K3 kent geen geheimen.. Toch?

P.O.V Hanne

Marthe en ik hebben vannacht bij Klaasje geslapen en ik ga zo weer naar mijn ouders. Ik wil het goedmaken. Mijn reactie tegen hen was hard, maar of ik er nou spijt van heb betwijfel ik. Marthe brengt me naar het ziekenhuis in Rotterdam, want mijn auto staat daar nog. Ik stuur mijn moeder een berichtje:
Hanne: Hii zijn jullie straks om twaalf uur thuis?
Mama: Ja, kom je weer? :D
Hanne: Ja
Ik leg mijn gsm weer weg en Marthe en ik stappen in de auto. We rijden richting het ziekenhuis is Rotterdam en als we er eenmaal zijn, zeg ik Marthe gedag en rij ik naar mijn ouders' huis. Als ik daar aan kom zucht ik en bel ik aan. Mijn vader doet open en mijn moeder komt erbij staan. Opeens word ik weer woedend.
"Hey, lieverd! We hebben je zo gemist.." zegt mijn moeder met waterige ogen.
"Nee, laat me even praten." zeg ik en ik loop naar binnen. Ik voel weer die knoop in mijn maag.
"Hanneke, wat is er?" zegt mijn vader.
"Wat is er?! Ik krijg als 22-jarig kind te horen dat ik fake ouders heb, weet je hoe zo'n schok dat is.."
"Hanne, lieverd, het is.." begint mijn vader, maar ik ga doorheen.
"Nee, niks 'het is'. Ik word opgevoed met ik dacht de liefste ouders die ik me maar kan wensen, om vervolgens na 22 jaar vol leugens te horen dat het allemaal nep was."
"Hanne! Dat kun je niet zeggen!!" roept mijn moeder.
"Kan ik wel." zucht ik.
"Hanne, wat zou jij doen als pleegmoeder?" vraagt mijn moeder terwijl de tranen over haar wangen stromen. Ik zucht en voel dat mijn ogen ook waterig worden.
"Mijn kind ermee laten opgroeien. Laten wennen eraan." zeg ik.
"We.. Wij konden je dat niet aan doen. Je zou je zo erg afvragen waarom iemand je weg zou doen. Hanne, we kennen je."
Ik zucht. "Maar het was zo schrikken.."
"Dat begrijp ik, lieverd. Maar we kunnen de tijd niet terugdraaien. Achteraf hadden we je er beter mee leren opgroeien, maar daar hebben we nooit meer aan gedacht."
"En mijn broers dan, Geert, Koen en Bert, zijn zij ook geadopteerd?" vraag ik. Mijn ouders kijken elkaar aan.
"Ja." zucht mijn moeder. "Zij wisten het al eerder dan jij."
"Waarom wisten zei het eerder, dan?"
"We wisten dat jij veel kwetsbaarder zou zijn. Zij vonden het prima, probeerden het te accepteren. Maar jij verlangt ernaar om je biologische ouders te vinden en je snapt denk ik wel dat dat hard voor ons is."
Ik zucht en knik. "Sorry."
"We hebben nog iets van je biologische moeder. Kom mee naar boven." zegt mijn moeder en ik loop mee. We lopen naar zolder en mijn moeder haalt een doos tevoorschijn. Er zit een babywiegje in. Ik zie een schattige knuffelbeer erin zitten met een brief in z'n hand. Mijn moeder pakt de brief en geeft hem aan mij.

Beste pleegouders,
Ik ben zelf nog maar 19 jaar, en toen ik vorig jaar erachter kwam dat ik zwanger was, was het een enorme schok voor mij. Hoe moest ik dit gaan doen? Moest ik abortus plegen? Zelf voor het kind gaan zorgen? Tot ik besloot dat adoptie de beste keuze was en is. Ik wil jullie enorm bedanken om mijn dochtertje op te vangen en er voor te zorgen dat ze een gelukkig leven leidt. Ik wil haar haar beste kans geven, en dat kan niet bij mij, maar wel bij jullie. Geniet ervan en super veel plezier, succes, geluk, en ik wens jullie alles!
Met Vriendelijke Groeten,
De biologische moeder van jullie dochtertje.

