K3 kent geen geheimen.. Toch?

P.O.V Klaasje

🌈K3 Squad🎶
Hanne: maar wat moet zij er dan mee? ik wil haar niet altijd moeten storen met mijn problemen
Marthe: ze is er voor je, altijd, heeft ze gezegd, ze vind het echt niet erg als je dit stuurt, dat weet ik zeker
Hanne: k weet t niet hoor.. ik doe later wel

Als Hanne het niet naar Kristel wil sturen, doe ik het. Ik weet dat dat het beste is voor Hanne. Kristel is super slim met dit soort dingen en ik weet zeker dat ze ook hier weer een oplossing voor vindt.
Ik stuur Kristel de foto met de tekst: 'dit lieten hanne's ouders haar zien'en ik zie dat zij hem heeft gezien. Ze gaat weer offline. Ze zal er wel over nadenken zijn. Ik zucht en besluit dan maar naar een koffietentje hier in Antwerpen te gaan. Ik kan lopend gaan, met mijn krukken, dat koffietentje is hier om de hoek. Ik pak de huissleutels, mijn gsm en ik trek mijn schoenen aan. Het is 26°C, dus een jas is niet nodig. Ik loop de deur uit naar het koffietentje. Onderweg vraagt iemand om een foto en ik ga vrolijk met de fan op de foto. In het koffietentje ga ik op mijn vaste plekje zitten en ik bestel een cappuccino met een chocolademuffin erbij. Even later schrik ik me dood van een hand op mijn hoofd.
"Hey Klaasie!" hoor ik en ik kijk om.
"Hey Josie!" zeg ik tegen Josje die lachend naar me kijkt.
"Mag ik bij je zitten?" vraagt ze lief en ik antwoord met ja.
"Heb je al iets bestelt?" vraagt Josje.
"Ja, een cappuccino met een chocolade muffin."
"Mmm, lekker, ik neem dat ook, denk ik. Koffie met lekkers is altijd goed!" lacht Josje en ik knik. Ik kijk even op mijn gsm of Kristel al heeft gereageerd op de brief.
"Wat is er?" vraagt Josje als ik hopeloos naar mijn telefoon staar.
"Je weet toch van Hanne die geadopteerd is?" vraag ik.
"Ja."
"Haar ouders lieten een brief zien die haar biologische moeder had geschreven na Hanne's geboorte. En de foto van die brief wilde Hanne niet naar Kristel, dus onze manager, sturen omdat ze bang was dat Kristel gek zou worden van alle berichten van Hanne, maar ik weet dat ze dat niet zou worden, dus heb ik de foto gestuurd."
"Slim van je. Kristel wordt echt daar niet gek van, daar ken ik haar goed genoeg voor. Ik weet ook zeker dat ze echt een goede vertrouwenspersoon voor jullie is."
"Klopt." knik ik. "Ze is superlief. Net als jij en Karen natuurlijk."
Josje lacht en ook zij bestelt wat te drinken en eten. Ik krijg mijn cappuccino met muffin al, maar ik wacht nog even tot Josje het ook heeft.
"Hoe is het als blonde K3?" vraagt Josje als zij ook haar eten en drinken heeft.
"Superleuk, maar ook wel druk. En het brengt ook wat stress met zich mee, maar dat is logisch natuurlijk. Maar echt superleuk, nog leuker dan ik ooit had verwacht. Dat gevoel als je opkomt samen met Hanne en Marthe, dat is magisch!"
"Ja, ik weet het! Die adrenaline die giert door je lijf dan, hè!"
"Ja, echt hè! Ik ben jullie ook echt dankbaar voor alles." zeg ik met een grote glimlach.
"Heb je aan jezelf te danken, hoor." lacht Josje. "Hoe is het met je been?"
"Nu je het zegt, het doet eigenlijk geen pijn meer, terwijl de breuk nog niet genezen is."
"Gelukkig dat het geen pijn doet. Maar wanneer is het genezen dan?"
"Dokters zeiden over een maand ongeveer."
"Oh, dan kunnen jullie weer optreden." zegt Josje. "Ik kom ook eens kijken, hoor!"
"Haha, is goed."
We drinken ons drinken op en dan zegt Josje: "Zal ik je naar huis helpen?"
"Heb je niks te doen dan?" vraag ik.
"Niet echt eigenlijk." zegt Josje en lacht.
"We kunnen bij mij thuis nog iets doen?" stel ik voor.
"Ja, leuk!" zegt Josje en we rekenen af. We lopen naar mijn appartement en ik open de deur. We gaan op de bank zitten en kletsen nog wat.

