K3 kent geen geheimen.. Toch?

P.O.V Hanne

Ik ben mijn tanden aan het poetsen in de badkamer als ik mijn ouders beneden hoor praten. Ik ga in het gangetje staan om het te horen.
"We moeten het echt wel vertellen. Anders komt ze er straks zelf achter, terwijl wij als ouders het zouden moeten zeggen." hoor ik mijn vader zeggen. Ik ga op de trap zitten. Waar gaat dit over?!
"Ja. Maar ik ben bang." zegt mijn moeder. "Ze gaat echt heel boos zijn. Maar aan de andere kant moeten we het niet steeds uitstellen."
"Ja daarom. Al sinds dat ze achttien jaar is willen we het haar vertellen."
Ik pak snel mijn gsm en app Kristel.

Hanne: Mijn ouders hebben het er met elkaar over dat ze mij iets willen vertellen, al sinds ik achttien ben!!! maar ik weet niet wat en ik ben bang .. wat nu??????
Kristel: Adem in, adem uit, het komt goed meid! ga vragen wat ze je willen vertellen, en zeg dat je het zal accepteren, wat het ook is. want dat zul je toch moeten doen.
Hanne: Okii thnx mama Kristel :P xx

Ik leg mijn tandenborstel weg en loop naar beneden.
"Waar hadden jullie het over?" vraag ik met grote ogen.
"Uhm, niks lieverd.." zegt mijn moeder.
"Ik hoorde dat jullie me iets moeten vertellen en ik wil wel weten wat.." zeg ik dan maar. Wat moet ik anders..
"Uhm, niks belangrijk, Hanne." zegt mijn vader.
"Dus jullie willen me al vanaf mijn 18e iets vertellen dat niet belangrijk is?"
Mijn vader zucht. Mijn moeder houdt haar handen voor haar ogen.
"Nou?" zeg ik. Ik wil het weten.
Mijn ouders keken elkaar aan. "We.. we vertellen het nog wel." stottert mijn vader. "Ga nu maar lekker slapen."
"Slaap lekker." zegt mijn moeder voordat ik überhaupt een woord kan zeggen. Ik zucht en loop naar boven. Ik ga in mijn bed liggen en staar naar het plafond. Wat is het nou? Ik stap weer uit bed en loop mijn ouders' slaapkamer in. Ik kijk op het bureau waar tientallen, misschien wel honderden papieren liggen. Ik bekijk er een paar tot ik iets interessants vind.
-Pleegzorg-
-Hanne Stefanie Harry Verbruggen-
-3 maart 1994-
-Adoptie vond plaats op 7 maart 1994-
-Biologische ouders anoniem-
Ik schrik. Adoptie?! Wat?! Ik ren naar mijn bed en spring erin. Ik kruip onder de dekens en probeer het te vergeten. Ik probeer te slapen.
Maar na twee uur lang liggen te woelen slaap ik nog niet. Mijn ouders liggen nog steeds niet op bed en ik besluit nog eens naar die papieren te kijken.
Maar ik kan het papier van pleegzorg niet meer vinden. Hoe kan dat nu? Het lag hier net nog. Dan niet. Ik loop weer naar mijn bed en sluit mijn ogen.

Ik word wakker door mijn ouders die opstaan. Ik heb vannacht misschien net een uur geslapen. Ik kon helemaal niet slapen nadat ik die papieren heb gezien. Ik ben toch niet geadopteerd.. Ik heb gewoon de achternaam van mijn vader. Maar volgens mij hebben weeskinderen dat altijd van hun pleegvader. Maar papa ik gewoon mijn echte vader. Die papieren zullen wel gewoon fake zijn. Zoiets zouden mijn ouders me wel vertellen, dat kan niet anders. Ik wil dit aan niemand vertellen. Zelfs niet aan Kristel, Klaasje of Marthe. Want als het niet waar is, denken zij straks dat ik gestoord ben. Nee, dat zouden ze niet denken. Oké, maar dit hou ik nu even voor mezelf. Ook om het te vergeten. Gewoon een foutje van pleegzorg. Misschien lag ik vroeger gewoon naast de geadopteerde baby in het ziekenhuis en hebben ze per ongeluk mijn naam ingevuld en de brief meegegeven aan mijn ouders, wat niet eens te bedoeling was. Nee, wat mijn ouders me willen vertellen zal wel wat anders zijn? Misschien gaat hun relatie niet goed en denken ze erover om te scheiden. Niet dat ik dat zo leuk zou vinden.. Of ze willen dat ik op mezelf ga wonen. Dat zal het wel zijn. Ik besluit om ook maar op te staan. Ik ga naar de badkamer, zet de douche aan en kleed me uit. Ik stap onder de douche en begin Ushuaia te zingen. Die hangt al heel de tijd in mijn hoofd. "Wat een mooie droom!" zing ik luidkeels. Even later stap ik weer uit de douche en kleed ik me aan. Ik loop naar beneden waar mijn ouders niet meer zijn. Ze zijn op hun werk, en ik moet straks ook weg. We hebben straks een fotoshoot voor ons nieuwe album. Ik heb er heel veel zin in. Ik krijg een melding op mijn gsm en kijk.
🌈K3 squad🎤
Klaasje: Hey girls! om 13:00 in studio 100, toch?
Marthe: Ja, klopt! tot straks!!
Hanne: Tot zo!! x

Ik kom aan bij Studio 100 en zie Klaasje op een bankje buiten zitten.
"Hey Klaas!" roep ik. Ze kijkt om.
"Hey Hans!" lacht ze terug. Ik schiet in de lach en samen lopen we naar binnen waar Marthe, Kristel en Stefan staan.
"Kom maar mee, het is in zaal 1." zegt Stefan. We lopen achter hem aan naar de zaal. We gaan in de make-up zitten en als dat klaar is, wijst Kristel ons de outfits aan.
"We beginnen met de Popgroep outfits, dus het gouden bomberjack." zegt Kristel. We knikken en kleden ons om. Ik denk nog even aan mijn ouders. Ik ben wel echt nieuwsgierig naar wat ze me willen zeggen. Ik denk dat ze me willen zeggen dat ik op mezelf moet gaan wonen. Ik snap het ook wel, ik ben al 22 jaar. Marthe en Klaasje wonen wel al op henzelf, en zij zijn zelfs jonger dan ik ben. We lopen met onze outfits naar het witte doek en gaan ervoor staan. We volgen de aanwijzingen van de fotograaf en ik probeer er zo goed en mooi mogelijk op te staan. Ik probeer altijd zo veel mogelijk vrolijkheid uit te stralen, ook als ik me minder vrolijk voel. Maar bij het idee dat ik K3 ben, word ik al blij, ook al krijg ik er wel stress van. We kleden ons al om naar de volgende outfit. De zilveren glitterjurkjes die we aanhadden in de clip van Jij bent de Bom. Ik vind deze outfit echt leuk! Ik hou echt van glitters en pailletten in kleding. We gaan weer op het witte doek staan en doen ons best om zo goed mogelijk op de foto te komen. In het begin vond ik dit wel moeilijk, shooten. Nu bedenk ik me gewoon, hoe wil ik bij kinderen op de poster in hun slaapkamer staan? Vrolijk, gelukkig, blij!