K3 kent geen geheimen.. Toch?

P.O.V Hanne

Ik zit net in Klaasje's ziekenhuiskamer gezellig met Klaasje thee en koffie te drinken als er op de deur wordt geklopt. Ik doe de deur open en daar staat Kristel.
"Hey! Ja, i know, ik ben een beetje vroeg, maar ja." zegt Kristel.
"Haha, geeft niet, hoor. Wil je koffie of thee?" vraag ik.
"Koffie graag, met koffiemelk en suiker, als dat er is." 
"Sure." zeg ik en Kristel loopt mee naar binnen. Het is pas één uur.
"Je gaat een DNA-test doen, toch?" vraagt Klaasje.
"Ja, klopt!" zeg ik.
"Hoe was het belletje met Kathleen?" vraagt Kristel.
"Heeft Kathleen je gebeld?!" roep ik uit.
"Ja, vanmorgen. Had ik dat niet verteld.." zegt Klaasje in de war.
"Nope." lach ik.
"Was een gezellig belletje. Ze wenste me beterschap en sterkte. Maar hoe wist ze dat ik hier lig, vroeg ik me af?"
"Ze zei dat het op het nieuws was.. Dus waarschijnlijk heeft iemand dat hier in het ziekenhuis doorverteld.." zegt Kristel.
"Dan zet ik het ook wel op mijn Insta, anders hoort iedereen het via tv, en niet via mij." zegt Klaasje en ze pakt haar gsm. Ik kijk ook op haar account en even later staat er een ziekenhuis foto op met de tekst:
Hoi iedereen,
Ik lig in het ziekenhuis, heb een auto ongeluk gehad. Maak je geen zorgen, het gaat goed met mij. Ik mag over een paar dagen weer naar huis en over een maand mag ik weer intensieve dingen doen. Ik heb namelijk een zware hersenschudding, een gebroken been, gebroken ribben en een gekneusde voet. Verder gaat alles goed! xxx Klaasje
Ik like de foto en reageer: beterschap knapperddd XX
Als het kwart over één is, besluiten Kristel en ik om vertrekken naar de DNA-test. Ik ben best zenuwachtig, ik heb geen idee wat ik moet verwachten. We stappen in de auto en ik zie Klaasje zwaaien vanuit haar raam. Ze heeft wel echt mooi uitzicht. Ik zwaai terug en we rijden weg.

"Hanne Verbruggen?" hoor ik iemand zeggen en ik kijk op. We mogen naar binnen. Kristel en ik lopen mee en me geven de vrouw een hand.
We gaan op de stoelen in het kamertje zitten. De vrouw stelt zich voor als Monica Schuller.
"Nou, welkom! Hebben jullie enig ervaring met dna-testen?"
Ik knik, ook al is het niet waar. Maar tegen Hanne heb ik dat wel gezegd.
"Oké. Heel veel bedrijven gebruiken alleen wangspeeksel als dna, wij gebruiken meer dingen. Wangspeeksel, een haar en bloed, want dan is het zekerder. Het duurt ongeveer twee weken voor de uitslag bekend is, want het dna wordt in Amerika onderzocht, en dan zoeken wij of er een overeenkomst is met een ander persoon. Want met wie zoek je een overeenkomst?"
"Euhm, met mijn ouders, mijn biologische ouders. Ik ben geadopteerd, dus vandaar." zeg ik. Ik, geadopteerd?!
"Oké. Zullen we dan maar de formulieren invullen en ondertekenen?"
We knikken en ik krijg een papier in mijn handen gedrukt. Ik vul alles in en onderteken het.
"Laten we dan beginnen. We hebben een haar nodig, dus als je zelf eentje wil plukken.." zegt Monica Schuller en ik pluk een haartje uit mijn haar. Ze doet de haar in een plastic zakje en pakt een wattenstaafje. Ik ga met het staafje langs mijn wang en ook die doet ze in een zakje.
"Nu hebben we bloed nodig, bloedprikken. Één moment." zeg ze en ze loopt het kamertje uit. Ik zucht. Het is niet dat ik de grootste fan ben van bloedprikken, maar dat is meer het idee van een naald in mijn lichaam krijgen. Monica komt alweer terug met een naald, ofzoiets.
"We hebben bloed nodig uit je arm, dus als je je mouw omhoog zou willen doen.." ik knik en doe mijn mouw omhoog. Ze gaat met de naald erin, maar gelukkig voel ik amper iets. Het bloed doet ze in een speciaal buisje en die doet ze ook weer in een plastic zakje. Ze geeft ons een hand, zegt ons gedag en we lopen het kamertje uit. Op eens word ik gebeld.
"Hallo, met Hanne." zeg ik.
"Hey Hanne, met Kathleen!" hoor ik.
"Kathleen?" zeg ik verbaasd.
"Ik hoorde van Klaasje dat je net een DNA-test hebt gedaan."
"Ja, klopt, ik ben net twee seconden klaar." zeg ik.
"Hoe ging het?" vraagt Kathleen.
"Goed! Hoe is het met jou, daar in Zuid-Afrika, want daar woon je toch?" vraag ik.
"Ja klopt, net sinds vorig jaar. Met mij gaat het goed, hoor. Hoe is het met Marthe, trouwens?"
"Volgens mij ook goed." zeg ik.
"Heb je misschien haar nummer? Dan kan ik haar misschien ook nog bellen, dat vind ik wel leuk."
"Ja hoor, haar nummer is **********." zeg ik.
"Oh, sorry, ik moet gaan, iemand belt aan. Spreek je later nog wel!" zegt ze en ze is weg. Ik staar met grote ogen voor me uit. Dat was kort, zeg.
"Was dat Kathleen?" vraagt Kristel terwijl we het gebouw uitlopen.
"Ja, inderdaad!" zeg ik vrolijk. "Leuk dat ze belde. Maar hoe wist ze mijn nummer dan?"
"Ik denk van Klaasje. Maar da's niet erg toch?" vraagt Kristel.
"Nee. Maar niet dat ze het via een site zou hebben ofzo, maar het was Klaasje maar." lach ik en Kristel schiet ook in de lach. Ik stuur een berichtje in onze K3 groepschat.
🌈K3 Squad🎶
Hanne: hey girls, heb net de dna test gedaan en t ging goed!
Klaasje: top!! wanneer weet je iets?
Hanne: over zo'n twee weken, zei de vrouw die de test deed. Ma het kan ook langer of korter zijn :P
Klaasje: oohja ik heb zo een operatie:( dus dan kan jij wat leuks gaan doen met mama kristel :)
Hanne: isg!! succes met de operatie, ik zal aan je denken! en kristel ook zegt ze :) tot vanavond dan! xx
Klaasje: thanks! tot vanavond X
Marthe: hiii k ben net gebeld door Kathleen :) heb haar het nummer van Josje gegeven, vroeg ze om zodat ze haar kon bellen, haha! sterkte me je operatie klaasie! en veel plezier hanne met kristel! x

