K3 kent geen geheimen.. Toch?

P.O.V Hanne

We hebben net 'De Aarde Beeft' ingezongen en ik zeg nu Marthe en Klaasje gedag. Ik zucht. Ik stap in de auto en rij weg van Studio 100. Mijn ouders hebben me geappt dat ik naar het parkje moet komen voor een gesprek. Ik zet mijn gsm helemaal uit en rij naar het parkje. Ik weet niet goed wat ik moet verwachten. Ik denk gewoon dat ik op mezelf moet gaan wonen, en daar heb ik geen problemen mee. Ik wil sowieso al binnenkort samen met Jorn, mijn vriendje, gaan wonen in Mechelen. Ik heb op Pinterest al mijn droomhuis samengesteld. Ik zie het al helemaal voor me, een gezellige woonkamer, grote open keuken, een mooie slaapkamer voor ons twee.. En misschien als we wat ouder zijn hebben we misschien wel een paar schattige kindjes in ons huis rondlopen, dat lijkt me zo cute! Ik glimlach en zet de radio aan.
"Over drie dagen worden de kandidaten voor de Radio 2 Zomerhit Awards bekend gemaakt." hoor ik. K3 heeft in de beginjaren drie keer gewonnen, super cool! Zouden wij, Klaasje, Marthe en ik, als K3 ook winnen? Ik denk het haast niet. Trouwens, Ushuaia komt morgen pas uit. Ik ben wel benieuwd naar alle reacties van de fans. Het is toch ons eerste nummer na ons eerste album. En onze eerste zomersingle! Over drie dagen komt de videoclip uit, en wij krijgen hem, als het goed is, morgen te zien! Ik ben er super benieuwd naar, net als altijd met nieuwe clips. In het najaar komt onze single Love Boat Baby uit, die ook al klaar is. De videoclip gaan we pas over een tijdje opnemen. Ik rij de parkeerplaats van het parkje op en parkeer mijn auto. Ik pak mijn handtas en loop het parkje in, naar het plekje waar ik wel vaker zit met mijn ouders. Achter bomen, bij een meertje. Een super mooi uitzicht! Ik kijk achter de bomen en zie mijn ouders zitten.
"Hallooo!" roep ik naar ze.
"Hey lieverd!" zegt mijn moeder met waterige ogen. Ze knijpt haar ogen dicht om het te verbergen.
Ik geef mijn ouders een kus en ga dan zitten op een kleedje dat zij hebben meegebracht. Het is net een picknick.
"Hanne, we moeten met je praten." zegt mijn vader.
Mijn moeder knikt. "Maar eerst moet je weten dat we ongelooflijk veel van je houden, en dat zal nooit veranderen!"
Ik knik. Waarom doen ze nou zo gek?
"We zijn de afgelopen 22 jaar niet helemaal eerlijk tegen je geweest en dat spijt ons." zegt mijn vader.
"Wat bedoelen jullie?" vraag ik zacht. Ik knijp met mijn rechter vingers in mijn linkerhand. Mijn ouders kijken elkaar aan. Mijn vader knikt.
"Lieverd, wij zijn.." begint mijn moeder. Ze kijkt mijn vader aan. Mijn moeder zucht en ze pakt mijn hand vast. Mijn vader doet hetzelfde.
Een traan stroomt over mijn moeder's wang. "Wij moeten je vertellen dat wij.. we.."
"Hanne, lieverd, je bent geadopteerd.." zegt mijn vader dan. WAT?! Mijn ogen worden groot en ik sta op. Ik ren zo snel weg als ik kan. De tranen stromen over mijn wangen. Het is waar. Het is wel waar. Het zijn niet mijn echte ouders. Zo snel als ik kan ren ik naar mijn auto en stap in. Ik kan het niet geloven. Ik klim naar de achterbank en ga met mijn hoofd tussen mijn knieën liggen. Dit had ik nou nooit verwacht! Die brief van pleegzorg, was echt. Ik was er van overtuigd dat het een foutje was, want zoiets zouden mijn ouders vertellen. Dacht ik. Maar ik had het mis. Ze hebben het 22 jaar lang verzwegen. Als ze me er mee hadden laten opgroeien, dat ik hun adoptiekind was, was het veel makkelijker geweest. Er gaat een schok door me heen. Hanne, je kent je biologische ouders niet eens. Je woont al 22 jaar bij adoptieouders. Hoe zit het met mijn broers? Zijn zij ook geadopteerd? Of zijn zij wel echt 'mijn' ouders' kinderen? Dat zou echt oneerlijk zijn. Ik heb een vriendin gehad die geadopteerd was. Ik heb haar altijd gesteund. Ze heeft zelfs een keer verteld dat ze stiekem jaloers op me was dat ik wel bij mijn echte ouders woonde, en dat snapte ik helemaal. Want ik had toch de beste ouders van de wereld? Ik heb zo vaak met mijn ouders oude babyfoto's van mij gekeken. En maar zeggen 'Wat was het een zware bevalling'.. Ze wilden het gewoon ontkennen. Ze durfden zelfs leugens te verzinnen waardoor ik net hun kind leek: 'De ogen van je moeder', 'De mond van je vader'. En dan heb ik nog veel meer vragen. Wie zijn mijn biologische ouders? Waarom hebben ze me weggedaan? Ik word opeens onzeker. Ik ben weggedaan door ouders. Wat had ík dan misdaan, dat ze me niet wilden hebben? Was is te lelijk? Jankte ik te veel? Wie weet leven mijn biologische ouders niet eens meer en moest ik wel opgevangen worden. Maar ik ben vooral boos op mijn ouders dat ze het me nooit hebben verteld. Ik hoor mijn gsm gaan. Ik had hem toch uitgezet? Stom ding. Ik negeer het belletje. Wie is het? Ik ga niet kijken. Het zijn toch mijn ouders die bellen, waarschijnlijk. Ik wil ze niet spreken. Ik voel me rot. Ik was er blijkbaar één van Pleegzorg. We keken weleens een programma met pleegkinderen. Ik kan me herinneren dat mijn ouders dan altijd mijn hand vastpakten, maar nu is duidelijk waarom.

