K3 kent geen geheimen.. Toch?

P.O.V Karen

Ik zit in de zetel en kijk uit het raam. Ik zie dat een auto voor mijn huis parkeert. Kristel! Ik zie Kristel en Hanne naar de deur lopen en ik doe open.
"Hey, meiden!" zegt ik en ik knuffel ze.
"Hoe was de DNA-test?" vraag ik en Hanne kijkt me verward aan. Dat was toch vandaag..
"Hoe weet je dat we daar waren?" vraagt Hanne. Shit. Hoe weet ik dat, waarom zou ik het weten? Wat moet ik zeggen?!
"Euhm.. dat had Kristel verteld.." zeg ik snel en het blijft even stil.
"Willen jullie drinken?" vraag ik om de stilte te verbreken en ze knikken.
"Karentje, ik help je wel. Hanne, ga jij maar chillen in de woonkamer." zegt Kristel snel en dus loopt Hanne naar de woonkamer. Kristel en ik lopen de keuken in en sluiten de deur.
"Ik heb morgen om drie uur een afspraak bij hetzelfde bedrijf als waar jullie waren. Dan vinden ze misschien een overeenkomst tussen mij en Hanne." zeg ik en Kristel knikt.
"Wat hoop je?" vraagt Kristel en ik denk na.
"Weet ik niet. Ik hoop dat ze m'n dochter is. Maar misschien ook niet, ik weet het niet." zucht ik..
"Het is ook moeilijk, Karen. Jullie lijken gewoon heel erg op elkaar en de kans is natuurlijk wel aanwezig dat jullie moeder en dochter zijn, aangezien het qua geboortedatum klopt enzo. Dus de kans is zeker aanwezig."
"Ja, i know. Maar als we wel familie zijn, hoe moet ik dat Hanne vertellen, ze schrikt zich dood. Vind ze het leuk, of vind ze het echt stom, je weet het niet, hè. Het kan twee kanten hebben."
"Ja, dat is zeker waar. Maar zij wil haar biologische ouders vinden en ik denk dat Hanne volwassen genoeg is om te beseffen dat jij, of welke moeder dan ook, haar niet zo maar eventjes heeft weggedaan." zegt Kristel. "Dat daar veel moed voor nodig was en dat je zeker wat watertjes hebt door zwommen."
"Ja, maar ik denk, en dat geld voor alle pleegkinderen, dat ze niet even denkt, 'oh, mijn ouders hebben weggedaan, prima', maar dat het wel wat impact met zich meedraagt." zeg ik. "Ik heb ook veel spijt gehad dat ik mijn dochter heb laten adopteren en het had z'n plaats gekregen, maar na K3 zoekt K3 deed Hanne met aan mezelf denken en dus aan mijn dochter. Toen kreeg ik dwang om haar te vinden."
Ik en Kristel zuchten en Kristel knuffelt me.
"En je gaat haar vinden, daar ben ik heel zeker van."

Een kwartier later komen we terug met wat te drinken. Hanne is oo haar gsm bezig en ik begin te praten: "Hey Hanne, heb je je moeder nog gesproken na het grote bericht?" vraag ik. Ze reageert niet.
"Hanne?" vraagt Kristel.
"Hallooo?! Ben je dood?!" zeg ik iets harder tegen Hanne.
"Hè, wat?!" zegt Hanne verward en ik kijk Hanne aan.
"Of je je ouders nog hebt gesproken." vraag ik snel.
"Euhm, ja, grof. Maar een normaal gesprek is er niet geweest en gaat niet meer komen."
"Hannie.. Je hoeft niet altijd nu boos op ze te zijn." zegt Kristel.
"Nee, ik ben blij, nou goed." zegt Hanne sarcastisch. "Dat was de schrik van mijn leven, niet zo gek toch, dat ik boos en teleurgesteld in ze ben."
"Ze hebben je leven lang tot nu toe voor je gezorgd. Vrijwillig, niemand heeft ze gedwongen. Had je gewild dat ze het nooit hadden verteld?" vraag ik.
Hanne haalt haar schouders op en ik zie haar nadenken.
"Ik blijf voorlopig toch bij Klaasje slapen." zegt Hanne,
"Maar je moet het wel goedmaken met je ouders. Hoe zou jij het vinden als je dochter je in de steek laat omdat je de waarheid vertelde?"
"Weet ik niet, want ik heb geen dochter. En als ik er wel één had, had ik haar nooit laten adopteren." zegt Hanne en ik voel een steek in mijn maag. Ik kijk naar beneden. Dat bedoel ik nou. Ze vergeeft haar biologische ouders, misschien mij dus, nooit. Ze zal boos blijven. Hanne is sinds het nieuws van de adoptie heel koppig en chagrijnig vooral. En dat snap ik. En ik snap het als ze het haar biologische ouders nooit vergeeft. Ik vergeef het mezelf ook nooit.