Josje is vertrokken naar haar eigen huis. Achteraf is het misschien toch niet zo slim om de brief voor Hanne haar ouders naar Kristel te sturen. Ik heb geen toestemming van Hanne gekregen daarvoor en dit is best wel iets privé. Hoe moet ik het Hanne vertellen? Ik stuur Marthe wel een berichtje.
Klaasje: Hii ik heb die foto van de brief voor hanne dr ouders naar Kristel gestuurd.. xxxx

Ik hoor mijn gsm gaan en het is Marthe.
"Hey Marthe!" zeg ik.
"Klaasje, help.." stottert ze.
"Wat is er, Marthe?" vraag ik zacht.
"Het is uit met Viktor.." zegt ze verdrietig.
"Nee, je meent het toch niet? Oh, Marthe, dat is zo rot voor je! Zal ik langs komen?"
"Zou lief zijn.." zegt ze zacht.
Hoe moet ik naar haar komen? Ik kan niet autorijden met m'n been. Ik ga wel met de bus.
"Ik kom met de bus, met m'n been kan ik niet rijden. Tot zo, Smarthie!"
"Tot zo.."

Ik stap de bus uit met mijn krukken en een vrouw helpt me. Ik loop naar Marthe's huis en bel aan. Marthe doet open met rode en waterige ogen.
"Marthe toch.." zeg ik en ik geef haar een knuffel.
"Ga zitten, wil je wat drinken?" vraagt Marthe.
"Ik pak het wel voor ons. Blijf jij maar zitten, ik pak meteen wat tissues."
Ik loop naar de keuken, ik pak twee glazen en vul ze met water. Ik pak tissues uit de kast en neem alles mee naar de woonkamer.
"Schatteke, vertel." zeg ik tegen Marthe terwijl ik ons drinken neerzet.
"Ik ging bij Viktor langs, hij zei altijd dat ik op elk moment welkom was, en ook gewoon mocht binnenkomen. Ik had chocolaatjes meegenomen, zodat we die gezellig saampjes zouden kunnen opeten. Dus ik ging naar binnen, maar opeens zag ik Viktor op de bank zitten samen met een vrouw, ze kusten elkaar en knuffelden.."
Marthe barst in huilen uit en ik geef haar een knuffel.
"Ik heb hem uitgescholden en toen probeerde hij me te kalmeren en te zeggen dat het niet was wat het leek, maar ik ben weggerend. Toen heb ik jou gebeld."
"Heb je ook Hanne gebeld?" vraag ik.
"Die is al zo druk met haar akkefietje met haar ouders. Ik wilde haar niet storen."
"Oh ja.. Heeft Viktor je nog gebeld of berichten gestuurd?" vraag ik aan Marthe.
"Ik heb hem geblokkeerd. Ik hoef hem nooit te zien!"
Ik kijk naar Marthe waarbij de tranen in de ogen staan. Ik pak haar hand vast en kijk in haar bruine ogen. Marthe geeft me een knuffel.
"Je bent echt een super vriendin, weet je dat?" vraagt Marthe en ik glimlach.
"Jij ook." zeg ik en we kijken in elkaars ogen.
Even voel ik vlinders in mijn buik en ik schrik ervan. Maar ik hoef niet te schrikken, vlinders voelen fijn. Ik kom dichter bij Marthe, we raken bijna elkaars gezicht aan. We geven elkaar een knuffel en we kijken elkaar weer dicht recht in de ogen aan. En dan..
Zoenen we.. Het voelt alsof we de lucht in zweven. Ik doe mijn ogen dicht en proef Marthe's zachte roze lippen. We stijgen langzaam op en ik voel de warmte om ons heen. Dit is de liefde die ons meesleept. Ik voel een arm om mijn nek en ik glimlach terwijl we mond op mond zitten. Ik open mijn ogen en schrik. Marthe?! Ik, Klaasje, die zoent met Marthe. Ik zie dat Marthe ook geschrokken is.
"Sorry, Klaasje, sorry sorry sorry.." zegt de snel en weer rolt er een traan over haar wang.
"Nee, mijn fout, ik begon. Marthe, sorry, het ging automatisch, ik voel me zo schuldig.."
"Klaasje sorry, je hebt Max.. Sorry.." stottert Marthe. Max.. Hij wordt echt boos.
"Laten we doen alsof dit nooit gebeurt is.." zeg ik. Marthe knikt en we drinken wat van ons water.