Het is de volgende dag en ik heb in de auto geslapen. Alhoewel, slapen is een groot woord, ik kon helemaal niet slapen. Ik kijk op mijn gsm. 18 gemiste oproepen. Vreemd. Ik klik erop.
Mieneke Meijer 1x
Hans Meijer 2x
Marthe de Pillecyn 11x
Kristel Verbeke 4x

Een bericht van Marthe. Bel me zsm terug!!!!!!!
Wat is er aan de hand?! Ik bel haar.
"HANNE!" hoor ik.
"Hoi, Marthe!" zeg ik.
"Hanne, je neemt eindelijk op! Kom nu naar het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam. Klaasje heeft een auto ongeluk gehad."
WAT?! Shit, shit, shit!
"Shit, dat meen je niet?!! Ik kom er meteen aan! Ben er in een uur, ben nu nog in Antwerpen."
"Tot straks." zegt Marthe en ze hangt op. Wat ben ik toch stom! Het was Marthe die me belde gisteravond, niet mijn ouders. Ik dacht alleen maar aan mezelf, en niet aan de problemen van mijn vriendinnen. Ik start de auto en rij zo snel mogelijk naar Rotterdam. Marthe stuurt me een berichtje. afdeling B5 kamer 8

Ik kom aan in het Erasmus ziekenhuis en ga naar de balie.
"Hallo, waar is afdeling B5?" vraag ik.
"Op de vijfde etage, en dan naar rechts. Via die trap, daar." zegt de vrouw en ze wijst naar de trap.
"Bedankt!" zeg ik en ik race de trap op. Ik loop op de vijfde etage naar rechts en zoek kamer 8. Hebbes! Ik klop aan.
"Binnen!" hoor ik Marthe zeggen.
Ik kom binnen. "Sorry sorry sorry dat ik zo laat ben. Ik ben zo egoïstisch."
Ik zie Klaasje met haar been omhoog zitten en verband om haar hoofd.
"Oh my God, gaat het, Klaasje?" vraag ik.
"Ja, fine." zegt ze zacht.
Ik kijk op een papiertje.
•Zware hersenschudding
•Linkerbeen gebroken
•3 ribben gebroken
•Linkervoet gekneusd
Mijn ogen worden groot.
"Weet je het zeker?" vraag ik dan toch.
"Maak je maar niet druk om mij. Het komt goed. Mijn ouders zijn gisteravond al langs geweest en Karen, Josje en Kristel komen straks nog langs."
"Wanneer mag je naar huis?" vraag ik.
"Over twee weken, pas.." zegt Klaasje. "En daarna moet ik rustig aan doen, en ik mag niet optreden..."
"Da's echt stom. Maarja, safety first." zegt Marthe.
We horen geklop op de deur en de 'oude' K3 komt binnen.

