K3 kent geen geheimen.. Toch?

P.O.V Karen

Kristel laat me de foto van de brief voor Hanne's ouders zien. Ik herken de brief gelijk. Die heb ik geschreven! Dit zijn mijn woorden en mijn handschrift! Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik dit schreef. Mijn gezicht betrekt. Hanne.. Hanne.. Hanne.. Ze is mijn dochter. Ze is echt mijn dochter. Hoe moet ik mij voelen. Om eerlijk te zijn, voel ik niets. Ik voel alleen machteloosheid. Ik zag hoeveel verdriet ze had toen ze vertelde dat ze geadopteerd was. Het is mijn schuld. Ze vraagt zich wanhopig af waarom te afgestaan is, dat is mijn schuld. Maar aan de andere kant ben ik blij. Hanne, die geweldige meid is mijn dochter. Ja, dit is geweldig. Een traan stroomt over mijn wang. Kristel geeft me een knuffel en voordat ik er erg in heb, is ze al aan het bellen met Sander. Hanne.. Ze is gewoon mijn dochter. Zij is degene waar ik al maanden naar op zoek ben. Nee, dit is vreselijk! Dit komt sowieso op het nieuws als we het bekend maken! Iedereen gaat denken dat Hanne is voorgetrokken om K3 te worden. Dat ze vals heeft gespeeld. De fans worden gek, wat gaan ze ervan denken? Dit is gewoon niet te beschrijven. Dit is geweldig! Hanne is mijn dochter en iedereen mag het weten! Hoe ga ik dit tegen haar zeggen? Gaat ze blij zijn, of boos? Kristel verteld me dat ze zojuist een afspraak heeft gemaakt met Hanne, dat Sander en ik overmorgen haar zien. Dat zij ons ziet. Wacht, hoe vertel ik dit aan Sky? Die schrikt zich dood als hij weet dat hij een halfzus heeft. Ik moet het hem toch vertellen..

Kristel is al weg als Anthony thuis komt. Ik zit op de bank mijn mijn ogen dicht en mijn hoofd tussen mijn knieën als Anthony naast me komt zitten. Hij geeft me een kus en vraagt hoe het is.
"Wat is er?" vraagt hij even later als ik niet reageer.
"Het is.. Kristel heeft bewijs geleverd dat uhm..."
"Dat?"
"Hanne is mijn dochter."
Anthony's mond valt open en een traan rolt over mijn wang. Gemengde gevoelens. Maar vooral blij en geschrokken.
"Hoe moet ik haar dit vertellen? Hoe moet ik dit Sky vertellen?"
"Ik vertel het Sky wel." zegt Anthony wn ik schud mijn hoofd.
"Nee! Dit is mijn probleem en ik moet het oplossen."
Anthony knikt en dan loop ik naar Sky's kamer.
"Sky, ik wil je iets zeggen." zeg ik dan tegen mijn zoon.
"Oké." zegt hij terwijl hij met zijn Xbox bezig is.
"Zet je Xbox even uit." zeg ik en Sky zucht. Hij doet hem uit en gaat naast me zitten.
"Hoe zou je het vinden als je een zus zou hebben?" vraag ik.
"Cool. Leuk, een nieuw zusje, dan kan ik helpen met haar als baby verzorgen!"
"Ik bedoel, een oudere zus. Van ongeveer twintig jaar."
"Ook wel leuk, denk ik. Als ze met mij op de Xbox gaat."
"Wat nou als ik je vertel dat je ook een zus hebt."
"Echt?" vraagt Sky.
"Ja, weet je wie?" vraag ik. "Hanne van K3."
"Is Hanne mijn zus?" vraagt Sky blij.
"Ja, je mag het tegen niemand zeggen, hoor, Hanne weet het zelf ook niet."
"Oké, mama."
Dat hij zo nuchter zou reageren had ik eigenlijk niet verwacht. Normaal is hij overal heel wonderlijk in, hij vindt alles bijzonder.

Twee dagen later..

Ik sta samen met Sander te wachten bij het gebouw van pleegzorg. We wachten op Hanne. Ik ben doodzenuwachtig, want nu gaan we haar vertellen dat wij haar ouders zijn. Sander gaat als eerst naar haar toelopen, heeft hij mij beloofd. Ik zie Hanne lopen naar een bankje voor het gebouw. Ik knik en dan loopt Sander naar haar toe. Mijn hart klopt zo hard..
Ik kan ze net verstaan.
"Euhm, hoi, ik ben euhm.." hoor ik Sander stotteren.
"Sander Koetsier.."
"Bent u.. bent u.. Bent u mijn vader?" vraagt Hanne met een open mond.
"Ja.." zegt Sander dan en ik zie dat bij hem een traan over zijn wang rolt.
"En mijn moeder?" vraagt Hanne en ik kijk om het hoekje. Sander kijkt in mijn ogen en dan kijkt Hanne om, naar mij.
"Karen? Wat doe jij nou hier?" vraagt Hanne verbaasd. Als ik niet reageer betrekt Hanne's gezicht. Ze mompelt iets onverstaanbaars en ik zie haar naar me kijken. Ik weet wat ze vraagt in haar hoofd en ik knik.
"Karen.."
"Hanne.. Ik.. Ik ben je moeder.." zeg ik zacht. Hanne kijkt me aan met tranen in haar ogen. Ze geeft me een knuffel en we barsten beide in tranen uit.
"Hanne.. Het spijt me zo.." huil ik. Hanne zegt niets meer, maar ik zie het verdriet in haar ogen. Ogen vol ongeloof en pijn. Ik kijk naar haar. Wat een prachtige, volwassen meid staat hier. Na een paar stille, verdrietige en vooral ongemakkelijke minuten begint Hanne te praten.
"Waarom hebben jullie me afgestaan.." huilt Hanne. "Wat heb ik fout gedaan."
"Niks, lieverd. Je hebt niks fout gedaan, echt niet.."
"Waarom hebben jullie me dan afgestaan.."
"Ik kon niet voor je zorgen. Ik was negentien jaar, ik was nog niet eens uit de puberteit. Ik wilde je je beste kans geven en dat kon niet bij mij." zeg ik huilend. "Het spijt me zo verschrikkelijk, Hanne.."
Sander geeft Hanne ook nog een knuffel.
"Wat ben je een prachtige meid.." zeg ik tegen Hanne.
"Hoe lang weet je al dat ik je dochter ben.." vraagt Hanne voorzichtig.
Ik zucht zachtjes. "Sinds K3 zoekt K3 vond Kristel jou wat trekjes van mij hebben, en jij deed me denken aan mezelf. Toen ik jou leerde kennen, voelde ik steeds meer dwang om mijn geadopteerde dochter te ontmoeten. Mijn gevoel zei steeds meer dat jij het was. Eergisteren liet Kristel me de foto zien van de brief die ik voor je ouders heb geschreven en toen wist ik het zeker."
"Verdien ik mijn plekje in K3 wel? Of ben ik voorgetrokken zodat jullie mij beter zouden leren kennen en je dit kon weten?"
"Nee, je bent niet voorgetrokken, dat beloof ik je. Je verdient het echt wel om in K3 te zitten, Hanne." zeg ik. "K3 zit in je."
"Geërfd van jou." lacht Hanne.