K3 kent geen geheimen.. Toch?

P.O.V Hanne

Ik zit samen met mijn moeder gezellig op de bank. Ik woon nog steeds bij mijn ouders thuis. We kijken The Voice Kids Vlaanderen, dat is echt leuk om te kijken. Ik sta op om even naar de wc te gaan. Eenmaal bij de wc hoor ik mijn ouders praten.
"Moeten we het haar niet een keer vertellen?" vraagt mijn vader aan mijn moeder.
"Ik weet het niet. Je weet hoe ze is, dan gaat ze naar hen op zoek." zegt mijn moeder. "Dan raken we haar straks kwijt en dat wil ik niet."
"Nee, ik ook niet." zegt mijn vader. "Maar ze komt er wel achter en dan is ze waarschijnlijk boos dat we het haar nooit verteld hebben."
Waar gaat dit nou weer over? Wie zou ik zoeken? En wie is er weg? Ik loop weer de woonkamer in en vraag waar het over ging.
"Euhm.." zegt mijn moeder. "Niks belangrijks."
Ik knik twijfelend. Toch wil ik het weten. Maar ik ken mijn moeder: doorvragen werkt niet. Ik plof neer in de zetel en kijk op mijn gsm. Ik ga naar Instagram en zie dat ik weer veel dm's heb. Ik reageer op een paar. Op alle berichten reageren is bijna onmogelijk, dat ben ik lang bezig. Maar ik reageer wel af en toe. Ik zie dat Josje een nieuwe post heeft geplaatst. Een foto van haar op het podium. Ik zet er een reactie onder, een hartje. Ik stuur een berichtje in de groepsapp met Marthe, Klaasje en mij. Hiiii stuur ik. Klaasje reageert meteen. Heyhey!
Hanne: mijn ouders hadden het over dat ze twijfelde dat ze mij iets moeten vertellen of nie..
Klaasje: das weird.. heb je gevraagd waarover?
Hanne: jaa maar ze zeiden dat het nix belangrijks was
Klaasje: das raarrrr.. wat zeiden ze dan precies?
Hanne: weet ni precies, zat op toilet :P
Klaasje: ooooohhh afluisteren mag ni hè.. xD nee grapjuhh
Marthe: Halloo!
Hanne: lees dit gesprek hierboven
Marthe: waaaaattttt das gwn raar!! Ik wil weten waar het over gaat, haha!
Klaasje: jaaa me 2!!
Hanne: achja, zo belangrijk zal het ni zijn, laten we het vergeten.
Marthe: je kan ook naar mamie Kristel gaan, zij is goed met zulke dingen
Hanne: ik zie wel
Klaasje: toch wil ik het weten lol, maar je moet het natuurlijl zelf weten :)
Hanne: ik hoor ze zeggen dat het iets heel belangrijks is voor mij.. ??
Marthe: ik zou er toch wel iets mee doen als k jou was haha

Het was maar een gesprek tussen mijn ouders, over iets dat niet belangrijk is. Gewoon vergeten. Mijn ouders zijn altijd eerlijk, zulke dingen zouden ze echt wel zeggen als het over mij zou gaan, ik ken ze goed genoeg. Ik ken ze al mijn hele leven. Ik loop naar mijn kamer. Mijn kamer is niet heel groot, maar groot genoeg om in te slapen. Lichtgroene muren, een houten bureau, en een éénpersoonsbed die je kan uitschuiven tot een tweepersoonsbed. Ik ga in mijn bed liggen en val snel in slaap.

Ik hoor de wekker gaan en druk hem uit. Ik sta meteen op. Vandaag zijn de allerlaatste shows, de dag dat wij officieel de fakkel van K3 gaan overnemen. Ik loop naar de badkamer en zet de douche aan. Ik pak comfortabele kleding en mijn onesi. Backstage lopen wij vaak gewoon in onze onesi, dat zit heel fijn, maar ook heel warm. Tijdens de show hebben we toch onze showkleding aan. Ik ga onder de douche staan en warm mijn stem alvast een beetje op. Ik maak wel het hele huis wakker, maar dat maakt me niks uit. Ik zing bad romance van Lady Gaga en doe daarna nog een toonladder. Even later stap ik weer uit de douche en kleed ik me aan.

