Zawgyi
"ဆယ္ဟြန္း"
"ဟင္ ဘတ္ဟ်ြန္း အိမ္တန္းျပန္မယ္ဆိုၿပီး ရံုးခန္းကိုလာတာ ဘာက်န္ခဲ့လို႔လဲ ခ်န္းနဲ႔ေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"ဘာလို႔မေျပာခဲ့တာလဲ"
"ဘာကို..."
ဘတ္ဟ်ြန္းပံုစံက ထူးဆန္းတယ္။ တခုခုကိုစိတ္ဆိုးေနသလိုမ်ိဳး။ခ်န္းနဲ႔အဆင္မေျပဘူးလား။ခ်န္းကဘာေတြေျပာလိုက္လို႔လဲ။
"ဘာလို႔အဲ့လိုလုပ္ခဲတာလဲလို႔"
"အင္...ဘာကို...."
"မင္းနဲ႔ခ်န္းအေၾကာင္းေတြေလ"
ခ်န္းေျပာျပလိုက္တာလား။ဘာလို႔လဲ။အားလံုးအဆင္ေျပေနၿပီမွ ခ်န္းကဘာကိုလိုခ်င္လို႔ ဒီလိုေျပာလိုက္တာလဲ။
က်ေနာ့္လိုလူတေယာက္ကို မေမ့ႏိုင္ေသးဘူးလား ခ်န္းရယ္။
က်ေနာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္ခဲ့တာလဲ ခင္ဗ်ားရယ္
ဒါေပမဲ့လည္း က်ေနာ္က ဆက္ၿပီး ဟန္ေဆာင္သြားမွာပဲ
"ငါနဲ႔ ပတ္ခ်န္းေယာ္ၾကားမွာ ဘာအေၾကာင္းေတြရိွရမွာလဲ"
"မရိွလိုက္ရတာေလ ရိွသင့္တာကို ငါ့ေၾကာင့္နဲ႔ မရိွလိုက္ရတာမလား ဘာလို႔ မင္းရဲ႔တစ္ဖက္သက္အေတြးေတြနဲ႔ တေယာက္ထဲဆံုးျဖတ္ခဲ့တာလဲ"
"........"
"မင္းပဲ အနစ္နာခံတတ္တဲ့သူလား ငါကေရာ ငါကေရာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ခ်န္းကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ေနခဲ့တာလား မင္းတေယာက္ထဲ သေဘာထားႀကီးတဲ့သူလို႔ထင္ေနတာလား"
ဘတ္ဟ်ြန္းက မ်က္ရည္ေတြက်ရင္း ေအာ္ဟစ္ေမးေနေတာ့သည္။
က်ေနာ္လည္း ငိုေနရံုကလြဲပီး....
"အဲ့လိုမဟုတ္...."
"အဲ့ဒါဆို ဘာလို႔လဲ"
"မင္းနာက်င္ရမွာစိုးလို႔...ငါ..."
"ငါခံစားရမွာစိုးလို႔ မင္းခံစားခ်က္ေတြကို ဖံုးကြယ္ၿပီး ဟန္ေဆာင္ခဲ့တယ္ေပါ့ ဒါမဲ့လည္းအခုလည္း ငါနာက်င္ရတာပဲေလ အခုက ပိုၿပီးေတာ့ နာက်င္ရတယ္ သိလား"
"ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"မင္းတိုင္ပင္သင့္တာ မင္းေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့အေျဖက လံုးဝမွားေနခဲ့တာေလ အဲ့ဒါကို သိရဲ႕လား
