Hetalia Axis... Poland?! - Tom 1 ✓

Rozdział 34 - Przepychanki w piaskownicy

Wpatrywał się chwilę w milczeniu na drzwi, za którymi przed chwilą zniknęła Natalia.

— No ładnie — zagwizdał, przerywając głuchą ciszę jaka między nimi zapadła.

— Pomyliłem coś chyba! — Zdezorientowany blondyn spojrzał na różdżkę.

— Pomyłka całkiem pozytywna — zamruczał w odpowiedzi. — Cóż... Przynajmniej pierwszy raz to nie ja jestem sprawcą jej traumy.

— Wal się!

— Chciałbym. — Westchnął, po czym złapał zestresowanego Anglię za rękaw. — Idziemy do niej, trzeba ją uspokoić, bo zdemoluje mi pół mieszkania...

— Nigdzie nie idę! — Wyszarpał się. — To nie mój problem!

Zmierzył go lekko kpiącym wzrokiem. Kirkland, odkąd pamiętał, był impulsywnym dzieciakiem.

— Owszem, twój. Idziesz ją przeprosić.

— Zapomnij! To twój niewdzięczny bachor! — warknął Brytol, wciąż się opierając temu, co nie uchronne. — Sam się martw!

— Najpierw ją przeprosisz, a potem sprzedasz mi patent na to zaklęcie.

— C-Co?!

— To co słyszałeś.

Mówiąc to złapał go mocno za kołnierz i pociągnął za sobą.

***

Dopiero, kiedy zatrzasnęłam się w sypialni na górze, opadłam na kolana.

Co to, kurwa, było...?

Brawo, Natalka, a jeszcze nie tak dawno mówiłaś, że nic, absolutnie NIC, cię już nie zdziwi... A teraz odwaliłaś wieśniacką wersję Marilyn Monroe, gdy tylko Anglia machnął swoim kijem.

Kurwa mać, ja to mam szczęście.

— SZLAG! — wrzasnęłam z wściekłości i zażenowania. — Pieprzony Bóg i jego zabawki!

Czułam się upokorzona i jedyne, co w tej chwili chciałam, to coś zniszczyć. Problem polegał tylko na tym, że nie byłam u siebie. Gdybym była w swoim pokoju to pewnie kopnęłabym biedne, zmaltretowane krzesło lub rzuciła nim o ścianę tak, jak zawsze. Albo we Francję.

— Ja chcę coś zniszczyć — wysyczałam do siebie w rytm znanej mi melodii. — Ja chcę coś zmiażdżyć!

Może jak zaśpiewam to się uspokoję? Tylko jak to było...

— „Czuję gniew, przepotworny szał, na twoim miejscu bym się bał! Zmielę cię na drobny pył, będę cię bez pamięci bił!"* UGHHH! To nie działaaaa! — zawyłam, łapiąc się za głowę.

Miałam w sobie tyle negatywnej energii, że czułam, że jak szybko się jej nie pozbędę to rozniesie mnie na pół domu.

Wyprostowałam się gwałtownie gdy usłyszałam ciche, lecz zdecydowane pukanie do drzwi.

— Ma chérie~. — Usłyszałam spokojny głos Francji. — Czy możemy porozmawiać~?

— Nie teraz!

Oczywiście, że nie teraz. Nie chciałam stracić nad sobą panowania i mu przywalić, przecież niczemu nie był winny. Ale na sto procent walnie jakimś obleśnym tekstem o moich majtkach czy coś, a wtedy zrobi się nieciekawie...

— Rozumiem~. Ale Anglia chciałby ci coś powiedzieć~.

— Huh?

Drzwi otworzyły się, a Francuz wepchnął Arthura do środka i zamknął za nim wrota z powrotem. Zmarszczyłam czoło. Coś mi tu śmierdziało, bo niby dlaczego moja opiekunka pozwoliłaby mu być ze mną sam na sam?