Ik herken het handschrift, maar ik weet niet waarvan.
"Weten jullie iets van haar?" vraag ik.
"Nee, het was een gesloten adoptie, dus we weten niks van je biologische ouders. Het enige wat we hebben is deze brief."
Ik pak het beertje vast en knuffel het. Ik loop naar mijn kamer en leg hem op mijn bed. Ik bekijk de brief nog eens. Durf ik mijn biologische ouders wel te ontmoeten? Ze hebben toch niet voor niks een gesloten adoptie gedaan, en me überhaupt weggedaan? Hoe oud is mijn moeder dan nu? 41. Inderdaad best jong voor een 22-jarig kind.
Ik moet gewoon niet zo zeuren. Mijn grootste droom is uitgekomen,
samen met mijn twee beste vriendinnen optreden, liedjes inzingen, fotoshoots doem, K3 zijn. Wij zijn gekozen uit 6081 meisjes, alleen wij drie. Niemand anders.
En nog zeur ik.
"Mama?" vraag ik.
"Ja, lieverd."
"Ik zag een paar weken terug brief liggen van Pleegzorg." zeg ik.
Mijn ouders kijken weer naar elkaar. "Waar?"
Ik kijk naar beneden. "Op jullie kamer." zeg ik dan. Betrapt. Maar gelukkig vinden ze het niet erg dat ik op hun kamer ben gaan speuren.
"Lieverd, sorry dat je dit nieuws kreeg.." zegt mijn vader. Ik zucht.
"Het is oké.." lieg ik. Natuurlijk is het niet oké, maar ik wil niet dat mijn ouders me zorgen over me maken.
Mijn moeder kijkt naar me met de blik die zegt dat ze weet dat ik lieg. Mijn moeder loopt naar zolder en pakt een foto. Op die foto sta ik als baby met.. mijn biologische moeder! Je ziet het echt bijna niet, de foto is wazig en van slechte kwaliteit. Het enige dat ik zie is een blonde vrouw, meisje. Nu ik zo kijk herken ik haar. Maar dat komt waarschijnlijk omdat ik erop lijk, dus logisch.
"Dit is het enige waarop je iets kan herkennen van haar, maar wij weten verder ook niks." zegt mijn vader. "Alleen dat ze er dus zo uitziet en haar leeftijd toen. En haar handschrift, maar dat is niet belangrijk."
Ik kijk nog eens naar de brief.
"Wat is er?" vraagt mijn moeder als ze me ziet staren.
"Niks, ik dacht dat ik het handschrift herkende."
"Ja?" vraagt mama.
"Weet het niet zeker. Mama?"
"Ja, lieverd?"
"Waarom hebben jullie zelf geen kinderen gekregen?" vraag ik.
"We hebben het een tijdje geprobeerd. Het lukte maar niet, dus gingen we langs een dokter. We deden wat tests, en toen bleek het dat ik onvruchtbaar was. Dat was zo pijnlijk nieuws.. Ik had zo'n grote kinderwens. Toen hebben we jullie geadopteerd."
"Zijn mijn broers dan ook mijn echte broers?" vraag ik.
Mijn moeder schud haar hoofd. "Nee. We wilden het liefst kinderen die broer en zus waren, maar die konden we niet vinden. En bij jullie voelden we gewoon een klik, alsof jullie echt onze biologische kinderen zijn. Jullie blijven ook voor eeuwig onze kinderen, dat beloof ik je."

Ik maak een foto van de brief voor mijn ouders en wil hem naar de K6 of K7 groep sturen, maar stuur hem toch in de K3 groep.
Hanne: *foto*
Klaasje: woww, was die voor jouw ouders?
Hanne: Juppp
Marthe: rondvragen, 'kent iemand dit handschrift'
Hanne: durf ik niet
Klaasje: t lijkt wel alsof ik het herken, maar dat denk ik bij elk handschrift
Marthe: haha ik let echt nooit op iemands handschrift dus ik zal het nooit herkennen lol :D
Hanne: haha same eig wel haha..
Klaasje: stuur dit naar kristel
Hanne: maar wat moet zij er dan mee? ik wil haar niet altijd moeten storen met mijn problemen
Marthe: ze is er voor je, altijd, heeft ze gezegd, ze vind het echt niet erg als je dit stuurt, dat weet ik zeker
Hanne: k weet t niet hoor.. ik doe later wel