"Zullen we bij Karen langs gaan?" vraagt Kristel.
"Ja, leuk!" zeg ik enthousiast. We stappen de auto in en rijden richting het huis van Karen. Eenmaal aangekomen bellen we aan.
"Hey, meiden!" zegt ze en ze geeft ons beiden een knuffel.
"Hoe was de DNA-test?" vraagt ze en ik kijk haar verward aan.
"Hoe weet je dat we daar waren?" vraag ik.
"Euhm.. dat had Kristel verteld.." zegt Karen snel en Kristel knikt.
"Willen jullie drinken?" vraagt Karen en we knikken.
"Karentje, ik help je wel. Hanne, ga jij maar chillen in de woonkamer." zegt Kristel snel en dus loop ik naar de woonkamer. Een kwartier later, als het niet langer was, komen ze terug met drinken. Ik kijk op mijn gsm en zie dat mijn moeder, ik bedoel uhm.. mijn pleegmoeder me een bericht heeft gestuurd. Wat moet ze nou van me..
Mama: 'Hanne (K3) gespot bij DNA-test bedrijf'.. ben je bij een dna bedrijf geweest? waarom? xx mama, weet dat ik van je hou lieverd xx
Hanne: omdat ik mijn ouders wil vinden.
Komt misschien hard aan. Maar het nieuwtje dat ze mij vertelden ook en dat krijgt mijn nu moeder terug.
"Hallooo?! Ben je dood?!" hoor ik en ik schrik op.
"Hè, wat?!" zeg ik verward en Karen en Kristel kijken me aan.
"Of je je ouders nog hebt gesproken." vraagt Karen.
"Euhm, ja, grof. Maar een normaal gesprek is er niet geweest en gaat niet meer komen."
"Hannie.. Je hoeft niet altijd nu boos op ze te zijn." zegt Kristel.
"Nee, ik ben blij, nou goed." zegt ik sarcastisch. "Dat was de schrik van mijn leven, niet zo gek toch, dat ik boos en teleurgesteld in ze ben."
"Ze hebben je leven lang tot nu toe voor je gezorgd. Vrijwillig, niemand heeft ze gedwongen. Had je gewild dat ze het nooit hadden verteld?"
Ik haal mijn schouders op. Oké, het is waar wat ze zeggen. Maar ik ben nog steeds even boos als daarnet.
"Ik blijf voorlopig toch bij Klaasje slapen." zeg ik.
"Maar je moet het wel goedmaken met je ouders. Hoe zou jij het vinden als je dochter je in de steek laat omdat je de waarheid vertelde?"
"Weet ik niet, want ik heb geen dochter. En als ik er wel één had, had ik haar nooit laten adopteren." zeg ik en ik zie Karen's gezicht betrekken.