Hanne is weer bij Klaasje en Kristel en ik lopen gezellig met z'n tweetjes in de Markthal van Rotterdam.
"Oh my God, die donuts!" roep ik.
"Zag je dat snoepkraampje?!" zegt Kristel enthousiast.
"Laten we iets halen. Wat wil jij?" vraag ik.
"Een donut. Ik trakteer." zeg Kristel.
"Hoeft niet, ik heb net genoeg geld mee." zeg ik.
"Toch trakteer ik." zegt Kristel en ik lach.
"Thanks, my girl!" zeg ik vrolijk en we schieten in de lach. Kristel koopt twee super schattige en lekkere donuts, en we hebben ze ook al snel op. Er komt een moeder met een dochtertje naar ons toe.
"Jullie zijn toch van K3? Mag zij met jullie op de foto?" vraagt de vrouw.
"Natuurlijk!" zegt Kristel en lachen met het meisje naar de gsm van de vrouw. Het meisje lacht naar ons, en ik word er helemaal vrolijk van. Dat maakte mijn dag helemaal!

Kristel en ik zitten in een café en er is karaoke avond. Net kwam de barman naar ons toe om te vragen of we een K3 liedje willen zingen en dat willen we zeker wel doen! We gaan Toveren zingen. Ieder ons eigen stukje, en het stuk van Kathleen/Josje doen we samen, net als het refrein. We krijgen de microfoons in onze handen en we zingen mee. Dit is wel wat anders dan we gewoon zijn, bij concerten en optredens hebben, of nouja, hadden, we altijd in-ears in om elkaar en onszelf goed te horen, maar nu niet. Maar nu staan we ook niet op een podium, maar gewoon in een café. Iedereen zingt mee met het refrein.
"Hocus pocus, iedereen kan toveren. Nee, je hoeft geen tovenaar of fee te zijn, of een leerling van Merlijn.." klinkt het doorheen het café. Ik ben de serieuze gesprekken over Hanne vanmiddag alweer vergeten en ben helemaal in een party mood!

Het is de volgende dag en vanmiddag ga ik een DNA-test doen, en Kristel gaat mee, want ik vind het eigenlijk doodeng.
Als het eenmaal middag is, rij ik samen met Kristel naar het gebouw van het bedrijf. We lopen naar binnen en gaan naar de balie. Ik meld me aan en de vrouw wijst me naar een bankje. Even later word ik al geroepen en loop ik samen met Kristel achter de vrouw aan. Ze ziet er leuk uit. Jong, donkerbruine tot zwarte krullen, bruine ogen. Ze stelt zich voor als Monica Schuller.
"Kristel, jij was hier gisteren ook, nietwaar?" vraagt ze.
"Klopt." zegt Kristel zonder er nog over te praten en ik zie dat Monica daar van baalt.
"Oké, Karen Damen, ik geef u zo eerst wat uitleg over ons bedrijf, daarna kunt u de papieren en contracten tekenen en dan gaan we met de tests beginnen."
We krijgen wat uitleg, en ik teken de papieren. Dan doen we de tests. Kristel verteld dat ik hetzelfde moet doen als Hanne gisteren. Eerlijk gezegd zit het me wel een klein beetje dwars dat Hanne helemaal niet weet dat ik heel misschien haar moeder ben. Ze weet niet eens dat ik nu een test doe. We ronden de tests af en we rijden naar mijn huis. Ik plof neer in de zetel en val ik slaap.