Jonginက သူဂ်ပန္ကို ေရာက္တိုင္း သြားစားေနၾက ဆိုင္ရိွသည္ဟုေျပာကာ ေခၚလာေသာဆိုင္က လက္လုပ္ေခါက္ဆြဲဆိုင္ေလးျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေခါက္ဆြဲတစ္ေယာက္တစ္ပြဲႏွင့္ ဆူရီွလိပ္ေလးေတြနဲ႔ ငါးအသာလႊာေတြစားၿပီး ကားကို ဆိုင္နားမွာပဲ ရပ္ထားခဲ့ကာ လမ္းအတူတူေလ်ွာက္ေနၾကသည္။
ေန႔လည္ပိုင္းဆိုေသာ္လည္း ေနမပူဘဲ လမ္းၾကားေလးက ေနေပ်ာက္ထိုးရံုမ်ွ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လမ္းေလ်ွာက္ရတာ အဆင္ေျပသည္။
လမ္းၾကားေလးဟာ လူ႐ွင္းၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
အပင္ေတြကိုေငးကာ လမ္းေလ်ွာက္ေနေသာ.ကြၽန္ေတာ့္လက္ဖ်ားေတြကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သူက Jongin
ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရႊင္ျပျပံဳးရယ္ေနတဲ့မ်က္ႏွွာ
ကြၽန္ေတာ္လည္း.သူ႔လက္ကို ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္ကာ စကားစမိသည္။
"Jongin''
"အြန္"
"ဘယ္ေတာ့Koreaကိုျပန္မွာလဲ"
"အာ...ကိုယ္သံုးပတ္ေလာက္ထပ္ေနရဦးမယ္ထင္တယ္"
"ဟင္''
"ဘာလဲ အခုထဲက လြမ္းေနၿပီလား ကိုယ္က မလြမ္းရေအာင္ ေန႔တိုင္းေတြ့ျပီးဂ႐ုစိုက္ေပးမယ္ေလ"
ေျပာင္စပ္စပ္႐ုပ္နဲ႔ေျပာလာတဲ့ Jongin
ေန႔တိုင္းေတြ့ျပီးဂ႐ုစိုက္ေပးရေအာင္ ေန႔တိုင္းေတြ႔မွာက်ေနတာပဲ ႏိုင္ငံေတာင္ျခားေနမွာကို
"ဘယ္လို ေတြ႔မွာလဲ ေရျခားေျမျခားနဲ႔"
"Hunကလည္းကြာ တပတ္ေလာက္ပဲ မေတြ႔ဘဲေနရမွာကို ကိုယ္က ဒီမွာ ေန႔တိုင္း ရံုးမသြားျဖစ္ဘူး Hotelမွာ.ေနတာက မ်ားပါတယ္ Hunကို အေဖာ္လုပ္ေပးမယ္ Hunသြားခ်င္တဲ့ေနရာ အကုန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္"
"ဟင္"
ကြၽန္ေတာ္နားမလည္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔လွမ္းၾကည့္ေတာ့ Jonginက ကြၽန္ေတာ့ႏွာေခါင္းကိုဆြဲညစ္ကာ
"ဘယ္လိုမ်က္ႏွာလဲ ဒါက Hun ဒီမွာ တပတ္ေလာက္ေနမွာပဲ မဟုတ္ဘူးလား''
"မဟုတ္ပါဘူး မနက္ျဖန္ျပန္မွာ"
"ဟမ္"
ေျခလွမ္းေတြ ရပ္လိုက္တဲ့ Jonginေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ပါ ရပ္လိုက္တယ္