"Hanne, wat hebben jouw ouders eigenlijk verteld bij dat gesprek gisteren?" vraagt Klaasje. Shit. Ik ben geadopteerd. Hoe moet ik dit zeggen?
"Nu niet belangrijk, het gaat nu om jou." zeg ik met waterige ogen. Ik ga op een stoel zitten en kijk uit het raam. Ik voel de ogen van iedereen in mijn rug prikken en zucht.
"Wel belangrijk. Ik zie toch hoe je je voelt." zegt Klaasje. Ik kijk haar aan.
"Ik wil jullie er niet mee lastig vallen." zeg ik dan na een lange stilte. "Het is niet perse leuk wat ze we hebben verteld."
Iedereen kijkt me aan. "Ik ga wat te drinken halen." zeg ik dan en ik loop de deur uit, regelrecht naar de toiletten. Ik doe de deur op slot en barst in huilen uit. Waarom ik. Ik zucht. Ik wil er niet meer over na denken. Ik ben hier nu voor Klaasje die een auto ongeluk heeft gehad. Dat is ernstig genoeg, ze hoeft niet mijn problemen er nog bovenop te hebben. Dat wil ik haar niet aandoen. En de andere K3'tjes wil ik dat ook niet aan doen. Karen, Kristel en Josje zijn net geen K3 meer, moeten dat misschien nog verwerken. Klaasje ligt hier in het ziekenhuis en Marthe is net als ik en Klaasje druk met K3. Genoeg stress.

Na een tijdje op de wc te hebben gezeten, heb ik toch besloten om het te vertellen, al weet ik niet precies hoe. Ik loop Klaasje's kamer binnen.
"Waar was je joh?" vraagt ze.
"Gaat het?" zegt Marthe als ze mijn rode ogen ziet.
"Ik moet jullie iets zeggen.." zeg ik zacht. De 5 meiden voor me kijken me aan.
"Ga zitten, meid." zegt Kristel en ze houdt mijn hand vast.
"Gisteren hebben mijn ouders eerst gezegd dat ze heel veel van me hielden en dat dat niet zal veranderen. Oké, dacht ik. Ik ook van hen, natuurlijk. Maar toen vertelden ze me dat ik.."
Ik stop met praten en kijk uit het raam.
"Ik ben geadopteerd, ze zijn niet mijn biologische ouders."
Ik kijk naar de meiden. Karens mond valt open. "Hanne.." zegt Karen en ze geeft me een knuffel. De anderen knuffelen me ook.
"Ik ben weg gerend, naar mijn auto, daarin geslapen en hierheen gereden.. Ik weet niet wat ik moet.." huil ik.
"Jij komt gewoon hier slapen. Er mogen drie mensen in de kamer slapen." zegt Klaasje. Ik knik en zucht.
Mijn telefoon gaat. Ik kijk niet.
"Hilde Verbruggen. Dat is je moeder, toch?" vraagt Josje.
"Druk haar weg!" zeg ik, maar Josje neemt op.
"Hallo, met Josje. Ja, die is er. In het ziekenhuis in Rotterdam. Klaasje had een auto ongeluk. Ja, ik zal de telefoon aan uw dochter geven."
Josje heeft me mijn gsm en ik zucht.
"Hoi, mama.." zeg ik zacht.
"Lieverd, hoor ik je nou huilen?"
"Gek, hè, na zo'n nieuwtje." zeg ik boos.
"Lieverd.. We moesten het je ooit vertellen.." zegt mijn moeder.
"Had me er mee laten opgroeien, dan was het normaal voor me geweest. Weet je hoe zo'n schrik dit voor me is? Ik ben er klaar mee, doei!" zeg ik boos en hang op.
"Wij zijn even koffie halen." zeggen Karen en Kristel en ze lopen de deur uit.