Ik kom aan in de Lotto Arena en voel dat ik toch wel zenuwachtig ben. De laatste dag! We hebben vandaag twee shows, om 14:00 en om 17:00. Ik zet mijn auto in de artiestenparkeergarage en ik zie dat Karen mij net voor is. Ik set mijn auto naast die van haar en stap uit.
"Hey girl!" zegt Karen vrolijk.
"Hoi!" zeg ik en we geven elkaar een knuffel.
"Zin in?" vraagt Karen.
"Ja, maar ik ben ook zenuwachtig voor de laatste show." zeg ik.
"Ik dan, dat wordt echt janken geblazen." lacht Karen. "Maar we gaan gewoon genieten!"
Ik knik en we zien dat Marthe ook komt aanrijden. Ik zie dat Klaasje naast haar in de auto zit. Ze parkeren op de auto en ze komen naar ons toe.
"Hey meiden!" zegt Klaasje vrolijk tegen ons.
"Yo!" zegt Marthe.
"Yo?" zeg ik lachend.
"Mijn nieuwe woordje." lacht Marthe. We schieten in de lach en lopen met z'n vieren naar binnen.
"Dus jouw ouders deden zo mysterieus over iets dat ze niet willen vertellen?" vraagt Klaasje.
"Ja.. ze zeiden dat het iets belangrijks van mij is, maar ze zijn bang om het me te vertellen." zeg ik. "Bang dat ze me kwijtraken."
"Wat.. Hier moet je echt iets mee doen. Ga naar Kristel, zij is tenslotte onze manager." zegt Klaasje. "Of naar Stefan, hij kan ook goed met zulke dingen omgaan."
"Misschien zeggen ze dat ze niet je echte ouders zijn, of zoiets." zegt Marthe schokkend
Nee joh, ze zijn weg mijn echte ouders. Ik knik en we lopen de zaal in. De laatste dag.. Zo spannend!

"Dankjewel, iedereen!" zegt Karen huilend en lachend tegelijk.
"Tot ziens!" zegt Josje.
"We houden zielsveel van jullie!" zegt Kristel.
"Hier is.." zeggen ze. "K3!"
We lopen op, voor de laatste keer.
"Wij zijn heel trots dat wij na 17 jaar de K3-fakkel mogen overnemen." zegt Marthe.
"En wij zijn klaar, voor de komende 17 jaar!" zeg ik.
"Laten we met dit liedje de boodschap van de liefde verspreiden!" zegt Klaasje en we dansen op 10000 Luchtballonnen. We zingen het volledige nummer en als het nummer is afgelopen gaat de zaal uit zijn dak.
"Dankjewel, jullie waren geweldig!" zegt Marthe.
"Tot de volgende keer!" zeg ik.
"Doei, we love you!" zegt Klaasje. We geven de microfoons aan de dansers en lopen naar voren. Nu kunnen we een paar minuten de fans blij maken met foto's en handtekeningen. Ik krijg veel cadeautjes en stop ze in de mand. Ik kijk in een camera terwijl ik lach en zet een paar handtekeningen op foto's. Ik zet zelfs een handtekening op een knuffelbeer. Het is altijd magisch hoe de fans je aankijken vol bewondering. Maar dat is ook speciaal, je idool in de ogen kijken. Ik krijg altijd kippenvel als mensen vertellen wat wij voor hen betekenen. En alle fans betekenen ook veel voor mij. Na een paar minuten horen we: "Het is helaas tijd om afscheid te nemen van K3."
Ik maak nog snel wat fans blij en na zo'n minuut gaan we alledrie op de trap staan. We zwaaien nog even en lopen af. Stefan komt aan met drie bossen bloemen en we krijgen er elk één. Ik zie Kristel huilen en ik geef haar een knuffel. Karen en Josje huilen ook en ik geef ook hen een knuffel. We knuffelen alle zes tegelijk en dan schieten we in de lach.