken. Ik zit in kamer 237, op de tweede verdieping. We zitten dichtbij elkaar, dat is gezellig. Ik open de deur met het pasje en loop naar binnen. Een tweepersoonsbed , een tv, een klein bureau, een kast, een badkamer met regendouche, supermooi! We zijn op hotel eigenlijk altijd met meerdere mensen: wij drietjes, Kristel en Stefan, mannen van de techniek.. Kristel steekt haar hoofd om het hoekje van de deur. "En?" "Supermooi!" zeg ik. "We gaan over vijf minuutjes hier beneden lunchen, daarna door naar Plopsa Coo!" zegt Kristel en ik knik. Ik leg mijn gsm nog even op de lader en pak mijn in-ears ook vast uit de tas.
We komen aan bij Plopsa Coo. We moeten hier altijd een klein stukje door het park, vaak komen we dan ook fans tegen, superleuk! We openen het hek en lopen richting het podium. Terwijl we op het trappetje naar de backstage lopen, zwaai ik naar een paar fans die al staan te wachten voor ons optreden. "Hoi!" roep ik. We lopen naar de backstage en ik plof neer op de zetel binnen. Het is hier niet heel groot, maar dat is natuurlijk niet erg. Over een uur begint het optreden. We hebben twee optredens vandaag, om half drie en om vier uur. We gaan nu eerst soundchecken, de boxen uit. We zingen gewoon ons liedje, met in-ears en dan geven we aan of we onze stemmen bijvoorbeeld nog harder willen horen, of juist de muziek. Ik pak mijn in-ears net als Hanne en Marthe. We soundchecken en een kwartier later zijn we daarmee klaar. "Zenuwachtig?" vraagt Marthe aan Hanne en mij. "Mwah. Gewoon gezonde spanning!" zeg ik. "Ja, same!" zegt Hanne. "Maar ik heb er weer zin in!" Ik pak mijn gsm en ga even live op Instagram. We moeten toch nog drie kwartier wachten. Er kijken meteen tientallen mensen en we zwaaien. Mensen sturen massaal berichtjes. Ik sta voor het podium in Plopsa Coo! "Zal ik stiekem om het hoekje kijken?" vraag ik en ik lach. Iedereen vindt van wel en dus sluip ik naar de opening van het gordijn. Ik kijk er stiekem door en mensen juichen. Ik krijg kippenvel en lach. Stefan trekt aan m'n arm en gebaart niet doen. Whoopsie. Ik ga weer naar Hanne en Marthe en lach. Ik stop de live video, zet mijn gsm helemaal uit en we kleden ons om. We doen een pailletten shirtje met spijkerbroek aan.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik vind deze shirtjes echt leuk, ze glinsteren namelijk in de zon! Kristel komt naar ons toe. "Meisjes, kom eens mee.." We lopen met Kristel mee naar de achterkant van het huisje waar niemand ons ziet. "Wat is er?" vraagt Hanne. "Ik kijk net gewoon een beetje op het nieuws, en opeens zie ik staan 'telefoonnummers K3 meisjes gelekt'. Jullie moeten even kijken of dit echt jullie nummer is, want dat zou niet echt handig zijn." We kijken op Kristels gsm en we controleren de nummers. Mijn mond valt open. "De mijne klopt.. Dit meen je niet!" "Hoe kan dat?! Hoe komen ze hieraan?" vraagt Marthe boos. "Ik weet het niet, meisjes.. Ik zal met Stefan ervoor zorgen dat dit eraf gaat. Maar hebben jullie de laatste tijd je nummer met mensen gedeeld?" "Volgens mij niet.." zegt Hanne. "Ook niet van elkaar ofzo?" vraagt Kristel voor de zekerheid. "Ik heb alleen die van Marthe aan Kathleen gegeven, maar verder niet." lacht Hanne. "Misschien heeft zij iets gedeeld?" Kristel schud haar hoofd. "Nee." Het is even stil en dan gaat Kristel door met praten. "Ik regel dit. Houden jullie je maar gewoon met K3 bezig. En niet stressen, niks laten merken tijdens het optreden straks, oké?" We knikken.
De intromuziek start en we doen onze 'jell'. We doen elkaar armen om elkaar, en daarna pakken we onze micro's. We worden aangekondigd en gaan naar de linkerkant van het podium om door het gordijn te lopen. Oeps, verkeerde kant, want een man wijst ons naar het midden. Als we oplopen krijg ik kippenvel en ik kijk naar de vele mensen. Ik zwaai ook naar de achterste mensen die op een bruggetje staan. We zingen Jij bent de Bom en heel het nummer lang geniet ik. We zingen nog velen andere nummers, zoals Jodelee, Teleromeo, Ushuaia, 10000 luchtballonnen en Heyah Mama.
